Τρίτη και 13

Το κορίτσι για το οποίο θα σου μιλήσω είναι επινοημένο. Μπορεί να σου θυμίσει κάποιο κορίτσι που γνωρίζεις. Ας πούμε ότι τη λένε Κατερίνα και ότι είναι 15 χρονών. Είναι, λοιπόν Τρίτη, Τρίτη και 13, και η Κατερίνα ακούει το iPhone της να κουδουνίζει ενοχλητικά, θυμίζοντάς της ότι πρέπει να ξυπνήσει, να ετοιμαστεί και να πάει στο σχολείο για να εξεταστεί, ας πούμε στα μαθηματικά. Τα σιχαίνεται τα μαθηματικά, ο φροντιστής της, όμως, είναι σούπερ, έχουν καλύψει τα κενά, έχουν λύσει ασκήσεις, ένα 17 το έχει στο τσεπάκι της. Η Κατερίνα, λοιπόν, σηκώνεται από το κρεβάτι, αφού σκρολάρει για κανένα πεντάλεπτο στο TikTok, σκέφτεται αν προλαβαίνει να κάνει ένα get ready with me video –μάλλον όχι,– ντύνεται, πλένεται, προβληματίζεται για το τι θα φορέσει  –όχι αυτό το Τ-Shirt, αυτό το έβαλε προχτές– και πηγαίνει στην κουζίνα για πρωινό. Γάλα αμυγδάλου (το αγελαδινό έχει κοπεί δια ροπάλου) και ψωμί χωρίς γλουτένη, εννοείται, με μαρμελάδα με στέβια, πάλι εννοείται. Λίγο TikTok ακόμη μέχρι να έρθει το σχολικό και φύγαμε. Στη διαδρομή κάθεται δίπλα στη Λένα. Τα γόνατα τους ακουμπούν αυθάδικα στο μπροστινό κάθισμα και τα κορμιά κουλουριασμένα σε στάση εμβρυϊκή  και τα μάτια κολλημένα στην οθόνη: Instagram τώρα, #nails #summermanicure #haleybiebernails, γιατί το πάρτι της αποφοίτησης πλησιάζει. Κι άσε που δεν έχει βρει και το κατάλληλο outfit. Χοντρό, ε;

Και το επόμενο κορίτσι για το οποίο θα σου μιλήσω είναι επινοημένο. Απλώς μάλλον δεν θα σου θυμίσει κάποιο κορίτσι που γνωρίζεις. Ας πούμε ότι τη λένε Νάλα και πως είναι κι εκείνη 15 χρονών. Τρίτη και 13 και η Νάλα νιώθει μια υγρή ζεστασιά στην πλάτη της. Μια  ζεστασιά που δευτερόλεπτα αργότερα ακολουθεί η μυρωδιά εμετού. Είναι η τρίτη φορά που το μωρό που βρίσκεται στην αγκαλιά της μαμάς του, κολλημένο στην πλάτη της, κάνει εμετό. Η Νάλα σκέφτεται ότι όταν φτάσουν στην Ιταλία το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να πλύνει την μπλούζα της, είναι η καλή της μπλούζα και ευτυχώς στην τσάντα της έχει μια ακόμη. Δεν θυμάται πότε έφαγε τελευταία φορά, ταξιδεύει με τον αδερφό της εδώ και έναν μήνα, στην αρχή με τα πόδια, μετά στριμωγμένη μέσα σε ένα μεταλλικό κοντέινερ και τώρα σε αυτό το ετοιμόρροπο ψαράδικο. Δεν την ενοχλεί η πείνα, αλλά η δίψα. Ζαλίζεται, αναπνέει με δυσκολία. Δίπλα της υπάρχουν γυναίκες που κοιμούνται συνεχώς, άραγε αναπνέουν; Με τα γόνατά τους ακουμπισμένα στην πλάτη του μπροστινού τους, τα κορμιά κουλουριασμένα σε στάση εμβρυϊκή και τα μάτια κολλημένα στο μπλε που εισβάλλει αυθάδικα και υποσχόμενα στο αμπάρι από τα στρογγυλά φινιστρίνια. Από έξω ακούει φωνές. Νομίζει πως έφτασαν. Επιτέλους, θα μπορέσει να κοιτάξει λίγο παραπάνω τη θάλασσα…