Για τις μαθητικές παρελάσεις

0

Θα ξεκινήσω το σκεπτικό μου με κάποια ερωτήματα. Προάγουν οι μαθητικές παρελάσεις την ιστορική μνήμη; Πότε και πού ξεκίνησαν; Έχουν νόημα ύπαρξης σήμερα ως προέκταση της σχολικής εκπαίδευσης; Τι μηνύματα περνάμε στους/στις μαθητές/μαθήτριές μας μέσα από τους διαχωρισμούς αρτιμέλειας που αυτές υπαγορεύουν; Τι ακριβώς τιμάμε τελικά;

Οι παρελάσεις βαδίζουν χέρι χέρι με τα νεοσύστατα εθνικά κράτη των αρχών του 18ου αιώνα, την ύπαρξη των οποίων, όπως και του σχολικού θεσμού, τη «χρωστάμε» στην Πρωσία, όταν ο τότε Βασιλιάς, Φρειδερίκος Γουλιέλμος, ίδρυσε το πρώτο τάγμα παρελάσεων, τους «Γίγαντες του Πότσδαμ». Ο λόγος που έλαβαν αυτή την ονομασία ήταν φυσικά το ύψος που έπρεπε να είχαν οι «εκλεκτοί» του, άνω του 1.80.

Από τότε, πολλά κράτη υιοθέτησαν τη λογική τους (πολύ πιο πριν από την εμφάνιση -ή και ως προεόρτιο- της φασιστικής ιδεολογίας), μεταξύ των οποίων και η χώρα μας, συμπεριλαμβάνοντας πλέον και παιδιά. Με μια διαφορά όμως. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μόνο η χώρα μας, από το σύνολο σχεδόν των δυτικών ευρωπαϊκών κρατών, συνεχίζει να θέτει τα παιδιά ενώπιον ενός μιλιταριστικού θεσμού, ο οποίος έλαβε χαρακτηριστικά υποχρεωτικότητας από τη δικτατορία του Μεταξά και έπειτα και μέχρι των ημερών μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει.

Τι είδους ιστορική μνήμη προάγουν οι παρελάσεις; Απαντώντας: Την αρχέγονη μνήμη του ανθρώπινου ελλείμματος και των διαχωρισμών: μικρός-μεγάλος, αγόρι-κορίτσι, καλός-κακός. Την προσπάθεια επιβολής μιας μηχανικής, μαζικής πειθαρχίας, η οποία (ακόμη και αυτοί που την επιθυμούν δεν θα διαφωνούσαν) στις μέρες μας έχει καταντήσει φαρσοκωμωδία, με τους μαθητές να βρίσκονται στις διεργασίες των παρελάσεων, όχι για να αποδώσουν κάποια τιμή για τους αγώνες της ελευθερίας, αλλά για να σαχλαμαρίσουν και να χάσουν μάθημα από ένα σχολείο που θυμίζει στρατόπεδο.

Λες και δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι – βιωματικοί και μη- για να μάθουμε την ιστορία του τόπου μας… Αν θέλουμε να τιμάμε την ελευθερία μας, ας το κάνουμε φροντίζοντας ώστε τα σχολεία μας να γίνουν μέρη ελεύθερης και ισότιμης διαμόρφωσης πολιτών και όχι μικρών, υπάκουων στρατιωτών ή ουδέτερων τεχνοκρατικά σκεπτόμενων γραφειοκρατών, που θα πατήσουν το κουμπί ή θα φτιάξουν τη βόμβα, γιατί τα υπόλοιπα δεν θα είναι δική τους ευθύνη. Αυτά εν ολίγοις.

Η φωτογραφία είναι από τη δική μας «παρέλαση» στο βουνό και από την 1η δράση του συλλόγου μας, Γονέων & Κηδεμόνων Δημοτικού σχολείου Διστόμου.

Ο Γιώργος Λούκας είναι εκπαιδευτικός. Θα τον βρείτε στο Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού “Ataxia School”