0

«Η Μπάντα του Δάσους» της Ελένης Ευταξοπούλου παίζεται τη φετινή σεζόν στο θέατρο Άβατον. Είναι βασισμένη στο παραμύθι των αδερφών Γκριμ «Οι μουσικοί της Βρέμης», ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει η Καλλιρρόη Βελέντζα. Πρόκειται για μια τρυφερή παράσταση, γεμάτη χιούμορ και πολλή μουσική. Μιλά για τη δύναμη της φιλίας και της αλληλεγγύης, την αξία της συνεργασίας, τον σεβασμό στα ζώα και σε όσους έχουν περάσει την πρώτη τους νιότη. To Taλκ μίλησε με τους πρωταγωνιστές της και σας τους συστήνει!

Καλιρρόη Βελέντζα

Ένας τροβαδούρος γάιδαρος με λουμπάγκο, ένα νωχελικό αλητόσκυλο, μια κοκέτα αγελάδα και ένας ξεχασιάρης κόκορας. Και 4 ηθοποιοί. Θέλετε καταρχάς να συστηθείτε στο κοινό του Τaλκ ως άνθρωποι κι έπειτα ως τα ζώα που υποδύεστε; 

Καλλιρρόη Βελέντζα: Είμαι η Καλλιρρόη Βελέντζα, σκηνοθετώ την παράσταση και υποδύομαι τον Ερρίκο, ένα κόκορα με Αλτσχάιμερ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, είμαι πτυχιούχος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά τη θεατρολογία συνέχισα τις σπουδές μου με ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στην Πολιτισμική Διαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μετά από αυτό συνέχισα με ένα δεύτερο μεταπτυχιακό τίτλο, M.A. in Performance Making του κολεγίου Goldsmiths του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν απ’ όπου αποφοίτησα το 2015. Την ίδια χρονιά μετακόμισα για προσωπικούς λόγους στην Καλαμάτα, όπου ένα χρόνο αργότερα ίδρυσα το Θέατρο Νηπιαγωγείο, μία επαγγελματική θεατρική στέγη που διευθύνω καλλιτεχνικά μέχρι σήμερα. Από την άνοιξη του 2019 ζω και εργάζομαι και πάλι στην Αθήνα.  Ο Ερρίκος, ο κοκορίκος που υποδύομαι πάσχει από μία πάθηση όπου αυτά που θυμάσαι δε θυμάσαι ότι τα θυμάσαι και αν τα κάνεις δεν θυμάσαι ότι τα έχεις κάνει και τα ξανακάνεις. Έτσι κάνει κικιρίκου κάθε 10 λεπτά, ενοχλεί τη γειτονιά και η κυρά του τον διώχνει απ’ το σπίτι. Βρίσκει, όμως, σύντομα τρεις καλούς φίλους που θα γίνουν η νέα του οικογένεια.

Αλέξανδρος Παυλίδης: Φυσικά! Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας είμαι απλά ο Αλέξανδρος Παυλίδης, κάθε Σάββατο όμως, και για μία ώρα, είμαι ο Σοφοκλής. Ένα τσοπανόσκυλο ελληνικής καταγωγής που δεν λέει ποτέ «όχι» στα χάδια. Ο Σοφοκλής, πέρα από όλα τα άλλα, αντιμετωπίζει και τον ίδιο του τον εαυτό, όπως όλοι άλλωστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που πράττει το αντίθετο από αυτό που του λέει το σώμα του. Ίσως για να είναι πιο αρεστός. Βέβαια όλα αυτά τα ξεχνάς όταν έχεις αληθινούς φίλους και μία μπάντα που τα σπάει για πάντα!

Άρης Μπαταγιάννης: Εγώ είμαι ο Άρης Μπαταγιάννης και παίζω τον Ρακίνα τον Γάιδαρο.

Βασιλική Λαθύρη: Είμαι η Βασιλική Λαθύρη, ηθοποιός /μουσικός και κυρίως μητέρα μιας κόρης 3,5 ετών και ενός γιου 1,5 ετών. Έχω σπουδάσει στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής και είμαι απόφοιτη της δραματικής σχολής Γ . Θεοδοσιάδη. Μου αρέσει να αφιερώνω χρόνο στην οικογένειά μου και στις τέχνες με ή και μέσα από τα παιδιά μου. Είμαι και η Μινέρβα, μια αγελάδα κοκέτα που προσέχω την διατροφή μου και μέσα στην ατυχία μου πολύ τυχερή. Μετά από ατυχή γεγονότα περιπλανώμενη στο δάσος βρήκα τρεις φίλους και μέσα από μια περιπέτεια καταφέραμε να φτιάξουμε μια μπάντα που θα μείνει για πάντα!

Άρης Μπαταγιάννης

Αν υποδυόσασταν ένα άλλο ζώο από αυτό που υποδύεστε τώρα, ποιο θα θέλατε να είναι και γιατί;

Καλλιρρόη Βελέντζα: Έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον γάιδαρο Ρακίνα, τον οποίο έχω υποδυθεί στο παρελθόν, σε προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης. Βέβαια και η κοκέτα αγελάδα Μινέρβα και ο ροκ τεμπελόσκυλος Σοφοκλής έχουν τα θέλγητρά τους.

Αλέξανδρος Παυλίδης:Τα ζώα αυτά διαφέρουν σε πολύ λίγα πράγματα. Μάλλον μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Το σημαντικό είναι ότι ανήκω στην μπάντα, και όχι το ποιο μουσικό όργανο παίζω.

Άρης Μπαταγιάννης: Ομολογώ πως αν με γοητεύει πολύ κάποιο ζώο αυτό είναι ο λύκος. Άκρως δαιμονοποιημένος μέσα από την λαϊκή παράδοση, αλλά και ευεργετικός σε άλλους μύθους. Από την μία έχεις τον κακό λύκο των παραμυθιών και από την άλλη έχεις την λύκαινα που ανέθρεψε τον Ρώμο και τον Ρωμύλο, τους μυθικούς ιδρυτές της Ρώμης. Με ενδιαφέρουν πολύ οι αντιθέσεις, οι διττές φύσεις. Το πώς το καλό και το κακό μπλέκονται και συμβολοποιούνται.

Βασιλική Λαθύρη: Ήδη στο σπίτι υποδύομαι άλλα ζωάκια λόγω των παιδιών. Αυτή την περίοδο μάλλον θα έκανα τον κροκόδειλο γιατί αρέσει στην κόρη μου, η οποία θέλει να υιοθετήσουμε λέει έναν, οπότε προτιμώ να τον υποδύομαι.

Αλέξανδρος Παυλίδης

Η παράσταση είναι βασισμένη στους Μουσικούς της Βρέμης. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το αυθεντικό παραμύθι, αλλά και για τη δική σας ιστορία; 

Καλλιρρόη Βελέντζα: Η ιστορία δεν παρεκκλίνει από το παραμύθι των Γκριμ. Να πω εδώ ότι η διασκευή είναι της Ελένης Ευταξοπούλου, η οποία διαχειρίστηκε την ιστορία με πολύ χιούμορ. Πρόκειται για τέσσερα ζώα, τα οποία διωγμένα λόγω γήρατος απ’ τα αφεντικά τους, γίνονται φίλοι, κυνηγούν μία συμμορία ληστών που κατακλέβει τη Βρέμη και αφού γίνονται ήρωες, αποφασίζουν να φτιάξουν και μία μπάντα που θα μείνει για πάντα. Νομίζω το ιδιοφυές στην διασκευή της Ελένης Ευταξοπούλου είναι ότι, χωρίς να χάνονται τα διδάγματα του παραμυθιού, αποφεύγεται ο διδακτισμός και το έργο είναι απόλυτα διασκεδαστικό, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς.

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε, ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στα παιδιά και ποια εκφραστικά μέσα χρησιμοποιείτε για να επικοινωνήσετε όλα όσα θέλετε;

Καλλιρρόη Βελέντζα: Το προτείνουμε σε παιδιά δημοτικού, ωστόσο το έχουν παρακολουθήσει με αμείωτο ενδιαφέρον από παιδάκι 18 μηνών έως και οι γονείς. Η παράσταση μιλάει για τη δύναμη της πραγματικής φιλίας και ευαισθητοποιεί σε πολλά ζητήματα, από τη διαχείρισης της τρίτης ηλικίας ως τη συμπεριφορά και τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα. Χρησιμοποιούμε τους κανόνες του σωματικού θεάτρου, δουλέψαμε με σωματικούς αυτοσχεδιασμούς και βέβαια έχουμε ζωντανή μουσική με κιθάρα, μπαγλαμά, σαξόφωνο, κρουστά και τραγούδι. Το ισχυρότερο όπλο της παράστασης όμως, προσωπικά θεωρώ ότι είναι το χιούμορ.

Βασιλική Λαθύρη: Οι ηλικίες είναι κάτι σχετικό. Πιστεύω ότι αυτή η παράσταση, αν και παιδική, δεν έχει ηλικίες. Την έχουν παρακολουθήσει παιδάκια από 18 μηνών μέχρι και οι γιαγιάδες τους και όλοι φάνηκαν να το ευχαριστήθηκαν και να γέλασαν με την ψυχή τους! Πιθανόν γιατί αντιμετωπίζουμε την παράσταση όπως ένα θέατρο ενηλίκων και στην πραγματικότητα χρησιμοποιούμε τα ίδια εκφραστικά μέσα: χορό, τραγούδι, μουσική, λόγο και κίνηση. Ίσως για τα παιδάκια να είναι λίγο πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε φυσικά μουσικά όργανα επί σκηνής όπως το σαξόφωνο, η κιθάρα κ.ά. Όσο για το μήνυμα θα έλεγα ότι θα μπορούσε να δει κανείς και μια πλευρά vegan αλλά και στην πιο απλή μορφή του είναι ένα μήνυμα αγάπης για τα ζώα χωρίς περιορισμούς.

Ποιος ο ρόλος της μουσικής στις δικές σας ζωές; 

Καλλιρρόη Βελέντζα: Η μουσική στη ζωή μου κρατά ένα πολύ δυναμικό ρόλο. Από όλες τις μορφές τέχνης είναι για εμένα αυτή που κινεί ταχύτερα, εντονότερα και ευκολότερα τα συναισθήματά μου. Δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς αυτή.

Αλέξανδρος Παυλίδης: Η μουσική είναι μια βιοτική ανάγκη. Θυμάμαι ότι άκουγα τραγούδια και δεν μου έφτανε αυτό… Η απόσταση από το τραγούδι και εμένα παρέμενε μεγάλη. Όντας παιδί μπορεί να έπαιρνα μια χτένα και να το έπαιζα τραγουδιστής, μπας και μειώσω αυτή την απόσταση. Μεγαλώνοντας έπεσε στα χέρια μου η κιθάρα. Πλέον, είναι φορές που η απόσταση από εμένα και το τραγούδι τείνει στο μηδέν.

Άρης Μπαταγιάννης: Η οικογένεια της μητέρας μου είχε το πρώτο δισκοπωλείο του Πειραιά, στο οποίο δούλευε και η μητέρα μου, ώσπου έκλεισε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το σπίτι μας να είναι γεμάτο με δίσκους, κασέτες και CD. Νομίζω πως και οι δυο μου γονείς είχαν καλό αισθητικό κριτήριο στην μουσική και μας το κληροδότησαν. Στα 11 μου χρόνια μου έκαναν δώρο και την πρώτη μου κιθάρα. Ξεκίνησα τα μαθήματα, έπειτα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήμουν και στην χορωδία-ορχήστρα του σχολείου μου. Όλα αυτά νομίζω ήταν η μαγιά, ώστε να παίζει η μουσική έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στη ζωή μου.

Βασιλική Λαθύρη: Στην δική μου σίγουρα πολύ σημαντικός. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκα με τη μουσική. Ξεκίνησα με κουαρτίνο (μικρό κλαρίνο), αργότερα σαξόφωνο  (άλτο και σοπράνο) που ήταν και η μεγάλη μου αγάπη μέχρι τότε και αργότερα στην σχολή (Τ.Ε.Ι. Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής) με κανονάκι. Επίσης, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην δραματική σχολή έκανα και μαθήματα φωνητικής με την αγαπημένη μου Χαρά Κεφαλά. Και στην συνέχεια όλη αυτή η γνώση με βοήθησε και με την υποκριτή, πιστεύω ότι η μουσική είναι ένα από τα  αναπόσπαστα κομμάτια στην εκπαίδευση ενός ηθοποιού.