“ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ” ΚΑΙ 10 ΜΙΚΡΕΣ ΕΥΤΥΧΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ

0

Το νέο βιβλίο της Ελένης Ανδρεάδη για παιδιά από 4 ετών κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η Ελένη, που έχει εμπνεύσει χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο, επιστρέφει με το «Ένα σύννεφο για τα γενέθλιά μου», και για πρώτη φορά απευθύνεται σε νήπια. Μέσα από μια πρωτότυπη ιστορία, η βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο συγγραφέας δείχνει στην εκκολαπτόμενη γενιά αναγνωστών ποια είναι τα πιο όμορφα κι ουσιαστικά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή. Ένα παραμύθι που έρχεται ίσως την πιο κατάλληλη στιγμή: Για να μας ενισχύσει με αισιοδοξία, για να υπενθυμίσει τους φωτεινούς φάρους στην καθημερινότητά μας που δοκιμάζεται αλλά και για να απασχολήσει δημιουργικά τα παιδιά που αυτή την περίοδο μένουν στο σπίτι.

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Ένα σύννεφο για τα γενέθλιά μου»: Το μόνο που θέλει η Μία για τα γενέθλιά της είναι ένα σύννεφο. Όταν η μαμά της τής λέει ότι δεν πουλάνε σύννεφα στα μαγαζιά, η Μία πεισμώνει και κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να κυνηγήσει ένα. Εξάλλου, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Μια τρυφερή ιστορία για τα πιο πολύτιμα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή. Που στην ουσία δεν είναι πράγματα και ούτε μπορείς να τ’ ακουμπήσεις. Όπως το γέλιο, η παρέα με τους φίλους σου, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα μπισκότα…

Αφού διαβάσαμε το βιβλίο, ζητήσαμε από την Ελένη Ανδρεάδη να μας γράψει τα δικά της μικρά μυστικά ευτυχίας, ώστε να εμπνευστούμε και να φτιάξουμε κι εμείς τη λίστα μας. Ας δούμε τι μας είπε!

“Κάποτε είχα διαβάσει πως ένα μικρό μυστικό της ευτυχίας είναι να κρατάς καθημερινό ημερολόγιο ευγνωμοσύνης. Να καταγράφεις σε μια σελίδα κάθε μέρα ένα πράγμα που σου ζεσταίνει την καρδιά. Προσπάθησα, το ξέχασα, το θυμήθηκα και το ξέχασα πάλι. Τώρα που μένουμε σπίτι, σκέφτομαι αυτά τα πράγματα συνέχεια. Να, λοιπόν δέκα, μικρά και μεγάλα δώρα, που όταν η απομόνωση με κουράζει, όταν ξυπνάω και αισθάνομαι ότι ζω την Μέρα της Μαρμότας και πάλι, φέρνω στο μυαλό μου.

1. Η προσμονή της κούπας με το πράσινο τσάι μου το πρωί. Δεν πίνω πια καφέ, με κουράζει, με νυστάζει. Εδώ και χρόνια πίνω Zhang Mao Zhiang. Το τσάι που δεν μπορώ να προφέρω στο μαγαζί που το αγοράζω, και ο άνθρωπος ευγενικά με αφήνει να δοκιμάσω (ευτυχώς είχα στοκάρει έγκαιρα). Δεν είναι το τσάι βέβαια. Είναι η τελετουργία. Ιδανικά το πίνω στους 80 βαθμούς. Η κούπα είναι εκείνη η παλιά, ακριβώς το σωστό μέγεθος. Μαγεία το πώς διαχέεται η ζέστη στις παλάμες μου καθώς την κρατώ στα χέρια μου. Κάποτε έπινα το τσάι μόνη μου, βλέποντας τα πρώτα email. Τώρα το πίνω στο πρωινό, παρέα με τις νεράιδες του δάσους, το λιοντάρι που πήγε παρέα με την Έλλη στο σχολείο και τον ραφτάκο των λέξεων, με την τρίχρονη κόρη μου. Ευλογία. Που με οδηγεί στο νούμερο 2.

2. Η κόρη μου. Η αγκαλιά της το πρωί όταν με πρωτοβλέπει. Αγκαλιά με το κουκλάκι της και τις πιπίλες που μάλλον πρέπει να σταματήσουμε αλλά δεν μπορούμε. Τα πρωινά πριν μείνουμε σπίτι, ήμουν γεμάτη άγχος να πάω στην δουλειά. Να προλάβω, να προλάβω, να προλάβω. Διαβάζαμε ένα βιβλίο με το πρωινό. Τώρα που πατήσαμε pause, διαβάζουμε μέχρι να βαρεθεί και να σηκωθεί από το τραπέζι. Που με οδηγεί στο 3.

3. Όλη η οικογένεια στο τραπέζι. Συχνά έτρωγα στο πόδι. Διάβαζα πως είναι καλό να τρως μαζί με τα παιδιά σου στα γεύματα, από πολύ μικρή ηλικία. Αλλά δεν το κατάφερνα πάντα. Τώρα καθόμαστε καθημερινά πολλές φορές στο τραπέζι μαζί, και με το μωρό, που με φέρνει στο 4.

4. Το χαμόγελο του εννιάμηνου γιου μου το πρωί και με κάθε χαζό αστείο που κάνω. Το ότι βλέπει το καλύτερο σε εμένα, σε όλους. Κάποτε ήμασταν όλοι έτσι. Μεγαλώνοντας φορέσαμε την πανοπλία μας. Το χαμόγελο μας έγινε πιο σκοτεινό. Τα μωρά γελούν σαν τον ήλιο. Αυτός ο ήλιος με τρέφει. Σαν χορταράκι. Που με οδηγεί στο 5.

5. Ο μπαχτσές μου. Ποιος θα το φανταζόταν ότι τα μαρούλια, τα μπρόκολα και ο ξεχασμένος δυόσμος στις ξύλινες γλάστρες, παρά την αμέλεια από πλευράς μας, θα καρποφορούσαν τόσο; Ποτέ δεν είχα χρόνο για την λεπτοδουλειά που απαιτείται. Τώρα κόβω ευλαβικά τα κιτρινισμένα φύλλα από την βάση στα μαρουλάκια μου για να πετάξουν τα πράσινα επάνω περισσότερο. Κρύβω τις πράσινες φραουλίτσες από τα πουλιά μην τυχόν και μου τις φάνε πριν τρέξω να τις μαζέψω. Που με οδηγεί στο 6, που πατάω και στο κινητό.

6. Άσκηση. Στέλνω αιτιολογία 6 και ξεκλέβω 35 λεπτά να τρέξω. Οι λίγες στιγμές μοναχή μου. Ένα σύννεφο μαργαρίτες που είδα καθώς έτρεχα. Πάνω από όλα η χαρά του σώματος που πραγματοποιεί αυτό που ήταν φτιαγμένο να κάνει. Να κινείται. Συνειδητοποιώ πως ακούγομαι σαν σλόγκαν διαφήμισης αθλητικών παπουτσιών. Συγχωρέσετε με. Η άθληση, θέλω να πω. Αλλά πάνω από όλα η γιορτή του νούμερου 7. Το πολύτιμο νούμερο 7.

7. Υγεία. Αναπνοή. Καθαρή σκέψη. Υγεία. Υγεία. ΥΓΕΙΑ.

8. Το 8, πιο πεζό, αλλά κάνει ρίμα με το 7, οπότε επιτρέψτε μου. Η τεχνολογία. Ναι, ξέρω έχουμε γίνει σκλάβοι στις οθόνες, τα παιδιά μας αποβλακώνονται και τι θα κάνουμε μπλα μπλα, όλα σημαντικά, αλλά τι μαγικό που με φέρνει κοντά στην μητέρα μου, στον πατέρα μου, στον άλλο παππού και στην άλλη γιαγιά των παιδιών μου, στον αδερφό μου και στην αδερφή μου που είναι στην Αμερική! Ευχαριστώ Skype και καινούργιε φίλε Zoom, Viber, What’s App και όλους εσάς που απεχθανόμουν. Ακόμα και εσένα Facebook, σε συγχωρώ προσωρινά που κλέβεις ξεδιάντροπα τα προσωπικά μας δεδομένα και υπονομεύεις την δημοκρατία. Διότι τόσο πολύ μου λείπει η οικογένεια μου. Γράφουμε και email, αλλά το βίντεο τσατ άλλο πράγμα. Και κάπως έτσι έρχεται στο μυαλό μου το 9.

9. Το γράψιμο. Οι λέξεις που πληκτρολογώ αυτό το λεπτό και ότι κάποιος μπορεί να τις διαβάσει και ίσως με καταλάβει. Ίσως μοιράζεται μαζί μου μια κοινή ευτυχία και αυτό, κάπως, μας φέρει πιο κοντά και ας μην γνωριζόμαστε. Γράφω το βράδυ, για λίγη ώρα τώρα που κοιμήθηκαν τα παιδιά, σαν προσευχή. Λίγο, διότι τα ματόκλαδα είναι βαριά και ακολουθεί η επόμενη σιωπηλή ευτυχία. Αυτή του 10.

10. Το ζεστό κρεβάτι μου, στο σπίτι μου. Σκέφτομαι πόσο θλιβερό είναι πως για πολλούς το μένουμε σπίτι δεν σημαίνει τίποτα. Διότι δεν έχουν σπίτι. Ή πως πολλοί σε όλη αυτή την σφαίρα του πλανήτη μας είναι τώρα στο νοσοκομείο. Σβήνουν σε καραντίνα χωρίς να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους πρόσωπο με πρόσωπο. Και εδώ σταματώ να γράφω αυτή την λίστα διότι ανησυχώ πως θα με κυριεύσει η θλίψη.

Ένας αγαπημένος πνευματικός συγγραφέας και δάσκαλος, ο Jack Kornfield, έχει πει πως η συμπόνια είναι σημαντική. Πως η έγνοια μας για τον τόσο πόνο που υπάρχει στον κόσμο είναι απαραίτητη, αλλά και η χαρά επίσης – τόσο που ο Γάλλος φιλόσοφος André Gide την αποκάλεσε «ηθική υποχρέωση». Το δώρο μας στον κόσμο, λέει ο Kornfield, προέρχεται από την ύπαρξη και παρουσία μας. Μπορούμε να είμαστε φάρος ευημερίας, αγάπης και φροντίδας που όχι μόνο αγγίζει, αλλά ανεβάζει όσους συναντάμε.

Τα πιο μικρά δώρα τελικά είναι τα πιο μεγάλα. Οι μικρές ευτυχίες, ο κόσμος όλος. Το καταλαβαίνουμε ίσως τώρα. Θα το ξεχάσουμε όμως πάλι;”

Το βιβλίο της Ελένης Ανδρεάδη Ένα σύννεφο για τα γενέθλιά μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και μπορείτε να το παραγγείλετε από το eshop τους εδώ ή τηλεφωνικά, στο 211 3003500. 

Η Ελένη Ανδρεάδη γεννήθηκε στο Λονδίνο. Ταξίδεψε και δούλεψε σε πολλές χώρες, όπως στην Αγγλία, τη Γερμανία και την Αμερική, όπου ειδικεύτηκε στην Περιβαλλοντική Πολιτική και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εκεί πήρε ένα μάθημα στη δημιουργική γραφή και έγραψε ένα μυθιστόρημα, το οποίο γρήγορα έκρυψε στο συρτάρι της. Όταν γύρισε στην Ελλάδα το 2009, ίδρυσε τη Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Πράκτορες του Πλανήτη», η οποία προσκαλεί τα παιδιά να σώσουν τον πλανήτη μέσα από μυστικές αποστολές. Τα βιωματικά περιβαλλοντικά προγράμματα της οργάνωσης υλοποιούνται σε δημοτικά σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα και έχουν βραβευτεί για την καινοτομία τους από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Το πρώτο βιβλίο της, «Γίνε Πράκτορας του Πλανήτη» απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου στην κατηγορία Βιβλίου Γνώσεων 2015, ενώ το δεύτερο της σειράς βρέθηκε στις βραχείες λίστες. Τα βιβλία της μεταφράζονται και κυκλοφορούν σε χώρες όπως η Αμερική, η Κίνα, η Κορέα, η Τουρκία και η Αίγυπτος. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα τέσσερα βιβλία της σειράς Πράκτορες του Πλανήτη, καθώς και το βιβλίο της «Ο Τζάστιν Γκρέι και οι Φύλακες της Γης».