HOTΠΑΙΔΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ- ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ- ΤΟΥΡΚΙΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ από Μήτση Περσάνη 23 Μαρτίου, 2018 από Μήτση Περσάνη 23 Μαρτίου, 2018 0 Δεν ήταν ανάμεσα στα δεκαπέντε παιδιά που σκοτώθηκαν από αεροπορική επιδρομή μέσα στο σχολείο όπου είχαν βρει καταφύγιο στην ανατολική Γκούτα. Δεν ήταν ανάμεσα στα εννέα παιδιά που πνίγηκαν λίγα μίλια έξω από το Αγαθονήσι το προηγούμενο Σάββατο. Δεν βομβαρδίστηκαν, δεν πνίγηκαν, είναι αυτά που μπορείς να πεις ότι ευνοήθηκαν από την τύχη. Τα τυχερά παιδιά του πολέμου. Αυτά που κατάφεραν να πατήσουν ευρωπαϊκή στεριά, που τους άνοιξε η πόρτα στην ελπίδα. Απλά αυτή η πόρτα ήταν η πόρτα της Μόριας… Δύο χρόνια μετά τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, τα τυχερά παιδιά του πολέμου είναι κι αυτά άτυχα. Kamilla JosefsdottirPhoto credit: Giorgos Moutafis «Δεν είναι φυσιολογικό να περιθάλπεις παιδιά για κοινές ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί εάν τα παιδιά αυτά ζούσαν σε ένα αξιοπρεπές και ανθρώπινο περιβάλλον», υποστηρίζει η Kamilla Josefsdottir, γιατρός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην κλινική έξω από τον καταυλισμό της Μόριας. «Σκέψου πώς είναι να προσπαθείς να φροντίσεις ένα μικρό παιδί με έντονη διάρροια όταν ζεις στη Μόρια: δεν έχεις εύκολη πρόσβαση σε νερό για να πλύνεις το παιδί και τα ρούχα του κι όταν έχεις το νερό είναι κρύο. Το περιβάλλον μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο για να αφήσεις τα άλλα παιδιά σου μόνα τους και να πας στον γιατρό με το άρρωστο παιδί ή να το πας στο μπάνιο για να το πλύνεις. Όταν το άρρωστο παιδί κλαίει τη νύχτα κρατάει ξύπνιους όχι μόνο τους γονείς του αλλά κι άλλους 150 ανθρώπους που μένουν στο ίδιο παράπηγμα…» Η Μόρια δεν είναι ασφαλές περιβάλλον για παιδιά, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά από αυτά έχουν βιώσει εξαιρετικά τραυματικές εμπειρίες στην πατρίδα τους. «Δεν είναι φυσιολογικό να πρέπει να περιθάλψεις τραυματισμένα παιδιά που έτυχε να είναι μπροστά σε μια συμπλοκή μέσα στον καταυλισμό και χτυπήθηκαν κατά λάθος από πέτρα ή ξύλο.» Δεν είναι όμως μόνο οι ασθένειες του σώματος. Τα τραύματα της ψυχής μπορεί να είναι ακόμη πιο βαθιά. «Έχω περιθάλψει ένα επτάχρονο κοριτσάκι που είχε δει τον πατέρα της να σκοτώνεται από έκρηξη βόμβας έξω από το σχολείο της. Οι συνέπειες γι’ αυτήν ήταν ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι και σημαντική βλάβη στο χέρι της, ενώ δυσκολευόταν πολύ να επικοινωνήσει και να εξωτερικεύσει τον πόνο της. Μπορεί για εκείνη η ζωή στη Μόρια να είναι πολύ καλύτερη από πριν, καθώς τώρα δεν πέφτουν βόμβες από τον ουρανό. Όμως δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι για πόσο καιρό θα μπορεί αυτό το παιδί να συνεχίσει να ζει σε αυτό το περιβάλλον και για πόσο καιρό θα μπορεί η μητέρα της να φροντίζει τις ανάγκες της μένοντας στον καταυλισμό της Μόριας» καταλήγει η Kamilla. Οι γονείς των 1.000 παιδιών που ζουν στη Μόρια, πέρα από το προσωπικό τους φορτίο, κουβαλούν και ένα φορτίο που σχετίζεται με τα παιδιά τους: την ευθύνη απέναντι τους, την αγωνία για το μέλλον τους, την ανασφάλεια για το τώρα, την απελπισία.