ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ: Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ

0

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Ας διαβάσουμε τι μας λέει ο Αλέκος, που μεγαλώνει μόνος του τις δυο έφηβες κόρες του και δεν βλέπει τον μικρό γιο του.

• Είμαι ο Αλέκος, πλησιάζω επικίνδυνα τα 50 και δουλεύω στο δημόσιο. Ζω με τις δύο έφηβες κόρες μου, μαθήτριες Β’ γυμνασίου και ΣΤ’ δημοτικού. Τις έχω αναλάβει από πολύ μικρή ηλικία και ήταν συνειδητή μου επιλογή να τις μεγαλώσω εγώ αποκλειστικά και όχι σε συνεργασία με γιαγιάδες και άλλους συγγενείς (που ζουν εκτός Αθηνών). Η μητέρα των κοριτσιών είναι εν ζωή αλλά για διάφορους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, δεν μπορεί να συμμετέχει και δεν έχουμε επαφές εδώ και χρόνια.
• Η ζωή μας τα πρώτα χρόνια, τουλάχιστον μέχρι τα 5 θα έλεγα, ήταν μια μόνιμη καραντίνα. Έχω να θυμηθώ πολλή κλεισούρα, πολλές ιώσεις, πολύ νοσοκομείο. Αν αρρώσταινε η μία, τσίμπαγε την ίωση και η άλλη, μετά κι εγώ, και μας πήγαινε κλασικά ένα 10ήμερο μέσα στο σπίτι. Βλέπετε, έχουμε ελληνικό DNA μεν, αλλά λίγο πειραγμένο, και κουβαλάμε ευαισθησίες (όχι μόνο καλλιτεχνικές). Κάποια στιγμή μεγαλώσαμε και στρώσαμε, όχι τελείως αλλά το παλεύουμε καλύτερα.
• Κάποια στιγμή μας ήρθε κι ο γιος (από άλλη μαμά), αλλά αυτόν δεν τον έχουμε μαζί μας στο σπίτι. Επειδή, πάλι για λόγους που πάλι δεν είναι της παρούσης, δεν υπήρξε γάμος, αντίστοιχα δεν υπήρξε και καλή συνεννόηση για το θέμα του χρόνου με αυτόν, αν προέκυπτε χωρισμός (που φυσικά προέκυψε). Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος.
• Κι έτσι, φτάσαμε και στον καιρό της καραντίνας… Έκλεισαν τα σχολεία, πήρε κι ο έρμος πατέρας την Άδεια Ειδικού Σκοπού και άρχισε το πανηγύρι. Δύο παιδιά σαν τα αγριοκάτσικα μέσα στο σπίτι, να μαλλιοτραβιούνται τις πρώτες δύο εβδομάδες, να μην τηρούν ΚΑΝΕΝΑ πρόγραμμα, να μην μπορούν να αντιληφθούν ότι ΔΕΝ μπορούμε να πάμε βόλτα, ΔΕΝ μπορούν να έρθουν οι φίλες στο σπίτι, ΔΕΝ μπορούμε να βγούμε για ψώνια επειδή δεν έχουμε κάλτσες, βρακιά ή οτιδήποτε άλλο θυμηθήκαμε, και γενικώς ΔΕΝ!
• Από την άλλη, το ότι πήρε ο πατέρας την άδεια δεν σημαίνει ότι έκλεισε και το δημόσιο. Εκείνες τις πρώτες δυο εβδομάδες μόνο ο θεός του δημοσίου δεν θυμήθηκε ότι έχουμε την τάδε εκκρεμότητα, το δείνα email που πρέπει να φύγει, και γενικώς το τέλος του κόσμου κι όλη την ημέρα από το τηλέφωνο. Ένιωσε ο πατέρας χρήσιμος, δεν λέω, αλλά η προϊσταμένη που άκουγε από το τηλέφωνο κάθε φορά και άλλο σαχλοτράγουδο στη διαπασών πώς ένιωθε άραγε; Χμ…
• Μετά, ήρθε η τρίτη εβδομάδα της καραντίνας: άρχισε να έρχεται δουλίτσα για τα παιδιά από το σχολείο, ξεκινήσαμε ξανά και τα αγγλικά μας μέσω skype, μάλλον το πήραμε κι απόφαση ότι ο εγκλεισμός θα πάει μακρυά, και γενικώς ηρεμήσαμε. Μπήκε ένα πρόγραμμα, έχουμε πράγματα να κάνουμε, δουλεύει όλη μέρα και το wifi ακούραστα, στο μεταξύ και το δημόσιο μάλλον αποσυντονίστηκε και κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία και έπαψε να τηλεφωνεί – εντάξει, όχι τελείως, αλλά τουλάχιστον δεν ζητά τα πιο απίθανα από την φθίνουσα μνήμη του έρμου πατέρα – υπαλλήλου.
• Με τον μικρό, που αισίως έκλεισε τα 4, αυτές τις τρεις εβδομάδες μιλήσαμε μία (1) φορά, κι αυτό μετά από προσπάθεια ημερών. Γελάσαμε, είπαμε αστεία, και βλέπω ότι θα ξαναμιλήσουμε μετά την καραντίνα. Όλη αυτή η κατάσταση δυναμιτίζει τα νεύρα και μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να επιλύσει κανείς με συζήτηση τις όποιες διαφορές.
• Όσον αφορά τα πρακτικά ζητήματα, π.χ. καθαριότητα, μαγείρεμα, ψώνια, δεν έχει αλλάξει και τίποτε. Πάντα ο πατέρας τα έκανε. Οι κόρες έρχονται εναλλάξ στο εβδομαδιαίο σούπερ μάρκετ, αλλά όχι με ιδιαίτερη προθυμία. Από την άλλη, είναι για αυτές μια ευκαιρία να είναι για λίγη ώρα μακριά η μία από την άλλη, γιατί είναι κατανοητό ότι, όσο κι αν αγαπάς την αδερφούλα σου, δεν γίνεται να είσαι μαζί της 24/7 στο ίδιο δωμάτιο και μην θέλεις να την ξεμαλλιάσεις! Ομοίως, έρχονται εναλλάξ για περπάτημα, όταν ο καιρός είναι καλός, οπότε δεν χρειάστηκε μέχρι τώρα να αγχωθούμε μην μας σταματήσει η αστυνομία και είμαστε πλήθος και πώς θα δικαιολογηθούμε.
• Να πω την μαύρη αλήθεια, πλέον συνηθίσαμε όλοι μας αυτή την κατάσταση. Ευχάριστη δεν είναι, αλλά δεν υποφέρουμε κιόλας. Έχουμε περάσει και πολύ χειρότερα. Μας δόθηκε η ευκαιρία να πούμε κάποια πράγματα παραπάνω, να κάνουμε bonding, να γελάσουμε, να θυμηθούμε αστεία συμβάντα, να κάνουμε προγράμματα για το μέλλον. Θα έλεγα ότι ωριμάζουμε, γιατί αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που απαιτεί συλλογική συμμόρφωση κι είναι ευκαιρία για βιωματική μάθηση. Δεν το λες και κακό.
• Με τρομάζει, όπως πάντα, το να γίνει κάποια στραβή. Κι αν αρρωστήσω; Αν αρρωστήσει το ένα παιδί; Κι όταν λέμε αρρωστήσω, εννοούμε να χρειαστεί νοσηλεία. Τότε, τι; Πάμε όλοι μαζί πακέτο στο νοσοκομείο, όπως παλιά; Πού μπορώ να αφήσω το ένα παιδί, ή και τα δύο, τώρα που όλοι είναι σε καραντίνα; Αν έχω εγώ κορονοϊό, τα παιδιά μπαίνουν σε καραντίνα, αλλά πού; Όλοι οι φίλοι ή είναι ευπαθής ομάδα οι ίδιοι (ε, μεγαλώνουμε πια) ή έχουν μικρά παιδιά. Κι οι γιαγιάδες στην επαρχία, άλλη ευπαθής ομάδα εκεί. Ήταν μια ιδέα το να φύγουμε πριν πέσει η καραντίνα, αλλά αν ήδη είχαμε κάτι πώς θα προφυλάσσαμε τις γιαγιάδες; Μείναμε λοιπόν στην μεγάλη πόλη και προσέχουμε για να έχουμε, γιατί η εμπειρία μας λέει ότι μας θέλουν τα νοσοκομεία, αλλά η εποχή δεν είναι καλή. Μακρυά κι αγαπημένοι.  Τι να πω; Καλή λευτεριά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.