Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΑ (Ή ΑΛΛΙΩΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ)

Τρίτη πρωί που η φιλενάδα μου ήρθε να κάνει ένα ράπιντ στην πλατεία, είπα «μωρέ δεν πάω κι εγώ». Μισή ώρα μετά με πήραν να με ενημερώσουν ότι το ράπιντ μου βγήκε θετικό. Σου έχει τύχει να νιώθεις ότι σκάει βόμβα στ’ αυτί σου; Και μετά πολλά ανεπιθύμητα πυροτεχνήματα από το μυαλό έως την καρδιά; Πάγωσα, σοκαρίστηκα, αφού δεν το περίμενα καθόλου. Έπρεπε να ξαναπάρω την κοπέλα που με ειδοποίησε για να μου επαναλάβει ότι μου είχε ήδη πει: Να γυρίσω στην πλατεία να μου κάνουν μοριακό. Τα αποτελέσματα του μοριακού έτοιμα σε 2-3 μέρες. Προσπαθούσα να καταλάβω ποια πιθανότητα υπήρχε να είναι ψευδώς θετικό το αποτέλεσμα, μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει πάααααααααρα πολύ σπάνια. Είπε ότι θα με έπαιρναν από την Πολιτική Προστασία για να μου δώσουν οδηγίες. Ρώτησα ποιους έπρεπε να ειδοποιήσω, είπε τις επαφές των τελευταίων τριών ημερών. Τα παιδιά μου; Πρέπει να μπουν σε  καραντίνα, αλλά αυτό θα το πουν κι από τον ΕΟΔΥ κι από τη Γενική Γραμματεία.
Πρώτη ημέρα καραντίνας: Από την πλατεία έως το σπίτι, πήρα τον καλό μου να τον ειδοποιήσω, πήρα τον σταθμό του μικρού για να τον απομονώσουν έως ότου πάμε να τον πάρουμε, μα στο σχολείο της μικρής δεν έβρισκα κανέναν. Πήγε και την πήρε ο μπαμπάς της στο διάλειμμα και μίλησα αργότερα με τη δασκάλα της, εξηγώντας της ότι προσπάθησα να ειδοποιήσω, αλλά δεν βρήκα κανένα. Σε λίγα λεπτά είχε ειδοποιηθεί ο διευθυντής. Οι επίσημες οδηγίες λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται οπωσδήποτε 11 μέρες καραντίνα αν ένας από τους δυο γονείς είναι θετικός και στο μοριακό.
Γύρισα σπίτι κι άρχισα τα πιο δύσκολα τηλεφωνήματα, στους ανθρώπους τους δικούς μου, τους αγαπημένους μου φίλους που είχα δει τις προηγούμενες 10 μέρες (3 μέρες σου λένε κανονικά). Δεν ήταν λίγοι, δεν ήταν πολλοί, ήταν οι συνήθεις. Και οι περισσότεροι στο μπαλκόνι μας. Εκεί έζησα το δεύτερο σοκ της μέρας, όταν μία από τις φίλες ζωής, αδυνατώντας να διαχειριστεί τον δικό της πανικό, δεν κατάφερε να ρωτήσει ούτε μία στιγμή «εσύ πώς είσαι»;
Τα αποτελέσματα των ράπιντ τεστ των δικών μου ήταν αρνητικά, αλλά μέχρι να έβγαινε το μοριακό, ο καλός μου πρότεινε να πάω να μείνω αλλού. Το λογικό ήταν αυτό, αλλά ένιωθα ότι μέσα σε λίγες ώρες έπρεπε να διευθετήσω μία σειρά νέων δεδομένων: Φοβόμουν, είχα άγχος για εμένα, για την οικογένειά μου, για τους ανθρώπους που είχα δει, δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω, έπρεπε να βρω πού να μείνω κι επίσης είχα μία αίσθηση ενοχής, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα ηλίθια. Βαρύ μπορεί, αλλά έτσι ένιωθα!
Μία σωρεία συναισθημάτων, ενώ προσπαθούσα να καταλάβω πώς μου συνέβη αυτό εμένα, της υπέρμαχης της διπλής μάσκας, της ενάντιας των συνωστισμών, της “πλένουμε χέρια συνέχεια” κ.τ.λ κ.τ.λ. Φυσικά, έβγαινα από το σπίτι, για να πάω τη μικρή σχολείο, για να ψωνίσω, μέχρι και για ποτό σε εξωτερικό χώρο πήγα, αλλά δεν εξηγούσαν το πώς την πάτησα. Επίσης, δεν κατάλαβα ότι ήμουν θετική, γιατί τα συμπτώματά μου ήταν σαν μια αλλεργική ρινίτιδα (ή έτσι νόμιζα).
Κι ενώ περιφερόμουν με τη βαλίτσα κι έλεγα «να φύγω, να μη φύγω», αντιλήφθηκα ότι τελικά είχα προκατάληψη με όσους κολλούσαν. Ήταν άλλοι, μακριά ή λιγότερο μακριά από εμένα. Όταν άκουγα για θετικό γνωστό κρούσμα, προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανε λάθος και την πάτησε: «Βέβαια, πάνε στην πλατεία», «Βέβαια, δεν φόραγε μάσκα την άλλη φορά που την είδα», «Μάλλον φταίει που δουλεύει εκεί» ή «Μάλλον πάει δουλειά με τα ΜΜΜ» κι άλλες μπούρδες, εκλογικευμένες εξηγήσεις γιατί αυτό συμβαίνει στους άλλους κι όχι σε εμάς, κάτι κάνουν λάθος, προφανώς. Μέχρι που, ΜΠΑΜ, έσκασε, έφτασε, το κόλλησα εγώ! Και τώρα είχα εγώ να διαχειριστώ και τις αντιδράσεις των γύρω μου όταν το ανακοίνωσα, αλλά να κάνω και τη δική μου (αυστηρότατη) αυτοκριτική.

Τρίτη ημέρα καραντίνας: Στο εργένικό μου σπίτι, ευτυχώς ξενοίκιαστο αυτήν την περίοδο. Για τις μέρες αυτές το μετονομάσαμε σε «Σπιναλόγκα». Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει να είμαι μέσα, ολομόναχη και να μην μπορώ να πάω πουθενά. Μπορεί και 16-17 χρόνια, πριν γνωρίσω τον καλό μου σίγουρα. Όταν το παθαίνεις αυτό ξαφνικά -και βασικά παρά τη θέλησή σου- έχει μια περίεργη αίσθηση (για να το θέσω ευγενικά). Κάποιες μαμάδες φίλες μου λένε ότι με ζηλεύουν, εγώ πάλι τους λέω ότι «Μπαααααα, χίλιες φορές να είχα πάει διακοπές μόνη μου να με ζηλεύατε για αυτό».
Ξυπνάω κι επειδή έχω ανάγκη αυτοβοήθειας, για πρώτη φορά κάνω 10 λεπτά διαλογισμό. Με κάνει να ελέγχω και την αναπνοή μου (άκα πνεμόνια) η οποία δουλεύει ρολόι. Ευτυχώς δουλεύω, οπότε φεύγουν οι πρωινές οι ώρες, μετά το απόγευμα διαβάζω εξωσχολικά ή νετφλιξάρω. Δεν μπορώ να μαγειρέψω, οπότε ντελίβερι με χίλιες προφυλάξεις! Το βράδυ κοιμάμαι δύσκολα, μοναξιά στο φουλ γαρ…

Πέμπτη ημέρα καραντίνας: Το ΣΚ σε καραντίνα είναι πιο αργό και δύσκολο, αφού σκέφτεσαι τι θα έκανες αν δεν ήσουν μέσα. Οι δε λοιποί δικοί σου άνθρωποι κάνουν σίγουρα κάτι καλύτερο ή μάλλον κάνουν ό,τι θέλουν, οπότε λίγο σε ξεχνάνε, αλλά λογικό. Τόσο πολύ νέτφλιξ ποτέ πριν κι εύχομαι ποτέ ξανά για τέτοιο λόγο.
Από υγεία τώρα, πάει η γεύση, πήγε περίπατο, εντελώς μακρινό, παρέα με την όσφρηση. Είναι συγκλονιστικό όταν τις χάνεις, είναι μάλλον οι πλέον δεδομένες αισθήσεις (μέχρι να φύγουν). Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έχω καμία όρεξη για φαΐ. Οξυγόνο σούπερ, απύρετη, μόνο κάτι περίεργοι πόνοι στα πόδια σαν φλας στο μέλλον, πόνοι κυκλοφορικού τύπου, κατάλληλοι για τρίτη ηλικία. Γενικά η αίσθηση αναμονής για το τι μπορεί να συμβεί, αρχίζει να απομακρύνεται, είμαι από τους τυχερούς κορονοϊωμένους.
Πολλή βιντεοκλήση με τα παιδιά καθημερινά, ευτυχώς πολλές κλήσεις κι από φίλους για να μη νιώθω μόνη. Προμήθειες από φίλες που ευγνωμονώ και ευχαριστώ απεριόριστα.

Συμπερασματικά, λοιπόν (πάμε και σε λιστούλα που αγαπώ):

• Να συνεχίσετε να προσέχετε, ιδιαίτερα αν δεν έχετε εμβολιαστεί, αλλά μη φοβάστε όσους το πέρασαν. Επίσης, εμβολιαστείτε παρακαλώ, αν συνεννοηθείτε με τον γιατρό που σας παρακολουθεί δεν έχετε τίποτα να φοβάστε.
• Αν κολλήσετε, να πάρετε αμέσως τον/τη γιατρό σας και να κάνετε ό, τι ακριβώς σας πει.
• Αν κολλήσει κάποιος δικός σας άνθρωπος, να τον παίρνετε καθημερινά για παρέα. Η ψυχολογική στήριξη είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. Αν χρειάζεται πρακτική βοήθεια, υπάρχουν τρόποι χωρίς να γίνουν επικίνδυνα τα πράγματα (τσαντούλες στο ασανσέρ κ.τ.λ). Αν τελικά χρειαστεί να νοσηλευθεί ο άνθρωπος, εκτός από τον ίδιο, επικοινωνήστε και με όσους άφησε στο σπίτι.
• Είναι άτιμος και μυστήριος ιός, γι’ αυτό και τόσος ντόρος. Αφού το περάσει κανείς καλό είναι να συζητήσει τις περαιτέρω εξετάσεις που πρέπει να κάνει, ξεκινώντας από τον πνευμονολόγο.
• Όσοι/ες το περνάνε κι επιστρέφουν πλέον στα κόσμια δεν χρειάζεται να κάνουν τεστ για να επιστρέψουν, επιστρέφουν γιατί δεν αποτελούν πλέον κίνδυνο.
• Παλέψτε και με αυτό το στερεότυπο! Αν βοηθάει να το κάνετε φανέλα (όπως η γράφουσα) κάντε το, αν θέλετε να το περάσετε διακριτικά, δικαίωμά σας για το οποίο πρέπει να παλέψετε, αφού δεν αντιμετωπίζεται ως ιατρικό προσωπικό δεδομένο, αλλά ως νέο της παρέας, στενής και μη.
• Σίγουρα είναι μια δοκιμασία, σωματική και ψυχολογική για τον άνθρωπο που αρρωσταίνει, ψυχολογική για τους δικούς του αγαπημένους. Κι επίσης τεστάρει τις σχέσεις. Δεν αντέχουν όλες σε κάτι τόσο δυνατό (δυστυχώς).

[1] *Αν υπάρχει δυσκολία διαχείρισης σε ψυχολογικό επίπεδο υπάρχει το 10306 Τηλεφωνική Γραμμή Ψυχολογικής Υποστήριξης για τον Κορονοϊό.