12 χρόνια Taλκ

0

Πώς είναι να είσαι 12; Πώς είναι να θέλεις να στριμώχνεις τις ενήλικες προβολές στο παιδικό σου βλέμμα, πώς γίνεται να χωράς αυτά που θέλουν οι μεγάλοι για σένα σε ένα μυαλό που δεν θέλει να μεγαλώσει, που δραπετεύει από αίθουσες, οικογενειακά τραπέζια, μπαλέτα και κιθάρες; Πώς είναι να βλέπεις ότι αλλάζεις; Να μην είσαι ούτε μικρός, ούτε μεγάλος; Πώς είναι να αποχωρίζεσαι τα αγαπημένο σου φούτερ γιατί «είναι μωρουδίστικο και με κοροϊδεύουν», αλλά να μη θέλεις να το πετάξεις ποτέ; Να μη σου αρέσει η μυρωδιά σου, το στήθος σου που μεγαλώνει ή εκείνες οι τρίχες που αυθάδικα φυτρώνουν στο πρόσωπό σου; Δεν μεγαλώνουν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο χρόνο και ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο για τα ίδια, γιατί χάνουν τις συμμαχίες τους. Στο σπίτι μου έχω δυο δωδεκάχρονα. Το ένα είναι ένα κορίτσι που θέλει να μείνει για πάντα παιδί. Το άλλο είναι ένα παιδί που μεγάλωσε απότομα, γιατί έπρεπε να επιβιώσει σε καιρούς δύσκολους, ένα παιδί που μεγάλωσε πολλά άλλα: το Τaλκ.Ξεκίνησε πριν από 12 χρόνια να βηματίζει με άγνοια κινδύνου, έφαγε πολλές τούμπες, αλλά εκεί. Πεισματάρικο, αυθάδες και επίμονο. Αγαπήθηκε επίσης σαν παιδί από τόσους και τόσο σπουδαίους ενήλικους που το φρόντισαν, το αγκάλιασαν, το έσκασαν στα φιλιά. Κατσαδιάστηκε, συγχωρέθηκε σαν παιδί για τα λάθη του (δεν ήταν λίγα). Γιόρτασε γενέθλια και γιορτές. Διάβασε και διαβάστηκε. Φιλοξενήθηκε σε άπειρα σπίτια, μπήξε σε παιδικά δωμάτια και βιβλιοθήκες.

Τέλος πάντων, άντεξε και είναι ακόμα εδώ, ενωμένο, δυνατό. Ούτε ενήλικο ούτε μωρό. Αφελές και ταυτόχρονα σκεπτόμενο, οπτιμιστικό μα και προσγειωμένο, ρομαντικό και μοντέρνο και πάντα παρόν. Με την ακατέργαστη ενέργεια και την ανεξήγητη αισιοδοξία ενός δωδεκάχρονου που δεν θέλει να μεγαλώσει ποτέ.

Το 112ο τεύχος, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι μας στήριξαν και μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, δίνοντας μας ενέργεια και θετική διάθεση. Σε όλους τους συνεργάτες που αγαπάμε τόσο πολύ, σε όλους τους φίλους. Στα παιδιά μας.

Χρόνια πολλά, Τaλκ!