Ο ΝΟΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕ ΛΑΜΠΑΔΑ

0

Ο νονός μου ζούσε στα βόρεια προάστια και μου χάρισε έναν χρυσό σταυρό με μαύρα σμαράγδια. Τα βαπτιστικά μου ρούχα ήταν ροζ και βελούδινα και συνοδεύονταν από ένα μεγάλο καπέλο. Στη φωτογραφία της βάφτισης κλαίω γοερά στην αγκαλιά του. Ήταν συνεργάτης του πατέρα μου και είχε προτείνει εκείνος να με βαφτίσει.

Οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας είναι πολύ διάσπαρτες, ωστόσο κάποιες είναι αρκετά έντονες. Θυμάμαι τις ημέρες πριν το Πάσχα τη στενοχώρια μου, γιατί ποτέ ο νονός μου δεν μου έστελνε λαμπάδα, ούτε δώρο. Αναρωτιόμουν γιατί δεν ήμουν άξια να λάβω μια λαμπάδα, όπως όλα τα παιδιά. Κάποια χρονιά η μητέρα μου μου έδωσε μια μοβ λαμπάδα με μια πεταλούδα και μια τζιν φούστα με λουλούδια. Είπε πως ήταν δώρα από τον νονό μου. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Μετά από χρόνια έμαθα πως τα είχε αγοράσει εκείνη.

Νομίζω πως είμαι θυμωμένη με τον νονό μου, όχι γιατί δεν μου έστελνε δώρα, αλλά γιατί πρότεινε να με βαφτίσει, ενώ δεν το ήθελε πραγματικά. Μου στέρησε τη δυνατότητα να έχω ως νονό ή νονά κάποιο άτομο που θα μπορούσε να συνδεθεί μαζί μου και να με αγαπάει. Με εκνευρίζει πολύ, όταν τα πράγματα συμβαίνουν για τυπικούς λόγους, όταν δεν σκεφτόμαστε τι αποφασίζουμε ή σε τι δεσμευόμαστε. Ο ρόλος του νονού ή της νονάς, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντικός και δεν το λέω με τη θρησκευτική έννοια. Ο νονός ή η νονά δεν είναι απλώς εκείνος που θα φέρει ένα δώρο ή μια λαμπάδα τυπικά. Είναι ένας ενήλικας, από τον οποίο το παιδί μπορεί να μάθει. Χρειάζεται να είναι στη ζωή του παιδιού, να ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Και οι γονείς ενός παιδιού χρειάζεται να σκεφτούν καλά ποιος θα είναι ο νονός του παιδιού τους και να φροντίζουν να ενισχύουν τη σχέση τους μαζί του. Ο ρόλος του δεν εξαντλείται στις στημένες φωτογραφίες της βάφτισης. Ξέρω πως πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν και να πουν πως μερικά πράγματα γίνονται απλώς για να γίνονται. Η ζωή είναι γεμάτη τυπικότητες, υποσχέσεις που δεν εννοεί κανείς και ενθουσιασμό, που ξεθυμαίνει με τα χρόνια.

Παρόλα αυτά εγώ αγαπώ τα παιδιά και θεωρώ σημαντική την επιρροή, που μπορεί να έχει σε αυτά οποιοσδήποτε ενήλικας πέραν της οικογένειας. Θεωρώ πολύ σημαντικό τον ρόλο του δασκάλου ή της δασκάλας, του θείου ή της θείας, των οικογενειακών φίλων. Σε μια εποχή, όπου δεν υπάρχει η υποστήριξη της κοινότητας και η πυρηνική οικογένεια παλεύει μόνη, τέτοια πρόσωπα είναι πολύτιμα.  Τα παιδιά μπορούν να επηρεαστούν, να εμπνευστούν από τέτοιους ενήλικες ή να διασκεδάσουν με διαφορετικό τρόπο από ό,τι με τους γονείς τους. Όσο αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μόνο σαν καταναλωτικούς υποδοχείς, τόσο τους στερούμε τη δυνατότητα να μάθουν να συνδέονται ή να αισθάνονται.

Πολύ συχνά ένα τραύμα είναι και γνώση. Η έλλειψη του νονού μου ίσως να ήταν και ένα μάθημα για τους ανθρώπους, που υπόσχονται πολλά στην αρχή και δεν κάνουν τίποτα. Όπως και να’ χει, ο βαφτιστικός μου σταυρός με τα σμαράγδια κλάπηκε σε μια διάρρηξη. Με κάθε ειλικρίνεια λέω πως δεν στενοχωρήθηκα καθόλου.

Και για να μην κλείσω αυτό το κείμενο με παράπονο, θα ήθελα να κάνω μια ευχή για αυτό το Πάσχα. Εύχομαι να είμαστε πιο αληθινοί, πιο ουσιώδεις με τα παιδιά, να τα αφουγκραζόμαστε καλύτερα και να ζούμε μαζί τους στιγμές αληθινής χαράς και όχι τυπικότητας. Τα σοκολατένια αβγά τρώγονται, οι λαμπάδες λιώνουν και τα παιχνίδια μένουν ξεχασμένα σε τεράστιους σωρούς στα παιδικά δωμάτια. Αυτό που μένει είναι μόνο η αυθεντική αγάπη.

Η Κατερίνα Τζωρτζακάκη είναι ψυχολόγος και συγγραφέας.