ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ…

Ερχόμουν και σε κοίταζα στο διάφανο κουτάκι σου. Άνοιγα το στρογγυλό πορτάκι και σου έπιανα το πόδι. Σου έλεγα να βάλεις τα δυνατά σου και σου έταζα βόλτες, χορούς, παγωτά, όμορφα ρούχα, ζεστό και άνετο κρεβάτι, ωραίο δωμάτιο και λαχταριστά παιχνίδια. Μου έλεγαν ότι κοιμόσουν τόσο πολύ γιατί ήσουν ταλαιπωρημένη και αργότερα, όταν κάπως είχες συνέλθει, ότι απλώς ήσουν ένα ήσυχο μωρό και θα έπρεπε να χαίρομαι. Τις 50 μέρες που ήσουν στη μονάδα, δεν άνοιξες τα μάτια σου στο επισκεπτήριο παρά μόνο μία φορά, ούτε έκλαψες, ούτε κούναγες πόδια και χέρια όπως τα διπλανά μωρά.

Στην κούνια σου, καθόμουν από πάνω σου να μετράω τις αναπνοές σου, να προσέχω μην κάνεις εμετό, να σε θαυμάζω που τα κατάφερες και ήρθες σπίτι. Ξύπναγες σαν κουρδισμένη κάθε τρεις ώρες και έσκουζες για γάλα. Όταν έπινες, κοιμόσουν ξανά.

Όταν τα αδύνατα πόδια και χέρια σου άρχισαν να γεμίζουν με κρέας– σου πήρε το πολύ 50 μέρες – αποφάσισες να μην ξυπνάς. Πλάκωσαν και οι ζέστες και έπεσες σε θερινή νάρκη. Έπλενα και αποστείρωνα τα μπιμπερό σου, έτρωγα όσο πιο πολύ μπορούσα, έκανα κανένα μπάνιο και πάλι γύριζα πάνω από την κούνια σου. Αναρωτιόμουν γιατί κοιμάσαι τόσο πολύ, αλλά πολύ αργότερα έμαθα ότι ως πρόωρη είχες ανάγκη από ύπνο. Σε ξυπνούσα για τα φάρμακα και για να συμπληρώνεις τα πέντε γεύματα. Από μόνη σου ξυπνούσες μόνο 2-3 ώρες το απόγευμα. Σε έβαζα στο ριλάξ, σου έβαζα τραγούδια και χόρευα δίπλα σου για να τραβήξω την προσοχή σου. Αδιαφορούσες.

Σαν μωρό κοιμόσουν πολύ και κοιμόσουν ήσυχα, όμως εγώ δεν το απόλαυσα – και δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Αγωνιούσα για το αν είναι φυσιολογικό να μην θες να ξυπνήσεις. Ηθελα να σε γνωρίσω, να με κοιτάξεις, να περιεργαστείς το περιβάλλον σου. Αλλά κυρίως είχα συνδέσει στο μυαλό μου τον ύπνο σου με τις εφιαλτικές μέρες στην εντατική και τον θεωρούσα κάτι αρρωστημένο. Εύχομαι να κοιμόσουν αρκετά βαριά και να μην πήρες χαμπάρι τις ανησυχίες μου.

Τώρα πια, που κοιμάσαι αργά το βράδι και συχνά ξυπνάς μέσα στη νύχτα για να ζητήσεις αγκαλιά, είμαι απλώς κουρασμένη. Ξέρω πολύ καλά πια τι να κάνω όταν κοιμάσαι. Αλλά κυρίως επειδή έμαθα να έχω εμπιστοσύνη στο βιολογικό σου ρολόι, στο μαγικό αυτό σώμα σου, που ενώ δεν ήξερε ποια είναι η μάνα του, γνώριζε να ικανοποιεί τις ανάγκες του και να παίρνει αυτό που χρειάζεται από τη ζωή. Ο ύπνος σου ήταν και είναι ένα τεράστιο μάθημα για μένα κι αν δεν τον ευχαριστήθηκα τότε σε διαβεβαιώ πως παίρνω το αίμα μου πίσω. Γιατί μαζί σου άρχισα να ακούω κι εγώ το σώμα μου.

Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος στο ΒΗΜΑ και τις περιοδικές εκδόσεις του, ενώ εδώ και λίγο καιρό διατηρεί και το blog 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.