Ο ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΤΡΟΧΙΔΗΣ

0

Από τον δημιουργό του πολυαγαπημένου και πολυδιαβασμένου “Μικρού Νικόλα”, Ζαν-Ζακ Σεμπέ, έρχεται μία υπέροχη ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας, σε μια “αξιαγάπητη” ταινία που θα απολαύσει όλη η οικογένεια!  Ο αξιαγάπητος κύριος Τροχίδης.

Αν χρειάζεσαι κάτι που έχει να κάνει με ποδήλατο, τότε ένας είναι ο άνθρωπός σου: ο Ραούλ Τροχίδης!  Είναι ο επίσημος μηχανικός ποδηλάτων του Σαν Σερόν, ενός πανέμορφου μικρού χωριού στη νότια Γαλλία, οι κάτοικοι του οποίου τον θαυμάζουν ως τον απόλυτο… ήρωα-ποδηλάτη.

Όμως, ο Ραούλ έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό: ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες! Όταν, όμως, πιάνει φιλίες με έναν φωτογράφο, ο οποίος θέλει να τον φωτογραφίσει εν δράσει, να τρέχει δηλαδή καβάλα στο ποδήλατο, ο Ραούλ τα βρίσκει σκούρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την φωτογράφιση, αλλά η στιγμή της αλήθειας έχει φτάσει και τελικά δεν είναι ο μόνος που κρύβει μυστικά…

Ο αξιαγάπητος κύριος Τροχίδης

Σκηνοθεσία:  Πιερ Γκοντό
Σενάριο: Γκιγιόμ Λοράν
Ηθοποιοί: Μπενουά Πελβόρντε, Σουζάν Κλεμάν, Εντουάρντ Μπάερ
Διάρκεια: 89 λεπτά
Διανομή: Rosebud .21/ Seven Films

2 Μαΐου στους κινηματογράφους από την Rosebud.21 

O Ζαν-Ζακ Σεμπέ μιλά για την ταινία “Ο αξιαγάπητος κύριος Τροχίδης”

Πιστεύετε ότι το βιβλίο σας έκλεινε εξαρχής μέσα του την υπόσχεση μίας ταινίας;

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε ποτέ το σινεμά να ενδιαφερθεί για την δουλειά μου! Όχι ότι δεν ενθουσιάστηκα όταν δέχθηκα την πρόταση – απλώς μέχρι τότε δεν μου φαινόταν προφανές. Λατρεύω να λέω και να μου λένε ιστορίες. Περνάω τον χρόνο μου με αυτές εδώ και πάρα πολύ καιρό και είναι μεγάλη συγκίνηση να τις βλέπω να συνεχίζουν τη ζωή τους.

Πώς αισθανθήκατε όταν είδατε την ταινία για πρώτη φορά;

Καμάρωνα σαν το παγόνι! Διασκέδασα πολύ βλέποντας τους χαρακτήρες που δημιούργησα και τα σκίτσα που έφτιαξα να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου. Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα το πόση προσοχή είχαν δώσει στο έργο μου και συγκινήθηκα βαθιά: η ιστορία του Ραούλ είναι λίγο πολύ και η δική μου ιστορία.

Θυμάστε πώς γεννήθηκε η ιδέα για την ιστορία; 

Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε πολύ εύκολα κι ανώδυνα. Μια μέρα, σκεφτόμουν πόσο λατρεύω το ποδήλατο – παλιά, πριν τα προβλήματα υγείας μου, έκανα συνέχεια ποδήλατο, ό,τι καιρό και να έκανε. Μια μέρα, καθώς κυκλοφορούσα στο Παρίσι, σκέφτηκα: πώς θα ήταν η ζωή μου στο Παρίσι χωρίς ποδήλατο; Κι έτσι μου ήρθε η ιδέα για έναν άνδρα που είναι αχώριστος από το ποδήλατό του – όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρει να κάνει!

O Πιερ Γκοντό μιλά για την ταινία

Τι σας άγγιξε περισσότερο στο σύμπαν του Σεμπέ και την ιστορία του Ραούλ Ταμπουρέν συγκεκριμένα;

Η τρυφερότητα, η καλοσύνη και το χιούμορ του με αγγίζουν απίστευτα.  Για μένα το έργο του Σεμπέ είναι σαν μία σκάλα που μου επιτρέπει να φτάνω σε μια σφαίρα συναισθημάτων και σκέψεων, στην οποία δεν θα είχα πρόσβαση χωρίς τη βοήθειά του…

Τι το κινηματογραφικό έχει το σύμπαν αυτό, κατά τη γνώμη σας;

Η απλότητά του. Πρόκειται, όμως, για μια λεπτή ισορροπία: επειδή χρησιμοποιεί συχνά τα ευρεία πλάνα, μπορεί κανείς να πέσει στην παγίδα να ζωντανέψει απλώς τα σκίτσα και να φτιάξει κάτι σαν ένα εντυπωσιακό αλλά και άψυχο slide show, χωρίς να εισέλθει στην καρδιά των σκηνών και να τις αναδείξει. 

Πώς δουλέψατε τη μεταφορά; 

Πάνω απ’ όλα, θέλαμε να μείνουμε πιστοί στον Σεμπέ. Πώς επεκτείνεις μια ιστορία χωρίς να την προδώσεις; Ο Γκιγιόμ Λοράν, ο σεναριογράφος της ταινίας, είχε την ιδέα του voice over, που ήταν και ο καλύτερος τρόπος να προσαρμόσουμε για την ταινία τις μικρές φράσεις που βλέπουμε στα σκίτσα του Σεμπέ. Ο Ραούλ γίνεται έτσι ο αφηγητής, κάτι που δεν ισχύει στο βιβλίο. Έπειτα, ήταν απαραίτητο να βρούμε ιδέες που δεν πρόδιδαν τη “μικρή” κλίμακα της πλοκής. Δεν θελήσαμε απλώς να μπούμε στη διαδικασία να αφηγηθούμε την ζωή του Ραούλ, θέλαμε να εμβαθύνουμε στις ήδη υπάρχουσες θεματικές της ιστορίας: το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας, το πώς βρίσκουμε αυτά που μας συμπληρώνουν κλπ.

Τι θέλετε να πείτε με την ταινία αυτή; Άλλαξε κάτι σε εσάς;

Είδα την ταινία μαζί με τα μικρά μου αδέλφια, που είναι έξι και δέκα ετών. Αυτό που είπαν βγαίνοντας από την προβολή, με εκφράζει απόλυτα: “Όταν έχεις ένα μυστικό, καλύτερα να το λες, γιατί αλλιώς γίνεται βάρος”. Δουλεύοντας σε αυτήν την ταινία, επέτρεψα στον εαυτό μου να τολμήσει πράγματα που δεν περίμενα και έμαθα πάρα πολλά. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι η αυτολογοκρισία μου – έχοντας, όμως, το σύμπαν του Σεμπέ γύρω μου. Με έναν περίεργο τρόπο μπόρεσα να την αφήσω στην άκρη και να τολμήσω διαφορετικά. Σήμερα, νιώθω πολύ πιο ελεύθερος.