ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΜΑΜΑ, ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΙ ΕΔΩ; ΦΟΒΑΜΑΙ…

7 χρόνων ζουμερό πλασματάκι, ξεκινά τα βήματα της προς την πραγματικότητα. Ξεπαιδεύει παιδεύοντας μας. Χαλάλι! Θα τα αντέξω όλα τα τερτίπια της, θα αντέξω όλες τις διεκδικήσεις της, θα αμυνθώ αντέχοντας τους θυμούς της και θα παραδοθώ στη γλύκα της. Είναι το μέλλον μας! Χτες την παρέλαβα ανήσυχη από το σχολείο, δεν με έχει συνηθίσει σε τέτοιες αντιδράσεις. «Μαμά η Τ. (συμμαθήτρια της) είπε πως γίνεται πόλεμος. Το είδε στις ειδήσεις στο σπίτι της γιαγιάς της. Μαμά φοβάμαι! Γιατί το κάνουν αυτό αυτοί οι άνθρωποι; Θα έρθει και εδώ ο πόλεμος;»

Το να προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί ορισμένοι άνθρωποι βλάπτουν σκόπιμα άλλους φτάνοντας αυτή τη διαμάχη στο να ξεσπάσει πόλεμος είναι ένα δύσκολο και περίπλοκο θέμα. Μάλιστα, για πολλά παιδιά μπορεί να είναι εξαιρετικά τρομακτικό. Ο φόβος ο δικός μας μπερδεύεται με τον δικό τους και κορυφώνεται! Αφήστε που τα μικρά μας έχουν τις δικές τους μάχες να δώσουν και οι εσωτερικοί φόβοι τους μπορεί να μπλεχτούν με τους εξωτερικούς με αποτέλεσμα να γίνονται κουβάρι η πραγματικότητα με τη φαντασία. Είναι καλό να συζητάμε μόνο αν ξεκινούν τη συζήτηση τα ίδια τα παιδιά, όπως συμβαίνει εξάλλου για όλα τα περίπλοκα θέματα.

Προσπάθησα να είμαι ανοιχτή στη συζήτηση των γεγονότων που σχετίζονται με τον πόλεμο λοιπόν, δεν είχα καμία όρεξη πιστέψτε με, όμως μια και με ρώτησε η κόρη μου έπρεπε να ανταποκριθώ! Όσο πιο μικρο είναι το παιδί, τόσο με πιο απλά λόγια θα πρέπει να του μιλάμε, δίχως λεπτομέρειες και περιττές πληροφορίες! Εγώ είπα το εξής «οι άνθρωποι πολλές φορές διαφωνούν για το τι είναι σημαντικό για τον κάθε ένα, και πολλές φορές μαλώνουν! Αυτό μπορεί να συμβεί και στις χώρες της γης, κάθε μια χώρα πιστεύει κάτι διαφορετικό για την άλλη προσπαθώντας να επιβάλει τους δικούς της κανόνες και μερικές φορές όταν συμβαίνει αυτό γίνεται πόλεμος. Ο πόλεμος πράγματι γίνεται αυτή τη στιγμή, ανάμεσα σε δυο χώρες, αλλά δεν συμβαίνει κοντά μας και δεν κινδυνεύουμε. Σίγουρα όμως μας αφορά γιατί είμαστε άνθρωποι και είναι σημαντικό να συμπονούμε και να σκεφτόμαστε πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας».

Έπειτα από αυτό, της έδειξα τις χώρες στην υδρόγειο και φτιάξαμε κάτι μαγικά post-it με διάφορα «αντίδοτα πολέμου», μαγικά λογάκια και ξόρκια προστασίας… Ας ελπίσουμε να πιάσουν!

Όμως, προσοχή, ακόμα και να μας έρχεται η παρόρμηση να μοιραστούμε με τα μικρά μας τους φόβους ή τους προβληματισμούς μας ας μην το κάνουμε! Σε καμία περίπτωση! Αν μας πουν για τους φόβους τους καλό είναι να αναγνωρίσουμε αυτό που αισθάνονται και να μείνουμε στο συναίσθημά τους, έπειτα να τα καθησυχάσουμε. Όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί τόσο πιο ανοιχτά θα μπορούμε να μιλάμε μαζί του, πάντα με γνώμονα τι θέλει να μάθει, τις ερωτήσεις που μας κάνει. Ως γονείς, είναι δική μας δουλειά να διαβεβαιώσουμε τα παιδιά μας ότι είναι ασφαλή. Όσοι έχετε δει το αριστούργημα «La vita è bella» θα θυμάστε πως ο Benigni προστάτεψε τον γιο του από τη φρίκη του πολέμου μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εάν το μικρό μας δεν ενδιαφέρεται να μιλήσει για πόλεμο, τότε δεν χρειάζεται να το πιέσουμε σε καμία περίπτωση! Επίσης, είναι σημαντικό να μάθουμε τι έχει ακούσει το παιδί ώστε να πάρουμε μια ιδέα για το τι ξέρει ήδη, μπορούμε να του κάνουμε ερωτήσεις όπως: «Tι σας έχουν πει στο σχολείο για τον πόλεμο», ή «Μήπως κάποιοι φίλοι σου μιλούν ποτέ για τους πολέμους που συμβαίνουν στον κόσμο;»

Η γνώση όσων πληροφοριών ήδη γνωρίζει το παιδί μας μπορεί να γίνει η αφετηρία για τις συνομιλίες, φυσικά. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα είναι η κόρη μου μετά από τη συζήτηση να αισθάνεται ακόμη πιο φοβισμένη για τον πόλεμο. Δίχως να μειώσω τη σοβαρότητα του πολέμου, μίλησα λοιπόν στη μικρή για την ιστορία, για τους πρώτους πολέμους ανάμεσα σε θεούς και τιτάνες, για μάχες λαών που ήθελαν να κατακτήσουν και για μάχες των λαών που δεν ήθελαν να κατακτηθούν. Μιλώντας της είχα πάντα στο μυαλό μου πως δεν χρειαζόταν να γνωρίζει όλες τις φρικτές λεπτομέρειες ενός πολέμου. Της μίλησα όμως για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή σε άλλες πόλεις, γιατί στις δικές τους είχε ξεσπάσει πόλεμος. Τέλος, θεώρησα σημαντικό να εστιάσω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους. Και εκτός από τα post-it με τα αντίδοτα του πολέμου, αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στον κύριο Πούτιν (φυσικά μιλήσαμε για το πώς οργανώνεται μια χώρα και ποιος αποφασίζει το τι θα κάνει αυτή η χώρα για να αμυνθεί ή να επιτεθεί). Θα σας το διάβαζα, αλλά είναι άκρως απόρρητο προς το παρόν… Το μόνο που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι πως είναι γεμάτο με αισιοδοξία και φως. Μήπως τελικά, να κυβερνούσαν τα παιδιά μας αυτόν τον κόσμο;

Θα κάναν πόλεμο και πάλι, γιατί είναι άνθρωποι… Ίσως, βέβαια να γλιτώναμε κάπως τη βία αν οι φροντιστές των παιδιών, μελλοντικών ηγετών, τα μάθαιναν να ζουν μέσα στην αγάπη και την αντοχή! Να μια φράση/μάντρα «αντέχω να είμαι ελεύθερος τόσο όσο μου επιτρέπει και η ελευθερία του διπλανού μου…». Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή όλα και όλοι βράζουν. Ας ελπίσουμε να γίνει ένα θαύμα…