ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΕ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

0

Ζητήσαμε από τρεις αγαπημένες μας συγγραφείς, την Ιωάννα Μπαμπέτα, τη Μαρία Ρουσάκη και τη Ράνια Μπουμπουρή να γράψουν από κοινού μια πασχαλιάτικη ιστορία αποκλειστικά για τους μικρούς αναγνώστες του Taλκ. Σας την παρουσιάζουμε ζεστή  ζεστή (το μελάνι έχει μόλις στεγνώσει!). Καλό Πάσχα, φίλοι μας!

Πασχαλινές διακοπές με φιλιά και αγκαλιές 

Ο Σωτήρης σιχαίνεται τα αυγά. «Θα το φας και θα πεις κι ένα τραγούδι», του λέει η μαμά κάθε φορά που ακουμπάει το πιάτο πάνω στο τραπέζι. Ο Σωτήρης έχει μεγαλώσει πια και ξέρει πως αρκεί να το φάει. Δεν χρειάζεται να τραγουδήσει κιόλας. Είναι από αυτά τα περίεργα που λένε οι γονείς και δεν βγάζουν νόημα. Τι να κάνει, λοιπόν; Κλείνει μύτη, μάτια και καταπίνει το αυγό με μεγάλες μπουκιές όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Σήμερα, λοιπόν, ο Σωτήρης όταν γύρισε από το σχολείο βρήκε ένα σπίτι γεμάτο αυγά.
«Είναι εδώ η γιαγιά», του φώναξε η μαμά από την κουζίνα.
Ε, το είχε καταλάβει. «Μα καλά, πόσα αυγά γέννησαν πια αυτές οι κότες της γιαγιάς; Αυτά είναι αυγά για έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν πιστεύω να περιμένεις να τα φάω όλα αυτά», παραπονέθηκε στη μαμά.
«Πλησιάζει το Πάσχα, Σωτήρη», του απάντησε εκείνη. «Θα τα βάψουμε, θα κολλήσουμε και αυτοκόλλητα, θα παίξουμε κυνήγι θησαυρού!»
«Και, φυσικά, μετά το καλύτερο, το τσούγκρισμα!» πρόσθεσε η γιαγιά και τον αγκάλιασε.
Το τσούγκρισμα! Ναι! Πώς είναι δυνατόν να το έχει ξεχάσει! Το Πάσχα ήταν η μόνη εποχή που ο Σωτήρης αγαπούσε τα αυγά. Φέτος έπρεπε οπωσδήποτε να νικήσει τον Λεωνίδα. Δεν είναι ωραίο να χάνεις μπροστά στην Αλίκη. Να σου σπάει με τη μία ο Λεωνίδας τη μύτη και τον ποπό του αυγού σου. Γιατί αυτό έγινε πέρυσι. Τσουγκρίζανε και ο Σωτήρης συνέχεια έχανε. Στο τέλος, από τα νεύρα του «τσουγκρίσανε» και τα κεφάλια τους.
Και η μέρα της προετοιμασίας επιτέλους έφτασε. Μια τεράστια κατσαρόλα έβραζε, ενώ γύρω παντού εφημερίδες γιατί ήθελαν να βάψουν μόνο τα αυγά, όχι ολόκληρη την κουζίνα. Ο Σωτήρης τα έβγαζε προσεκτικά με μια μεγάλη κουτάλα και τα επιθεωρούσε. Σε αυτά που φαίνονταν πιο γερά, έβαζε αυτοκόλλητο με λαγουδάκια και μετά τα ακουμπούσε με προσοχή σε ένα μεγάλο καλάθι.
Το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ξημέρωνε η μέρα που θα γινόταν το κυνήγι του θησαυρού. Μαμά και γιαγιά από νωρίς έκρυβαν τα αυγά στον κήπο του σπιτιού τους. Θα ερχόταν ο Λεωνίδας, αφού είναι ξάδερφός του και περνούν πάντα μαζί το Πάσχα. Θα ερχόταν και η Αλίκη. Η μαμά της ήταν η κολλητή φίλη της μαμάς του.
«1… 2… 3… ξεκινήστε!» έδωσε η μαμά το σύνθημα και όλοι τους άρχισαν να τρέχουν πέρα-δώθε. Το καλάθι του Σωτήρη γέμιζε. Με λάθος αυγά, όμως. Πού είχαν κρυφτεί όλα αυτά τα αυγά με τα λαγουδάκια; Όλα αυτά που φαίνονταν να είναι τα πιο γερά; (Ιωάννα Μπαμπέτα) 

Κάτι πήρε το μάτι του Σωτήρη εκεί πίσω από τον φουντωτό θάμνο του κήπου. Εκεί που παίζει τον ιππότη με τον Λεωνίδα και την Αλίκη κάποιες φορές. Ναι, εκεί βρισκόταν ένα από τα γερά, τυχερά αυγά!
«Ποιος θα βρει το τελευταίο αυγό;» φώναξε η μαμά του. Ο Σωτήρης έτρεξε σαν αστραπή να προλάβει, όμως από την άλλη άκρη του ματιού του είδε τον Λεωνίδα να πλησιάζει το ίδιο αυγό! Έτρεξε ακόμα πιο γρήγορα – σαν κεραυνός! Σαν αστέρι που πετάει! Πετούσε, πετούσε μέχρι που έγινε αστέρι που… πέφτει! Ο Σωτήρης σκόνταψε και έπεσε πάνω στην Αλίκη. Το καλάθι με τα αυγά του πετάχτηκε στον αέρα. Τα αυγά έσκασαν στο έδαφος σκορπίζοντας πασχαλινά χρώματα σε όλον τον κήπο.
«Συγγνώμη, Αλίκη!» ψέλλισε ο Σωτήρης καθώς κατέφθανε ο Λεωνίδας πίσω από τον θάμνο και άρπαζε το τελευταίο αυγό.
Η Αλίκη δεν του απάντησε. Η ίδια είχε ξαφνιαστεί τόσο πολύ. Έμοιαζε να ψάχνει για κάτι. «Το καλάθι μου… πού πήγε;»
Είχε εκτοξευτεί κι αυτό. Με τίποτα δεν θα τον συγχωρούσε τώρα η Αλίκη. Ο Σωτήρης σηκώθηκε προσφέροντας ιπποτικά το χέρι του στη φίλη του, όμως εκείνη τον αγνόησε. Δεν έφτανε μόνο αυτό, η μαμά του μάζευε τα σπασμένα αυγά που είχαν διασκορπιστεί παντού. Τον πλησίασε εκνευρισμένη,
«Αυτά, Σωτήρη μου, θα τα φας όλα. Και θα πεις κι ένα τραγουδάκι».
Άντε πάλι αυτό με το τραγουδάκι. Αναρωτήθηκε πώς τα κατάφερε να τα θαλασσώσει έτσι. Ή μήπως τα «σαλάτωσε», αφού τα έκανε όλα σαλάτα. Όχι, είχε βρει καλύτερη λέξη. Τα «αυγάτωσε»!
Ωραία περνάμε, είπε από μέσα του καθώς ο Λεωνίδας υπερηφανευόταν για τα τόσα πασχαλινά αυγά που είχε μαζέψει. Όμως ο Σωτήρης δεν πτοήθηκε. Κάτι σκέφτηκε! Κάτι που θα αποδείκνυε σε όλους, ειδικά στην Αλίκη, ότι μπορούσε να νικήσει.
Μπορεί να μην έχω τα πιο γερά αυγά, άλλα έχω αυτό που δεν έχει κανείς άλλος… σκέφτηκε με χαμόγελο.
Πρότεινε στα δύο παιδιά να κάνουν έναν διαγωνισμό.
«Όποιος φάει τα περισσότερα σοκολατένια αυγά, θα είναι νικητής!»
«Μέσα!» φώναξε ο Λεωνίδας, που δεν έχανε ευκαιρία να φάει σοκολάτα, μα ούτε να νικήσει σε κάτι.
«Κι εγώ μέσα!» είπε και η Αλίκη.
Επιτέλους μου μίλησε, σκέφτηκε ο Σωτήρης.
Τα τρία παιδιά μαζεύτηκαν στην κουζίνα. Δίχως να το καταλάβει κανείς, έβαλαν κάμποσα πασχαλινά αυγά μέσα σε ένα μπολ στο κέντρο του τραπεζιού. Ο Σωτήρης ήταν πανέτοιμος.
«Στο τέλος θα μετρήσουμε τα χαρτάκια. Όποιος έχει τα περισσότερα χαρτάκια μπροστά του είναι ο νικητής! 1… 2… 3… ξεκινάμε!» έδωσε ο Σωτήρης το σύνθημα και όλοι τους άρχισαν να καταβροχθίζουν μικρά σοκολατένια αυγά.
Ο Σωτήρης προσπαθούσε να μαζέψει όσο περισσότερα χαρτάκια μπορούσε. Μασούσε με όλη του τη δύναμη. Μα, τελικά, δεν είχε πλάκα αυτό που έκανε. Ούτε καν τη γεύση της σοκολάτας καταλάβαινε. Όμως ήταν σίγουρος ότι θα νικούσε. Μέχρι που έγινε κάτι που δεν είχε προβλέψει καθόλου… (Μαρία Ρουσάκη)

Μπαμ!
Μια μπάλα ποδοσφαίρου έσκασε με δύναμη στο παράθυρο της κουζίνας και παραλίγο να το κάνει θρύψαλα. Τα παιδιά τινάχτηκαν αλαφιασμένα, με τις σοκολάτες σε διάφορα στάδια της διαδρομής από το χέρι ως το στόμα. Οι γονείς τους, που έπαιζαν μπάλα στον κήπο, έτρεχαν τώρα προς τα κει για να δουν αν είχε γίνει ζημιά.
Τα τρία παιδιά βούτηξαν μεμιάς κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Το τραπεζομάντιλο, μακρύ μακρύ, τους πρόσφερε μια χαρά κρυψώνα.
«Τα χαρτάκια και το μπολ;» ψιθύρισε η Αλίκη.
«Βράσ’ τα τώρα αυτά», απάντησε ψιθυριστά ο Σωτήρης.
«Αν μας πιάσουν να τρώμε σοκολάτα πριν απ’ το φαγητό, δεν το γλιτώνουμε το κήρυγμα», είπε ο Λεωνίδας.
«Σσστ!» έκανε η Αλίκη και οι ομιλίες κάτω από το τραπέζι κόπηκαν μαχαίρι.
«Εντάξει, δεν έγινε τίποτα», ακούστηκε να λέει η μαμά του Λεωνίδα. «Ο αγώνας συνεχίζεται!»
«Εγώ θα κάνω ένα διάλειμμα», είπε η μαμά του Σωτήρη και μπήκε στην κουζίνα μαζί με τη γιαγιά.
Τα τρία παιδιά κοιτάχτηκαν με μάτια γουρλωμένα. Πόση ώρα θα έμεναν κρυμμένα εκεί;
«Ουφ, κοψομεσιάστηκα», είπε η γιαγιά και κάθισε βαριά σε μια καρέκλα. «Για συνέχισε, λοιπόν».
«Πολύ άγχος με τη δουλειά, πολλή πίεση και ξεσπάω τα νεύρα μου στο παιδί. Τη μια μ’ ενοχλεί που αφήνει τα παπούτσια του μπροστά στον καναπέ. Την άλλη, που έχει δυνατά την τηλεόραση… Όλο νεύρα και φωνές. Δεν του φέρομαι σωστά».
Ο Λεωνίδας και η Αλίκη γύρισαν και κοίταξαν τον Σωτήρη. Εκείνος χαμήλωσε τα μάτια του στο πάτωμα.
«Είδες προηγουμένως στον κήπο;» συνέχισε εκείνη. «Τι νεύρα είχα! Και γιατί; Γιατί έσπασε μερικά αυγά. Σπουδαία τα λάχανα, δηλαδή! Πασχαλινές διακοπές με νεύρα και φωνές…»
Ο Σωτήρης ξεροκατάπιε. Ένιωθε άσχημα που κρυφάκουγε τη μητέρα του, αλλά ακόμα χειρότερα που ήταν έτοιμη, θαρρείς, να βάλει τα κλάματα. Κι εκείνος όμως ένιωθε ένα τσούξιμο στα μάτια.
Ξάφνου, η Αλίκη ακούμπησε το χέρι της πάνω στο δικό του και του το έσφιξε απαλά. Αμέσως, άλλο ένα χέρι βρέθηκε από πάνω – του Λεωνίδα. Τα τρία παιδιά κοιτάχτηκαν σοβαρά.
«Αφού κατάλαβες το πρόβλημα, κοίτα να το λύσεις», είπε απλά η γιαγιά.
«Ναι, πρέπει γι’ αρχή να του ζητήσω συγγνώμη».
Ο Σωτήρης κοιτάχτηκε ξανά με τον Λεωνίδα και την Αλίκη.
Άντε, πήγαινε! του έκαναν νόημα τα δύο παιδιά. Κι εκείνος, πασαλειμμένος με σοκολάτα, βγήκε από την κρυψώνα του και χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του.
«Όχι πασχαλινές διακοπές με νεύρα και φωνές», της είπε.
«Πασχαλινές διακοπές με φιλιά…» ακούστηκε μια χαρωπή φωνή κάτω απ’ το τραπέζι.
«…και αγκαλιές!» πρόσθεσε μια άλλη.
Κι έπειτα, τρία σοκολατένια γέλια πλημμύρισαν τον χώρο. (Ράνια Μπουμπουρή)

• Τα τελευταία βιβλία της Ιωάννας Μπαμπέτα είναι Ο Βασιλιάς Λύκος από τη σειρά «Μικρές Καληνύχτες» των εκδόσεων Μεταίχμιο (μόλις ανακοινώθηκε ότι το βιβλίο είναι στη βραχεία λίστα για τα κρατικά βραβεία στην κατηγορία εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου) και Μια κιθάρα και πολλές συγγνώμες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
• Τα τελευταία βιβλία της Μαρίας Ρουσάκη είναι: Ο θησαυρός του Ταΰγετου από τις εκδόσεις Μίνωας και Μια φλόγα στο σκοτάδι – Η συγκλονιστική ιστορία της Έλεν Κέλερ από τις εκδόσεις Κέδρος.
• Τα τελευταία βιβλία της Ράνιας Μπουμπουρή είναι τα Μια τρελή, τρελή ΑΒ και Οι γονείς μου και τα δύο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.