ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ: Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

0

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Ας διαβάσουμε τι μας λέει η Ιωάννα, που ζει μόνη με τον πεντάχρονο γιο της.

• Με λένε Ιωάννα, είμαι 41 ετών και είμαι graphic designer. Ζω στο Παγκράτι. Δουλεύω από το σπίτι  πολλά χρόνια. Έχω έναν γιο σχεδόν 5 ετών, πηγαίνει προνήπιο. Είμαι διαζευγμένη εδώ και τρία χρόνια. Από την ώρα που έκλεισαν τα σχολεία ο γιος μου μένει αποκλειστικά μαζί μου. Το αποφασίσαμε από κοινού με τον πρώην σύζυγό μου γιατί εκείνος και η νέα του σύζυγος κάνουν δουλειές όπου έρχονταν σε επαφή με κόσμο. Πλέον δουλεύουν κι εκείνοι από το σπίτι παρόλα αυτά δεν έχουμε συζητήσει ακόμα την πιθανότητα να μείνει για λίγο εκεί.
• Ο πρώην σύζυγος μας φέρνει τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ μια φορά την εβδομάδα και βλέπει τον γιο μας στο χολ. Επίσης μιλάνε μέρα παρά μέρα μέσω Skype και στο τηλέφωνο. Δεν νιώθω άνετα να πάει εκεί ο μικρός γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρη για τις προφυλάξεις που λαμβάνουν. Κάθε σπίτι είναι αλλιώς. Ακόμα και η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ που πηγαίνει θεωρώ ότι τον εκθέτει σε κίνδυνο, ενώ αυτή τη στιγμή εγώ και το παιδί δεν ερχόμαστε σε επαφή με κανέναν. Ο γιος μου δεν έχει ζητήσει να πάει εκεί, μόνο να επικοινωνεί μαζί του. Είναι ήρεμος, δεν κάνει νεύρα, γκρίνιες, του αρέσει που είμαστε μαζί στο σπίτι παρόλο που πολλές μέρες σέρνομαι, πραγματικά, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου από το ψυχολογικό βάρος αυτού που συμβαίνει και ό,τι αυτό συνεπάγεται – της οικονομικής προοπτικής που διαφαίνεται, της απουσία των ανθρώπων μου, του φόβου για την ασθένεια.
• Είναι μανίκι να δουλεύεις από το σπίτι και να έχεις ένα 5χρονο στα πόδια σου όλη μέρα – ή στο κεφάλι σου. Τον αφήνω να βλέπει όσο Netflix θέλει χωρίς τύψεις. Βάζω ακουστικά μείωσης θορύβου. Ωστόσο με διακόπτει συνέχεια για διάφορες ανάγκες που έχει, από φαγητό και επικοινωνία μέχρι βοήθεια στην τουαλέτα και εκκλήσεις για παιχνίδι. Δεν μπορώ να δουλέψω. Το μυαλό μου είναι κομμάτια. Έκανα μια παράδοση με πολύ κόπο. Έχω μείνει πίσω σε πολλές άλλες, όσες από αυτές δεν έχουν παγώσει, ενώ απέρριψα μια καλή πρόταση γιατί δεν έβγαινε ο χρόνος. Στην κανονική ζωή δουλεύω γύρω στις 10 ώρες τη μέρα. Τα έξοδά μου για το παιδί είναι περισσότερα (σούπερ μάρκετ, ρεύμα για νον στοπ μαγείρεμα). Είχαμε ένα αρκετά ευέλικτο πρόγραμμα, με πολλές επισκέψεις στον μπαμπά, στα όρια της συνεπιμέλειας, πράγμα που σήμαινε ότι τον μισό μήνα έμενε εκεί. Ο πρώην σύζυγος έχει συνεισφέρει κάτι παραπάνω στα ψώνια και λιγάκι στη διατροφή, κατανοώντας σε κάποιο βαθμό την κατάσταση που του περιγράφω. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τη συνεννόηση που βγάζουμε.
• Δεν έχουμε βγει καθόλου. Με αγχώνει τρομερά το έξω, φοβάμαι το τυχαίο, ένα τυχαίο βήξιμο, ένα τυχαίο φτέρνισμα, μην πιάσει κάπου ο μικρός και μετά βάλει το χέρι στο στόμα.
• Είμαι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Μια πάνω μια κάτω. Αγχώνομαι με τη δουλειά που καθυστερώ, στενοχωριέμαι που δεν έχω ενέργεια να παίξω με το παιδί. Σε κάποια φάση έπαθα και τη μέση μου και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Έχω φίλους που μιλάμε αλλά προφανώς κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Δεν έχω βρει κάτι να με χαλαρώνει. Πώς να χαλαρώσω όταν κάθε δέκα λεπτά πρέπει να εξυπηρετώ κάποια ανάγκη του μικρού και παράλληλα να δουλεύω, να μαγειρεύω, να καθαρίζω; Το σπίτι είναι σε χαώδη κατάσταση, όλα τα παιχνίδια έξω. Τα βράδια ίσως μόνο, όταν κοιμάται το παιδί και ηρεμεί το κεφάλι μου, ίσως τότε λίγο ηρεμώ. Προσπαθώ να μη μεταδίδω στρες στο παιδί αλλά δεν ξέρω αν τα καταφέρνω.
• Έχω διαμορφώσει μια ρουτίνα για να περνάει καλά. Πρωινό, Netflix, παιχνίδι με τη μαμά, μεσημεριανό, Netflix, ζωγραφική, Netflix, μπάνιο, γάλα, διάβασμα, ύπνος. Κάνουμε συνέχεια αγκαλιές. Είναι πολύ τρυφερό και συνεργάσιμο παιδί. Νιώθω τυχερή που μπορώ να αγκαλιάζω κάποιον. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να θες να είσαι εντάξει σε όλα και να μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο με αποτέλεσμα να τα κάνεις όλα σαλάτα. Για την ακρίβεια, είναι απελπιστικό.
• Ο σύντροφός μου ζει και εργάζεται σε άλλη πόλη. Είμαστε φρέσκο ζευγάρι και βρισκόμασταν με αρκετή συχνότητα αλλά αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον. Μου λείπει φρικτά. Και αυτό με έχει ρίξει πάρα πολύ, μαζί με όλα τα άλλα. Νομίζω τα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν μέναμε μαζί. Και φυσικά υπάρχει πάντα και το οικονομικό άγχος, για τα τρέχοντα και τα μελλούμενα. Το επίδομα παιδιού που δικαιούμαι αυτή τη στιγμή ως μονογονέας με βάση το εισόδημά μου (ένα τυπικό μέσο εισόδημα) είναι 28 ευρώ το μήνα. Οπότε τι συζητάμε; Μια ιδανική κυβέρνηση θα προέβλεπε ένα μικρό έστω επίδομα για μονογονείς που έχουν αναλάβει πλήρως το παιδί τους.
• Το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Ότι πριν σκάσει ο κορονοϊός είχα αποφασίσει να μου βάλω ένα πρόγραμμα ώστε να βγαίνω περισσότερο έξω μες στη μέρα γιατί το σπίτι με βάραινε, με έπνιγε. Πώς το ‘λεγε στα Παράσιτα; Το καλύτερο πλάνο είναι να μην έχεις πλάνο γιατί αν δεν υπάρχει πλάνο δεν μπορεί και να αποτύχει. Κάπως έτσι.

Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.