ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ: ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΦΟΒΟΥ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΑΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τρεις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας οι Μορφές Έκφρασης!

• Χαιρετούμε όλον τον κόσμο, είμαστε οι Μορφές Έκφρασης. Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου το 1993 όταν ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός και θεατροδιδάσκαλος Θωμάς Κινδύνης ίδρυσε την ομάδα με μια ιδέα στο μυαλό του: να μεταφέρει στις νεότερες γενιές την αισθητική και το ήθος που διδάχτηκε ο ίδιος από τον δάσκαλο του τον Δημήτρη Ροντήρη, την τεχνική αλλά και την άρρηκτη σχέση του Λόγου, της Μουσικής και της Κίνησης κατά τα πρότυπα της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, εισάγοντας και το μουσικοπαιδαγωγικό σύστημα του Οrff Shulwerk στη θεατρική πράξη.
• Το 1998, η ομάδα δημιουργεί την πρώτη της παιδική παράσταση τα «Χριστουγεννιάσματα και Καλαντίσματα» και συνεχίζει το 2003 με την παράσταση «Παρέα με τ’ άστρα στης μουσικής τα κάστρα». Από το 2005, με αφετηρία την παράσταση «Ο Πουλτσνέλα και το γελαστό δάσος», μπαίνει δυναμικά στον χώρο του παιδικού θεάματος, με επικεφαλής ένα από τα μέλη της ομάδας, την Άννα Σεβαστή Τζίμα, που κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση της ως συγγραφέας και δημιουργός  παιδικών θεατρικών έργων. Κεντρικές ιδέες; Η αγάπη για τα παιδιά, η ιδέα ότι το παιδί θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε παραστάσεις και έργα ισάξια της ενήλικης σκηνής, η χαρά της ζωής και του παιχνιδιού!
• Η πανδημία μάς βρήκε σε μια πραγματικά πολύ δημιουργική φάση, καθώς μόλις είχε γίνει η πρεμιέρα της νέας μας παράστασης με τίτλο «Ζοζεφίνα, έχεις μήνυμα!», μιας παράστασης για μεγαλύτερα παιδιά, με θέμα την ασφαλή πρόσβασή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Με μια σειρά παραστάσεων που είχαν κλειστεί ήδη μέχρι το Μάιο και ήταν πράγματι πολλές… Με τέσσερα εργαστήρια καλλιτεχνικής παιδείας για παιδιά και εφήβους, και πολλά ακόμα σχέδια για νέα έργα.
• Δυστυχώς, οι αποζημιώσεις που πήραμε ήταν απειρο- απειροελάχιστες και μια ελπιδοφόρα και ταλαντούχα ομάδα, με δώδεκα ενεργούς ηθοποιούς, μουσικούς και  θεατροπαιδαγωγούς, σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους, αναζητώντας ο καθένας τρόπο να επιβιώσει όπου και όπως μπορούσε. Καταφέραμε να διατηρήσουμε το όλο οικοδόμημα όρθιο λειτουργώντας, όπως κάνουμε εδώ και οκτώ χρόνια το καλοκαιρινό μας καλλιτεχνικό camp για παιδιά, τις εβδομάδες που αυτό ήταν εφικτό. Η αγάπη, η υποστήριξη και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν που μας διατήρησε ζωντανούς, από κάθε άποψη, όχι μόνο ως προς το οικονομικό κομμάτι, αλλά και ως προς το ηθικό, καθώς μας υπενθύμιζαν συνεχώς πως όχι μόνο αγαπούν αυτό που κάνουμε, αλλά και ότι το θεωρούν ως ζωτική ανάγκη για την πνευματική υγεία των παιδιών τους. Αυτό μας έδωσε και μας δίνει πολύ δύναμη και κουράγιο. Στη συνέχεια γεννήθηκε και μια νέα ιδέα, τα «Παραμύθια στο δάσος», όπου αρχίσαμε να παίζουμε παραστάσεις για παιδιά μέσα στο δάσος. Ένας θεσμός που αγαπήθηκε πολύ και που πρόκειται να συνεχίσουμε. Προσπαθούμε να είμαστε δημιουργικοί, αλλά και να διατηρήσουμε την επικοινωνία του παιδιού με την τέχνη ζωντανή! Το θεωρούμε άκρως απαραίτητο και αναγκαίο στις καταστάσεις που βιώνουμε.
• Φυσικά, τίποτα δεν έχει τελειώσει και το μέλλον είναι αβέβαιο, τα θέατρα είναι τα πρώτα που κλείνουν, ενώ κάποια στιγμή οι καιρικές συνθήκες δε θα μας επιτρέπουν πλέον τις παραστάσεις σε εξωτερικούς χώρους. Κάποιες παραστάσεις μας ταξίδευαν μέσα στις σχολικές αίθουσες, ειδικά αυτές που απευθύνονται σε πολύ νεαρό κοινό, ενώ σε άλλες, τα παιδιά έρχονταν με το σχολείο τους να τις παρακολουθήσουν στο θέατρο. Τίποτε από τα δύο δεν είναι πλέον εφικτό, και φυσικά καταλαβαίνετε ότι κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ακόμα και τώρα, που άνοιξαν τα θέατρα με 30% πληρότητα, που σημαίνει για το δικό μας θέατρο με 29 άτομα, η κατάσταση είναι τραγική, τουλάχιστον.
• Φοβόμαστε, και αυτό δεν είναι καλό σημάδι για τον πολιτισμό μας. Δεν μπορεί ο καλλιτέχνης να νιώθει φόβο. Πώς θα δημιουργήσει; Πώς θα προσφέρει φως στους γύρω του; Σε μια εποχή που ο φόβος έχει γίνει ο κοινός παρονομαστής, ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να ενθαρρύνεται για να ενθαρρύνει και τους άλλους. Είμαστε οι ονειροπλάστες της κοινωνίας μας και μια κοινωνία χωρίς όνειρα δεν θα τα καταφέρει.
• Προς το παρόν, κινούμαστε με παλαιότερες δουλειές, αλλά συνεχίζουμε να δημιουργούμε και νέες για όταν θα είναι εφικτό. Δεν θέλουμε να απέχουμε. Όσο μπορούμε, και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, θα προσπαθήσουμε να είμαστε παρόντες. Παλεύουμε για την ίδια τη χαρά της ζωής, της επικοινωνίας και του πνεύματος.
• Θα θέλαμε να αλλάξει η στάση της πολιτείας απέναντι στον καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί τον αυριανό κόσμο, κάθε φωνή είναι άξια να ακουστεί καθώς αντιπροσωπεύει τα όνειρα, τις ανησυχίες, τις ιδέες και τα θέλω της κοινωνίας.
• Όσον αφορά την υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία, συνέβη το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να συμβεί. Η τέχνη θα έπρεπε να είναι ο κορμός της εκπαίδευσης, καθώς εμπεριέχει όλες τις έννοιες του χώρου, της σκέψης, του λόγου, της έκφρασης, της σύνθεσης, της αρμονίας κ.λπ., κάτι δηλαδή που θα έπρεπε να καλλιεργείται στα παιδιά, και όχι το αντίθετο. Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, τα παιδιά μας θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να μορφώνονται ως ανθρώπινα και πνευματικά όντα.
• Γονείς και εκπαιδευτικοί, ενισχύσετε την αγάπη των παιδιών για μάθηση μέσα από τις τέχνες. Μια θεατρική παράσταση είναι ένα ξεχωριστό βίωμα που εμπεριέχει μέσα του μια ξεχωριστή λειτουργία, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από οτιδήποτε άλλο. Καλλιεργεί την ψυχή τους, τις σκέψεις τους και τον εσωτερικό τους κόσμο. Μιλήστε στα παιδιά για όσα ζήσανε σε μια παράσταση και αφήστε τα να σας αποτυπώσουν όσα κέρδισαν.