“ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ” ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ

1

Την Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2022 είχα τη χαρά να συζητήσω με τη δημοσιογράφο Πελιώ Παπαδιά, με αφορμή τη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου Το παιδί μου δεν τρώει, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πουά. Πρόκειται για ένα βιβλίο, στο οποίο αφιέρωσα πολύ χρόνο, προκειμένου να το επεξεργαστώ και να προσπαθήσω να κατανοήσω το βαθύτερο νόημα όσων διηγείται και επεξηγεί ο παιδίατρος Carlos González, για τη σχέση με το φαγητό.

Πράγματι, όσο το διάβαζα, αισθανόμουν σαν να συνομιλούσα μαζί του, σαν να τον είχα απέναντί μου. Κάποιες φορές ήθελα να του πω «Κόλλα το! Ευτυχώς, το είπε ένας άνθρωπος επιτέλους!», άλλες πάλι σκεφτόμουν γεμάτη ενθουσιασμό και ανακούφιση «Μπράβο! Πες τα!», ενώ κάποιες στιγμές ήθελα πραγματικά να τον έχω απέναντί μου και να συνομιλούμε.Η αμεσότητα του βιβλίου αυτού με κέντρισε. Είναι τόσο απλό, αλλά ταυτόχρονα έγκυρο και επιστημονικό. Ο τρόπος που καταφέρνει να συνδυάζει τον καθημερινό, απλό λόγο, που είναι προσιτός προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς ταυτόχρονα να χάνει καθόλου από τον επιστημονικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης, ήταν ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισα. Επιπλέον, εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι αποφεύγει να δίνει «tips». Νομίζω πως ζούμε σε μία εποχή που δεχόμαστε καθημερινά τόσο πολλά «tips» για τα πάντα –«5 τρόποι για να κάνεις το ένα», «4 τρόποι για να σταματήσεις το άλλο» και άλλοι «3 για να ξεκινήσεις το παράλλο»–, που πλέον έχουμε χάσει ως κοινωνία συνολικά τη σύνδεση με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τη δική μας αλήθεια, με το τι συμβαίνει με εμάς, μέσα μας.

Ήταν, λοιπόν, μεγάλη η χαρά μου όταν έβλεπα τον τρόπο με τον οποίο ο παιδίατρος και συγγραφέας επέλεγε να απαντά στα ερωτήματα από μητέρες –κυρίως– που γεμάτες αγωνία τον ρωτούσαν γύρω από θέματα διατροφής και ανάπτυξης του παιδιού τους. Ποτέ δεν «κρύφτηκε» πίσω από τον τίτλο του, λέγοντας ή υπονοώντας πως «έτσι είναι! Γιατί; Επειδή το λέω εγώ!», ούτε πρόεβαλε τα πτυχία και τις εξειδικεύσεις τους για να απαιτήσει την τυφλή υπακοή.

Αντιθέτως, ο τρόπος που εξηγεί και αναλύει τις απαντήσεις του δίνει το ερέθισμα στην/στον αναγνώστρια/η να εμπνευστεί και να καλλιεργήσει μία κριτική σκέψη και στάση απέναντι στην επιστήμη της διατροφής, κάτι που το θεωρώ πολύ βασικό για όλες και όλους μας, ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας ή γενικών ενδιαφερόντων. Μας βοηθά να αντιληφθούμε πως έχουμε δικαίωμα να ρωτάμε την/τον εκάστοτε επιστήμονα υγείας (γιατρό, διαιτολόγο κ.ά.) για ποιον λόγο μας λέει αυτό που μας λέει, πού το στηρίζει και να ζητάμε να γίνεται πλήρως διακριτό το πότε πρόκειται για μία επιστημονική σύσταση ή μία προσωπική άποψη.

Τέλος, αυτό το βιβλίο έρχεται να μας διδάξει κάτι πολύ ουσιαστικό. Ίσως και το πιο σημαντικό θεμέλιο για την ανάπτυξη μιας υγιούς σχέσης τόσο με το φαγητό όσο και με το σώμα μακροπρόθεσμα. Η λέξη αυτή δεν είναι άλλη από τον σεβασμό. Σεβασμό στις ανάγκες του σώματος του παιδιού (πείνα, κορεσμός). Σεβασμό στο μοναδικό ρυθμό ανάπτυξης του κάθε παιδιού.

Θυμηθείτε πως καμία σύσταση διατροφής και καμία καμπύλη ανάπτυξης δεν σχεδιάστηκε αποκλειστικά για το παιδί σας –ή για εσάς τις ίδιες/τους ίδιους. Το πιο ασφαλές κριτήριο για να επιτευχθεί η βέλτιστη δυνατή ανάπτυξη, αλλά και μία ισορροπημένη σχέση με το φαγητό, είναι το να δείχνετε εμπιστοσύνη στο ίδιο το παιδί σας. Θα κλείσω με μία από τις πιο αγαπημένες φράσεις μου από το βιβλίο, που αν μπορούσα θα την τύπωνα στον δρόμο σε αφίσα για να τη βλέπουμε όλες και όλοι μας συχνά: «Χαρίστε στο παιδί σας ένα δώρο για όλη του τη ζωή: επιτρέψτε του να μάθει να τρώει σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και όχι σύμφωνα με έναν θερμιδικό πίνακα».

Η Κωνσταντίνα Κατσανά είναι Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, M.Sc. www.loveyourbody.gr, @loveyourbody.gr, contact@loveyourbody.gr