Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΟΝΙΟΣ

0

Συζητούσα με μία καινούργια πολύ καλή φίλη για την ενηλικίωση. Της είπαν λέει ότι η ενηλικίωση έρχεται όταν κάποιος γίνεται γονιός και παραξενεύτηκε. Ακούγοντάς το αναρωτήθηκα κι εγώ αν αυτό ισχύει.

Η αλήθεια είναι ότι όταν γινόμαστε γονείς συνήθως σοβαρεύουμε. Μπαίνουμε σε μία φάση ζωής όπου όλα είναι λιγότερο ανάλαφρα και τα πράγματα αποκτούν μίαν άλλη διάσταση, αυτή της νουθεσίας. Εμείς είμαστε αυτοί που ξέρουμε, αυτοί που προτρέχουμε να προστατέψουμε, αυτοί που έχουμε το πάνω χέρι στα πράγματα. Γεμίζει η μέρα μας με μη και όχι και όλη αυτή η συνεχής μάχη για οριοθέτηση μας κουράζει ψυχικά, σωματικά, ολοκληρωτικά… εμάς και τα παιδιά μας. Και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός που μας όρισε δικαστές στη ζωή των παιδιών μας;

Ο ρόλος του γονιού αντί να βαραίνει στους ώμους μας με ευθύνη μπορεί να ελαφρύνει με το να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν πριν γίνουμε γονείς. Ας θυμηθούμε ποια είναι τα πράγματα που μας άρεσαν και ας σκεφτούμε ποια από αυτά μπορούμε να τα μοιραστούμε με τα παιδιά μας έστω και σε ένα βαθμό. Αν μας άρεσε το περπάτημα στο βουνό, ίσως να μη μπορούμε να πάμε μία μεγάλη πεζοπορία, αλλά σίγουρα μπορούμε να πάμε για ένα πικνίκ και παιχνίδι στη φύση. Μπορούμε να κάτσουμε στο χώμα, να το σκαλίσουμε, να παρατηρήσουμε τα φυτά, τα έντομα και τις φωλιές τους. Ίσως να μην μπορούμε να πάμε για πολύωρες καταδύσεις, αλλά μπορούμε να πάμε στη θάλασσα και να πλατσουρίσουμε στα ρηχά. Να βάλουμε μάσκα και βατραχοπέδιλα και να εξερευνήσουμε μαζί το βυθό ή ακόμα και να ψαρέψουμε.

Ας δείξουμε στα παιδιά μας όλα αυτά που μας αρέσουν, όλα αυτά που αγαπάμε για να τους εμφυσήσουμε την αγάπη για ζωή. Ας προσπαθήσουμε να ζούμε καθημερινά με όσο λιγότερα μη και όχι μπορούμε. Ας κρατήσουμε τα μη και τα όχι μας για όταν πραγματικά υπάρχει λόγος να τα χρησιμοποιήσουμε, γιατί αλλιώς αυτές οι λέξεις αποδυναμώνονται. Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας για αυτά που ξέρουν και ας τα ακολουθήσουμε σε αυτά που θέλουν να ανακαλύψουν προσπαθώντας να μην τους τα αποκαλύψουμε οι ίδιοι. Όταν λοιπόν παίζουμε με τα παιδιά μας, ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε να μπούμε στο ρόλο του δάσκαλου όσο δελεαστικός κι αν είναι. Αντί αυτού ας μπούμε σε ένα ρόλο παρατηρητή και συνοδοιπόρου, αφήνοντας την πρωτοβουλία στο παιδί μας να οδηγήσει το παιχνίδι, κι εμείς απλά ας ακολουθήσουμε χωρίς να κάνουμε διορθώσεις και υποδείξεις. Την ώρα του παιχνιδιού το παιδί δεν έχει ανάγκη από νουθεσίες και διδαχές. Δάσκαλους θα συναντήσει πολλούς άλλωστε στη ζωή του. Αυτό που έχει ανάγκη είναι αυθεντική επαφή και επικοινωνία. Μία τέτοια στάση ζωής μπορεί να κάνει το γονεϊκό ρόλο πιο ανάλαφρο, πιο δημιουργικό και σίγουρα πιο διασκεδαστικό. Ενηλικίωση δεν σημαίνει μόνο ευθύνη και βάρος αλλά και επαφή με αυτό που είμαστε, με αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρης και εν τέλη ευτυχισμένοι.

Η Βένια Δεληκατερίνη είναι Εμψυχώτρια Θεατρικής Έκφρασης, Καθηγήτρια Αγγλικών μέσω Παιχνιδιού, Σύμβουλος Aware Parenting. Συνδημιουργός του Χώρου Προσωπικής Ανάπτυξης και Δημιουργικής Έκφρασης FollowYour Tree (www.followyourtree.gr).