ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

0

Από όλα τα άδεια παγκάκια ο ηλικιωμένος του τρίτου ορόφου διαλέγει το «δικό μου».
Με τη μαγκούρα του περπατά αργά αλλά λεβέντικα. Κάθεται δίπλα μου και καταλαβαίνω ότι θέλει να μιλήσει. Αφήνω το βιβλίο που κρατάω και  για να τον κάνω να νοιώσει επιθυμητός, του πιάνω εγώ πρώτη την κουβέντα.
Ήταν δικηγόρος, η πρώτη του γυναίκα ήταν Ιταλίδα και πήγαινε συχνά στο Μιλάνο. Τον χειμώνα μάλιστα τους άρεσε να πηγαίνουν για σκι στις Άλπεις. Προσπαθώ να φανταστώ τον ογδοντάχρονο συνομιλητή μου νέο, δραστήριο, με πυκνό μαλλί, που αντί για μαγκούρα κρατά το μπαστούνι του σκι.
Η σχέση μας από εκείνο το απόγευμα άλλαξε, μαζί και η στάση μου απέναντι στους περισσότερους  ηλικιωμένους της γειτονιάς μου. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα γι’ αυτούς, να χαίρομαι τους δυνατούς και περήφανους αλλά και να τιμώ αυτούς που δεν μπορούν να διαχειριστούν με ευκολία τις δυσκολίες της ηλικίας τους.
Έτσι κάπως ξεκίνησε και η ιδέα ενός μικρού βίντεο, τόσο μικρού που να μπαίνει ο άλλος στον «κόπο» να του ρίξει μια ματιά αλλά ταυτόχρονα «περιεκτικού», που να μπορεί  να προκαλεί συναισθήματα.  Συναισθήματα τρυφερά, ανθρώπινα κι όχι λύπησης για τους ηλικιωμένους της γειτονιάς μας, της  «διπλανής πόρτας» όπως είπε μία φίλη.
Μαζί με τον φωτογράφο της ταινίας, Θωμά Βαρβία, «επισκεφτήκαμε» 9 ηλικιωμένους, όχι τους μοναχικούς της γειτονιάς μου, αλλά ανθρώπους που έχουν οικογένειες, παιδιά, εγγόνια ή ακόμα και συντρόφους εν ζωή και που με τίμησαν με την παρουσία τους αλλά και την εμπιστοσύνη τους.  Δεν θέλησα να κάνω δηλαδή να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για όλους αυτούς, αν και δεν κρύβω ότι μετά το γύρισμα άλλες ιδέες γεννήθηκαν και πιθανότατα κάποιες από αυτές να γίνουν πραγματικότητα.
Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει είναι ο τρόπος που τους βλέπουμε,  ως αιώνια δηλαδή ηλικιωμένους, σαν να μην έχουν μπουσουλήσει, ερωτευτεί ή τρέξει ορμητικά ποτέ.
Σαν να ήταν για πάντα γέροντες.
Ίσως είναι θέμα «πολιτισμού», ενός τρομακτικού πολιτισμού που ζητάει νιάτα και τελειότητα και που περιφρονεί οτιδήποτε του φαίνεται «άχρηστο», μαζί και τα γηρατειά.
Που προσπερνά με ευκολία ό, τι έχει να δώσει αλλά και να πάρει από αυτά.
Ενός  πολιτισμού που ξεχνά εύκολα.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για όλα όσα έμαθα κατά τη διάρκεια αυτού του τόσου ξεχωριστού γυρίσματος,  μόνο η ενέργεια όλων αυτών των ανθρώπων ήταν από μόνη της ένα μάθημα ζωής.

We’ll meet again from Stella Serefoglou on Vimeo.

Η Στέλλα Σερέφογλου είναι σκηνοθέτης.