ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ…

Όταν λιγότερο από έναν χρόνο πριν ξεκίνησε η Covid-19 και όλα τα… ωραία του ‒βασικά το lockdown‒ ο μεγάλος γιος μου είχε ζοριστεί πολύ. Την αρχική εύλογη ανακούφιση για το κλείσιμο των σχολείων ακολούθησε σύντομα ο εκνευρισμός, ο θυμός, η αγανάκτηση. Σχέδια ματαιώνονταν, συναντήσεις και εκδρομές ακυρώνονταν και όλα αυτά, μπλεγμένα με μια εφηβεία στην αρχή της, έφερναν συχνά τον δεκατετράχρονο Γιώργο σε απόγνωση. Άρχισε συστηματικά να χάνει το κίνητρό του για οτιδήποτε, μπροστά στη βεβαιότητα ότι θα είμαστε για πάντα «έτσι» (το πιο σημαντικό «έτσι» για τον Γιώργο της αφής ήταν το ότι δεν μπορούσε να αγγίζει τους φίλους του/να τους αγκαλιάζει/να περπατάει με το χέρι του στον ώμο τους· αυτονόητο; Όχι πια).

Στην αρχή, προσπαθούσα να βρίσκω επιχειρήματα που θα τον ανακουφίζουν όμως δεν τα κατάφερνα. Μετά, σκέφτηκα να του το ζωγραφίσω: Έφτιαξα σε ένα χαρτί 90 κύκλους, χωρισμένους ο καθένας σε 12 κομμάτια. Αυτά ήταν υποθετικά τα χρόνια που θα ζήσει. Χρωματίσαμε με το αγαπημένο του χρώμα όλα τα κομμάτια εκτός από εκείνα του κορονοϊού. Αυτά τα κάναμε ένα αρκετά άθλιο καφετί. Χρωματίσαμε τρία κομμάτια. 3 μήνες από τους 1.080 που συνολικά θα έχει ζήσει. Τόσοι νομίζαμε ότι είναι. Και τότε δεν ακούγονταν πολλοί. Κάπως ανακουφιστήκαμε και οι δύο. «Οι 3 μήνες έγιναν 10, μαμά», μου είπε πρόσφατα κραδαίνοντας το χαρτόνι μας. Και πάλι δεν φαίνονται πολλοί, σκέφτομαι κάποιες φορές. Κάποιες άλλες, πάλι, απελπίζομαι. Είναι εκείνες οι φορές που θέλω να πάω σινεμά ‒πόσο μου έχει λείψει. Ή για ποτά με τις φίλες μου, για φαγητό στους δικούς μου, μια εκδρομή, ένα ταξίδι, μια βόλτα στο κέντρο της πόλης με το μετρό. Είναι εκείνες οι φορές που βλέπω μια προ-covid γυρισμένη ταινία και με αγχώνουν οι συνωστισμοί, οι αγκαλιές και τα φιλιά των πρωταγωνιστών ‒σας έχει τύχει; Είναι εκείνες οι φορές που βλέπω τα παιδιά μου να κάθονται μαραμένα μπροστά σε μια οθόνη και να προσποιούνται ‒στον εαυτό τους πάνω από όλα‒ ότι ξύπνησαν ενώ είναι σε χειμερία νάρκη. Μαζί τους και εγώ. Περιμένω τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλοκαίρι, τις αγκαλιές. Περιμένω να σταματήσουν τα κομμάτια των κύκλων να βάφονται με εκείνο το άθλιο καφέ και να γίνουν φωτεινό κόκκινο, ζωντανό κίτρινο, σκούρο πράσινο ή απέραντο γαλάζιο.