ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΕ ΤΑ CAPITAL CONTROLS ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

0

Η Στεφανία έκλαιγε γοερά σε όλη τη διαδρομή με το λεωφορείο -ήθελε παγωτό, ήθελε κρουασάν, ήθελε χυμό, ήθελε μπισκότα, ήθελε όλα όλα όσα της είχα μόλις εξηγήσει ότι θα πρέπει να αγοράζουμε με μέτρο αυτό τον καιρό.

Γιατί, με ρωτούσε, είχα σκεφτεί για λίγο χθες τις πιθανές απαντήσεις, αλλά δεν είχα προλάβει να τις σκεφτώ πολύ, να τις προβάρω στο μυαλό μου, όπως κάνω συνήθως, να καταλήξω στην καλύτερη, να την τεστάρω απέναντι σε ενδεχόμενα επόμενα “γιατί”. Δεν είχα χρόνο, αυτά τα πράγματα θέλουν την ηρεμία τους κι η ηρεμία δεν είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσε κανείς για να περιγράψει την κατάσταση όλων μας τις τελευταίες μέρες εδώ.

Ξεκίνησα από τα τελευταία (“αποφασίστηκε ότι θα μπορούμε όλοι να παίρνουμε λίγα λεφτά κάθε μέρα από αυτά που έχουμε στην τράπεζα”) και όσο με ρωτούσε πήγαινα προς τα μπρος (“θα πρέπει πρώτα να πληρώνουμε τα πράγματα που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε και μετά για παγωτό”) και προς τα πίσω (“γιατί πρέπει να πληρώσουμε σε άλλες χώρες κάποια λεφτά που δεν έχουμε”) και ακόμα πιο πίσω (“γιατί εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα ξόδευε περισσότερα λεφτά απ’ όσα έβγαζε”). Σταματούσα κάθε λίγο για να βρω τη σωστή λέξη, μια πιο σωστή λέξη τελοσπάντων -μάλλον δεν υπάρχουν σωστές και λάθος λέξεις σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά έψαχνα αυτές που θα αντικατοπτρίζουν καλύτερα το πώς βλέπω και βιώνω εγώ τη σημερινή κατάσταση- ή να σκεφτώ μήπως αυτό που ετοιμαζόμουν να πω θα την τρόμαζε ή να προσπαθήσω να φανταστώ πώς άκουγαν οι γύρω μου, όποιοι κι αν ήταν οι γύρω μου, αυτά που εξηγούσα. Ίσως προσπαθούσα να βάλω κι εγώ σε τάξη τις δικές μου σκέψεις, ίσως και ακούσω τις ερμηνείες μου μέσα από τα αφτιά των άλλων.

Οι άλλοι, αα, οι άλλοι άκουγαν με μεγάλη προσοχή, ένιωθα τα αφτιά τους να τεντώνονται τριγύρω, όπως όταν ένα ζευγάρι τσακώνεται σε δημόσιο χώρο και σε μια στιγμή ανάπαυλας συνειδητοποιεί ότι για τους υπόλοιπους ο χρόνος έχει σταματήσει και μόνο ο καβγάς τους έχει ισχύ. Νομίζω πως κάποιοι έψαχναν να πάρουν ιδέες για το τι θα πουν το βράδυ στα δικά τους παιδιά, άλλοι σύγκριναν αυτά που έλεγα με αυτά που είχα ήδη εξηγήσει, ίσως και να ήθελαν να πεταχτούν για να με διορθώσουν ή να με συμπληρώσουν σε κάποιο δύσκολο σημείο, οι ηλικιωμένοι κουνούσαν το κεφάλι με κατανόηση, “ευτυχώς που τα δικά μου μεγάλωσαν και δεν έχω να τους δίνω λογαριασμό, μάλλον εκείνα πρέπει να μου εξηγήσουν”, οι πολύ νέοι κοιτούσαν με μια λύπηση, “τουλάχιστον έχω να νοιαστώ μόνο για τη δική μου μοίρα”.

Και όλη αυτή την ώρα σκεφτόμουν: τι έλεγαν οι υπόλοιποι στα δικά τους παιδιά;

Πόσες διαφορετικές λέξεις, διατυπώσεις, ερμηνείες, απαντήσεις, απλοποιήσεις ακούγονται αυτή τη στιγμή παντού στην Ελλάδα, τώρα που οι περιστάσεις της καθημερινότητας μας αναγκάζουν βίαια να εξηγήσουμε στα παιδιά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα προσπαθούσαμε ίσως να τους κρύψουμε, για να “προφυλαχτούν”; Πώς μεταφράζει κάθε γονιός ή θείος ή δάσκαλος τις δικές του απόψεις, τις παραστάσεις, τις καταβολές με τρόπο που να τις καταλάβει ένα παιδί της ηλικίας αυτού που έχει μπροστά του; Πώς απαντάει στα γιατί και τι παραλείπει;

Το έγραψα και στο Facebook.

 

Θα ήθελα να είμαι τώρα ταυτόχρονα παντού, να κάνω μια τεράστια καταγραφή αυτών που λέγονται, να τα ακούσω και να τα παρατηρήσω, θα το ήθελα πάρα πολύ. Για να καταλάβω εγώ και να προλάβω να σκεφτώ πώς θα εξηγήσουμε τα όποια υπόλοιπα θα έρθουν.

Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να μου γράψετε, εδώ ή προσωπικά, πώς εξηγήσατε αυτή τη βδομάδα στο δικό σας κοντινό παιδί. Πείτε.

Υ.Γ.2 Για το θεωρητικό της υπόθεσης, ίσως βρείτε χρήσιμα αυτό και αυτό.

Υ.Γ.3 Η φωτογραφία του ποστ είναι της Ιωάννας Σεραφειμίδου, από τις Πυγολαμπίδες (και όχι μόνο). Την ευχαριστώ πολύ.

Η Στέλλα Κάσδαγλη είναι δημοσιογράφος, μεταφράστρια, συγγραφέας και blogger και μεταξύ άλλων τη βρίσκετε στο stellakasdagli.com, όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε το παρόν άρθρο!