Ιστορίες Παράλληλης Στήριξης: Η ιστορία της Ρενάτε

Έχω ένα αγοράκι, 6 ετών σήμερα. Καθυστερημένα, όταν ήταν δύο ετών διαπιστώσαμε ότι έχει βαρηκοΐα 70% περίπου. Αμέσως κάναμε ό,τι χρειαζόταν, δηλαδή εξετάσεις, προκλητά δυναμικά και βάλαμε ακουστικά. Τα ακουστικά όμως αυτά (επειδή δεν υπάρχει ενημέρωση και σε αυτό το κομμάτι και ο καθένας κοιτάει να πουλήσει) ήταν ακατάλληλα για το παιδί και χρειάστηκε να τα αλλάξουμε μέσα σε έναν χρόνο. Το παιδί από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και ό,τι άλλο χρειαζόταν ώστε να ανταποκριθεί άμεσα.

Δυστυχώς, όμως, η περίοδος εκείνη συνέπεσε με τον Covid, όταν όλα γινόταν απομακρυσμένα, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η εξέλιξή του! Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και η ώρα του νηπιαγωγείου και αυτό που αντιμετώπισα ως γονιός ήταν δασκάλες, οι οποίες αντιμετώπισαν το παιδί μου με άρνηση. Φανταστείτε, έφτασαν στο σημείο να πάρουν εν αγνοία μου τηλέφωνο σε σχολείο κωφών και βαρήκοων και να μου υποδείξουν ότι το παιδί μου θα έπρεπε να πάει εκεί, παρόλο που τους έχω καταθέσει τα χαρτιά του ΚΕΔΑΣΥ ότι μπορεί να φοιτήσει κανονικά σε γενικό σχολείο με παράλληλη στήριξη.

Την προηγούμενη χρονιά, η παράλληλη περιθωριοποίησε το παιδί, με φώναζε στο σχολείο να μου πει ότι ως μανούλα που ήταν το λυπόταν το παιδί μου, γιατί του στερούσα γνώση με το να μην το πηγαίνω στο σχολείο κωφών και βαρήκοων… Η δουλειά τους, όμως, δεν είναι να λένε τη γνώμη τους, αλλά να βάζουν ένα λιθαράκι στην εξέλιξη του παιδιού (που και αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν η παράλληλη μοιράζεται σε 2, 3 ή 4 παιδιά με διαφορετικό πρόβλημα το καθένα)…

Όπως καταλαβαίνετε, είναι απόλυτη ανάγκη να έχει το παιδί τη βοήθεια που του αναλογεί και όχι να τη μοιράζεται. Επίσης, είναι αδύνατο να παρέχω ιδιωτικά παράλληλη στήριξη μια και πληρώνω μαθήματα ιδιωτικά στο σπίτι και σε κέντρο Λογοθεραπείας. Φυσικά, και εκεί υπάρχει θέμα, διότι πληρώνεις 40 ευρώ το μάθημα και από το κράτος παίρνεις μόνο τα 15 ευρώ πίσω, και αυτά έπειτα από 2,3 ή και 4 μήνες… Ανάλογα με την περίοδο: Αν είναι καλοκαίρι, αν είναι Χριστούγεννα, Πάσχα…

Από τη στιγμή που ένας γονιός μαθαίνει (θα μιλήσω για το δικό μας πρόβλημα) ότι το παιδί του έχει βαρηκοΐα, αν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να του προσφέρει τα ακουστικά, να του κάνει τα μαθήματα που πρέπει και να το στηρίξει στο σχολείο και στο σπίτι και όπου αλλού μόνος του, το παιδί μένει ανάπηρο. Δυστυχώς, όμως, το παιδί μας είναι δεν ανάπηρο στα χαρτιά πάρα μόνο στα λόγια. Διότι περνώντας ΚΕΠΑ δεν το αναγνωρίζουν ως ΑΜΕΑ… Τον βγάζουν μόνο με 30%… Αστεία πράγματα…

---