“ΜΑΜΑ, ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣ!” ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΝΩ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ

0

«Μαμά, ζωγραφίζω με την Κρις!», φώναξε η μικρή. Πρόβαλα στην κουζίνα (που είναι μεταμορφωμένη σε άντρο καλλιτεχνικών και γευστικών πειραματισμών) και την είδα στο μεγάλο τραπέζι να «ρουφά» με μεγάλη λαχτάρα κάθε λέξη και κάθε κίνηση της Κατερίνας Κρις.

Πολύχρωμα μολύβια, ακουαρέλες, λάδια, μελάνια, πένες, μαγικά πινέλα, χαρτιά, το πιστολάκι (!) των μαλλιών, το ηλεκτρικό σκουπάκι, γόμες, γάντια, καλαμάκια, κουτάλια, είναι λίγα από τα όπλα που έχει συγκεντρώσει στο οχυρό της η μικρή πολεμίστρια.

Υπακούοντας «δημιουργικά υπνωτισμένη» και συγχρόνως «δημιουργικά αφυπνισμένη» η μικρή θαυμάστρια της δημιουργού μιας σειράς ξεχωριστών παιδικών βιβλίων  [«Το αστρικό χωριό», «Η καθαρίστρια χάος», «Φράντζ Κλάφτα», τα «Χμ» από τη σειρά «Οι ανακαλύψεις του Εγκμοντ Κλαβιέ»] έχει εσωτερικεύσει μια δική της, ξεχωριστή, ρουτίνα και έχει «καταταγεί» στην μεραρχία του πολύχρωμου στρατού που μάχεται με έναν μοναδικό τρόπο κατά της πανδημίας.

Κάθε Δευτέρα ρωτά: «Αύριο είναι Τρίτη, έτσι; Έχουμε ραντεβού με την Κατερίνα!»

Την προηγούμενη Τρίτη είχαμε ένα θέμα με τη σύνδεση και κάπως μπερδεύτηκε το πρόγραμμα της, κάπως αποσυντονίστηκε. «Αχ, μαμά θα τη δω άλλη ώρα, αλλά δεν θα είναι το ίδιο ακριβώς, κατάλαβα τι εννοούσε η αλεπού». Έκανε αναφορά στην αλεπού και στον Μικρό Πρίγκιπα και συγκεκριμένα μου ζήτησε να της διαβάσω ξανά το απόσπασμα:

«Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.

– Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

– Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύ καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:

– Αχ! είπε η αλεπού… Θ’ αρχίσω τα κλάματα.

– Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Και βέβαια, είπε η αλεπού.

– Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!

– Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού».

Δεν θα σας το κρύψω, παρόλο που η πρώτη μου εκπαίδευση ήταν στην αναπτυξιακή ψυχολογία και θα έλεγε κανείς πως έχω επιστημονικό υπόβαθρο και λογικές εξηγήσεις, κάθε φορά μένω να κοιτώ τα παιδιά σαν να κοιτώ έναν μάγο να βγάζει κόσμους από το πολύχρωμο καπέλο του και χειροκροτώ διερωτώμενη: «Ουάου, μα πώς χωρούσε όλος αυτός ο κόσμος εκεί μέσα;».

Και να σας εκμυστηρευτώ κάτι ακόμα; Παρακολουθώντας και εγώ τα μαθήματα του «Μαμά, ζωγραφίζω με την Κρις» (μόνη μου, γιατί η κόρη μου μου έχει ξεκαθαρίσει πως είναι προσωπική της στιγμή και μου επιτρέπει μόνο να βγάλω φωτογραφία τα έργα της για να τα στείλω στην δασκάλα με τα χρυσαφένια μαλλιά), όταν το βράδυ έχει σκεπάσει το σπιτικό μας απαλά και η ηρεμία επικρατεί παντού, απολαμβάνω τη δημιουργική προσφορά της Κατερίνας και αφήνομαι να με παρασύρει σε δημιουργικές περιπλανήσεις.

Εκείνη την ημέρα που η μικρή μου παρομοίασε κατά κάποιο τρόπο τα «μαθήματα δημιουργικότητας» της Κατερίνας Κρις με τον Μικρό Πρίγκιπα, ένιωσα για άλλη μια φορά να ζωντανεύει μπροστά μου σε τρισδιάστατη μορφή αυτό που είμαι πεπεισμένη πια πως κρατά ψυχικά ζωντανά τα ανθρώπινα πλάσματα, το τρίπτυχο της ζωής όπως το λέω εγώ: «Ρουτίνα, περιέργεια και δημιουργικότητα». Η ρουτίνα ενδυναμώνει την ανθρώπινη σκευή από την στιγμή της δημιουργίας της, το βρέφος δεν μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί ψυχοσυναισθηματικά αν απουσιάζει ένα ρυθμιστικό περιβάλλον (π.χ. η συγκεκριμένη ώρα που τρώει, ξυπνά και κοιμάται λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας ώστε να ξέρει τι το περιμένει). Όσο για την περιέργεια, δίχως αυτήν ο εγκέφαλός μας θα ήταν αδύνατον να εξελιχτεί και να φτάσει το ανθρώπινο είδος στο σημείο να δημιουργήσει.

Καθώς αφήνομαι στους μαγικούς πειραματισμούς της Κατερίνας Κρις και βλέπω από τις πιτσιλιές να εμφανίζονται άνθρωποι και πλάσματα, από τις γραμμές να σχηματίζονται πόλεις, από τα  υγρά χαρτιά και πινέλα να ανθίζουν λουλούδια που όμοιά τους δεν υπάρχουν, από ένα γάντι να βγαίνει ένας ολόκληρος ελέφαντας, έφερα στο μυαλό μου την Μάριον Μίλνερ, Βρετανίδα ψυχολόγο-ψυχαναλύτρια και συγγραφέα, η οποία ασχολήθηκε εστιασμένα με τους συμβολισμούς που διακρίνουν την πρώιμη σχέση μητέρας-βρέφους και που πειραματιζόταν με αυτό που αποκαλούσε «ελεύθερο σχέδιο» ως ένα είδος οπτικού ισοδύναμου του ελεύθερου συνειρμού. Η Μίλνερ διαπίστωσε πως τα άχρηστα σκαριφήματα ήταν εκείνα που σύντομα μετατρέπονται σε αναγνωρίσιμες εικόνες, αναγνωρίσιμες από εμάς τους ίδιους, και αυτές οι εικόνες, που ίσως κάποιος άλλος έξω από εμάς δεν καταλαβαίνει, μας κάνουν να αισθανόμαστε οικειότητα και που μας ανακουφίζουν.

Η Κατερίνα Κρις, αυτές τις δύσκολες μέρες που ο χρόνος μοιάζει να έχει ατροφήσει, και οι τέσσερις τοίχοι έχουν γίνει μοναδικό και επαναλαμβανόμενο τοπίο, δημιούργησε ένα θεραπευτικό κουκούλι για τα παιδιά μας, αλλά και για εμάς, τα μεγάλα παιδιά. Ένα θεραπευτικό κουκούλι με τα όλα του, μια σταθερή ρουτίνα, μέσα σε ένα πλαίσιο και με άπλετο χώρο δημιουργικά δομημένης ελευθερίας. Σε ευχαριστούμε, Κατερίνα Κρις, για την γενναιόδωρη προσφορά σου! Περιμένουμε με ανυπομονησία όχι μόνο τα επόμενα επεισόδια αλλά και τα νέα δημιουργήματα σου.

Δείτε το “Μαμά, ζωγραφίζω με την Κρις” εδώ.