Ιστορίες Παράλληλης Στήριξης: Η ιστορία της Ευγενίας

Ο γιος μου είναι τώρα 11 χρονών και πηγαίνει Ε’ Δημοτικού σε δημόσιο σχολείο στο Ηράκλειο Αττικής. Πάσχει από φαρμακοανθεκτική επιληψία που συνοδεύεται από σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες, ενώ σύμφωνα με τη διάγνωση του ΚΕΔΑΣΥ υπολείπεται νοητικά σε σχέση με τους συνομηλίκους του.

Σύμφωνα με τη διάγνωση του ΚΕΔΑΣΥ δικαιούται παράλληλη στήριξη πλήρους ωραρίου, αλλά φέτος έχει 14 ώρες. Το σχολείο έχει έγκριση για 13 παράλληλες και έχουν σταλεί 6, εκ των οποίων η μία θα φύγει με άδεια.

Το ΚΕΔΑΣΥ τού έχει εγκρίνει παράλληλη στήριξη πλήρους ωραρίου για όλα τα χρόνια του Δημοτικού. Όταν ο γιος μου ήταν στην Α’ και Β’ (2019-2021) είχε όντως υποστήριξη 24 ώρες. Στη  Γ’ (2021-2022) είχε 12 ώρες και στη Δ’ (2022-23) πλήρες ωράριο (το σχολείο κάθε χρόνο είχε αρκετά κενά αλλά κατάφερε να του δώσει πλήρες ωράριο λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής του). Το σχολείο είναι πολύ υποστηρικτικό ως προς τις ανάγκες του παρ’ όλη την έλλειψη προσωπικού. Σημειώνω ότι καμία χρονιά δεν καλύφθηκαν όλα τα αιτήματα του σχολείου.

Έχουμε προσπαθήσει να πιέσουμε ώστε το παιδί να λάβει πλήρες ωράριο αρχικά μιλώντας με τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Β’ Αθήνας. Έχουμε ζητήσει γραπτώς να υπάρξει γραπτή διαβεβαίωση από μέρους τους ότι έχουν την ευθύνη για τη σωματική του ακεραιότητα και υγεία και μας διαβεβαίωσαν (λέμε τώρα!) ότι θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Έχουμε αποφασίσει ότι αν δεν του καλύψουν όλες τις ώρες στη Β΄φάση προσλήψεων θα προσπαθήσουμε να κινηθούμε ιδιωτικά για τις υπόλοιπες ώρες.

Ο γιος μου έχει απόλυτη ανάγκη από έναν ειδικό παιδαγωγό δίπλα του, καθώς λόγω των σοβαρών μαθησιακών προβλημάτων παρακολουθεί εξατομικευμένο πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις δυνατότητές του. Έστω και μια ώρα μόνος του είναι για αυτόν πολύ επιβαρυντική γιατί αδυνατεί να κατανοήσει το μάθημα. Επίσης, έχει συχνά επιληπτικές κρίσεις που συνοδεύονται από πτώση. Επομένως, πρέπει απαραίτητα να υπάρχει ένας ενήλικας κοντά του. Τέλος, το άγχος και η ματαίωση που βιώνει, η φασαρία που έχει μια τάξη και η δυσκολία του να διαχειριστεί κοινωνικές καταστάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των κρίσεών του. Όλα αυτά αποφεύγονται σε μεγάλο βαθμό όταν η παράλληλη στήριξη είναι δίπλα του.

Δυστυχώς, αυτό που δικαιούνται τα παιδιά μας και έχει εγκριθεί από το ίδιο το Υπουργείο δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη χώρα. Κάθε χρόνο αγωνιούμε για το πόσες παράλληλες θα στείλουν στο σχολείο και αν θα είμαστε οι τυχεροί. Κάθε χρόνο ζητιανεύουμε για λίγες παραπάνω ώρες υποστήριξης. Ζούμε μια καθημερινότητα δύσκολη προσπαθώντας να υποστηρίξουμε τα παιδιά μας με θεραπείες, ειδικούς παιδαγωγούς, γιατρούς, φαρμακευτική αγωγή και δυστυχώς το κράτος κρίνεται ανίκανο να παρέχει τα αυτονόητα. Η κατάσταση είναι τραγική…

---

Μπορείτε να στείλετε τη δική σας ιστορία στο ppapadia@talcmag.gr