24 ώρες μαμά- Ερατώ Κουτσουδάκη-Γερολύμπου

0

Η αρχιτέκτων-μουσειολόγος και συγγραφέας Ερατώ Κουτσουδάκη-Γερολύμπου μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς δύο μικρών παιδιών.

07.00: Το ξυπνητήρι χτυπάει και σηκώνομαι αμέσως. Δεν δυσκολεύομαι να ξυπνήσω. Δεν χρειάζομαι καφέ –ακόμα. Χρησιμοποιώ λίγα λεπτά για τον εαυτό μου: πλένομαι, ντύνομαι, κοιτάζω τα μέιλς και τα μηνύματά μου. Όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Απαντώ τα πιο επείγοντα βιαστικά.

07.30: Ξυπνάω την εννιάχρονη κόρη μου που δυσκολεύεται περισσότερο. Και ποιο παιδί δεν δυσκολεύεται; Στο μεταξύ, της ετοιμάζω τα σνακ για το σχολείο, τακτοποιώ και ετοιμάζω και του μικρού, που κοιμάται ακόμα. Είναι πέντε ετών και θα τον κατεβάσει στο σχολικό ο άντρας μου πιο μετά. Τα αγόρια έχουν την άνεση να ξυπνήσουν λίγο αργότερα, γι’ αυτή τη χρονιά ακόμα… Και εγώ έχω την τύχη να μοιράζομαι τη ρουτίνα των παιδιών με τον σύντροφό μου.

08.00: Θα περπατήσουμε με την κόρη μου για μισή ώρα προς το σχολείο της, μέσα από το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο. Είναι η ώρα μας, είναι συνήθως η πιο ωραία στιγμή στη μέρα μου. Επιστρέφοντας στο σπίτι, ακούω podcasts ή μουσική.

10.00: Μετά τις μικροδουλειές του σπιτιού, βρίσκομαι στο γραφείο ή στο πρώτο ραντεβού της ημέρας. Οι επόμενες τουλάχιστον έξι ώρες θα κυλήσουν πολύ γρήγορα, γεμάτες με ό,τι απαιτούν οι μουσειακές εκθέσεις που έχω αναλάβει. Το να είσαι ελεύθερη επαγγελματίας απαιτεί διαρκή εγρήγορση και διαθεσιμότητα, οπότε το ωράριο αυτό είναι απλώς το… βασικό! Επειδή, όμως, δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, το γραφείο είναι το δεύτερο σπίτι μου και η ευελιξία διάθεσης του χρόνου μου μια ποιότητα που έχω κατακτήσει. Όταν, όμως, υπάρχει στήσιμο έκθεσης, ο χρόνος σταματά, οι δικοί μου με χάνουν, η αίθουσα του μουσείου για λίγες μέρες γίνεται το σπίτι μου.

16.30: Ένα ένα τα παιδιά επιστρέφουν από τα σχολεία τους στο γραφείο. Είναι το σήμα ώστε να αρχίσουμε σιγά σιγά να τα μαζεύουμε για το σπίτι. Εννοείται πως η ώρα δεν έχει φτάσει για να γίνουν ούτε τα μισά από αυτά που πρέπει, αλλά το διάστημα από το απόγευμα έως ότου κοιμηθούν τα παιδιά μάς βρίσκει μαζί και τους τέσσερις, πλην σημαντικών εξαιρέσεων.

17.30: Πίσω στο σπίτι, ανταλλάσσουμε τα νέα της ημέρας, ετοιμάζουμε να φάμε, τώρα τελευταία βοηθούν και τα παιδιά και τρώμε μαζί. Συνήθεια που, όσο μπορούμε, την κρατάμε σε καθημερινή βάση.

18.30: Ο μικρός είναι ο πιο τυχερός. Δεν έχει «πρέπει», μόνο παιχνίδι. Η κόρη μου θα διαβάσει και θα ακολουθήσει τις δραστηριότητές της, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι στο σπίτι. Στα μαθήματα τη βοηθά (διακριτικά) ο μπαμπάς της. Γενικά, δεν θυμάμαι ευχάριστα τη δική μου παιδική και εφηβική ηλικία, με δύο έρμους γονείς να οδηγούν με το ρολόι στο χέρι από δραστηριότητα σε δραστηριότητα την αδερφή μου κι εμένα και όλοι να περνάμε τα απογεύματά μας παραζαλισμένοι. Και ούτε έχουμε φορτώσει το παιδί με 40 πράγματα.

Στο μεταξύ, για μένα αυτή είναι η ώρα για πλυντήρια, μαζέματα, ψώνια στη γειτονιά και λίγη δουλειά ακόμα, στα κλεφτά, στον υπολογιστή.

21.00: Ώρα για έναρξη του «ώρα για μπάνιο και ύπνο». Αν είμαστε τυχεροί, θα κρατήσει κανένα μισάωρο. Αν όχι, η πόρτα που χωρίζει το σαλόνι από τα υπνοδωμάτια θα ανοίγει κάθε τρεις και λίγο, για λίγο παιχνίδι ακόμα. Αν δεν είμαι πολύ κουρασμένη ή δεν με περιμένουν πολλές ώρες δουλειάς, θα διαβάσουμε και ένα βιβλίο στο κρεββάτι. Όλο σκέφτομαι ότι τον αδικώ τον μικρό μας, ότι δεν του διαβάζω όσο διαβάζαμε με τη μεγάλη, ότι ακούει τα βιβλία για μεγαλύτερα παιδιά. Κρίνοντας, όμως, από τις αντιδράσεις του, μάλλον δεν τον πειράζει…

22.30: Ώρα για ό,τι περίσσεψε: κάτι που δεν πρόλαβα να κάνω στο γραφείο και επείγει, μαγείρεμα για την επόμενη μέρα. Έχω πάντα την πρόθεση να μείνει και χρόνος για τον καλό μου κι εμένα. Λίγη συζήτηση, ένα κρασί, ίσως μια ταινία. Κάποιες φορές, όμως, θα με πάρει ο ύπνος μόλις καθίσω στον καναπέ.

Έχουμε συνειδητά επιλέξει να ζούμε στο κέντρο και να έχουμε οργανώσει το σύνολο των δραστηριοτήτων και της ζωής μας γύρω από το κέντρο. Αυτό μας δίνει μια ποιότητα ζωής που την αγαπάμε πολύ, οικογενειακά. Όπως και το να περνάμε χρόνο όλοι μαζί, κάνοντας πράγματα που μας αρέσουν από κοινού, κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Αν και, για να αποφορτιζόμαστε από την εντελώς προγραμματισμένη εβδομάδα, δεν σπεύδουμε να γεμίσουμε με «κρατήσεις» όλο μας τον ελεύθερο χρόνο.

Γενικά, ως μαμά δύο μικρών παιδιών και μάχιμη ελεύθερη επαγγελματίας, έχω πια μάθει να διαχειρίζομαι κάθε μικρό κενό του χρόνου μου. Μπορώ να συνθέσω μια λύση, ενώ περπατώ για το σούπερ μάρκετ, να κρατήσω σημειώσεις στο κινητό μου, ενώ βρίσκομαι σε ένα παιδικό πάρτι, να ανοίξω τον υπολογιστή μου όσο περιμένω να τελειώσει το παιδί την ενόργανη.

Η πιο όμορφη μέρα που έχω να θυμάμαι τελευταία ήταν όταν μια Κυριακή πρωί τελείωσα το κείμενο του δεύτερου βιβλίου μου για παιδιά, με τίτλο Η Χλόη στον Εθνικό Κήπο. Τότε πήρα τον υπολογιστή μου και τα δυο παιδιά, πήγαμε στον Κήπο, που εξάλλου είναι η γειτονιά μας, και τους διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο, ενώ ακολουθούσαμε τη διαδρομή της Χλόης μέσα σ’ αυτόν. Η λάμψη στα μάτια τους ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή και ικανοποίηση!

Η Χλόη, η πρωταγωνίστρια των βιβλίων μου, είναι ένα κορίτσι που όλο μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες. Μέσα από αυτές θα έρθει σε επαφή με όψεις της νεότερης ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Στο απίθανο αυτό ταξίδι της στον χωροχρόνο συναντά σημαντικές φυσιογνωμίες του παρελθόντος, άλλοτε ιστορικά και άλλοτε φανταστικά πρόσωπα, μέσα από περιστατικά που γίνονται αστεία, ακριβώς λόγω της διαφοράς στις συνήθειες και στους τρόπους των ανθρώπων από άλλες εποχές.

Η Ερατώ Κουτσουδάκη-Γερολύμπου είναι αρχιτέκτων-μουσειολόγος, ιδρύτρια της ΕΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, συγγραφέας της παιδικής σειράς «Οι περιπέτειες της Χλόης με την ιστορία», εικονογραφημένης από τον Φίλιππο Φωτιάδη. Από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος κυκλοφορούν τα βιβλία Η Χλόη στην Ελευσίνα και Η Χλόη στον Εθνικό Κήπο. Θα τη βρείτε στο www.eratokoutsoudaki.com

Photo credit:  Γιώργης Γερόλυμπος