ΕΓΩ, ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

0

Το βλέπετε αυτό το σημάδι στον ώμο μου; Είναι ένα σημάδι που έχω εκ γενετής! Το αγαπώ πολύ… Κάπως το έχω βάλει μέσα μου ως το σημάδι της μοναδικότητάς μου. Αργότερα έμαθα να αγαπώ όλα μου τα σημάδια. 

Σήμερα θυμήθηκα κάτι σε σχέση με αυτό μου το σημάδι. Δεν είχα αντιληφθεί τι είχε συμβεί στο διαδίκτυο, μέχρι που με ενημέρωσαν πως μια κυρία τάδε έβγαλε κάτι σαν διάγγελμα σε σχέση με την ομορφιά, την ασχήμια, το φυσιολογικό και το μη φυσιολογικό, σε σχέση με το τι πρέπει να προβάλλουμε και το τι όχι στη ζωή μας. Έβγαλε διάγγελμα σε σχέση με διάφορα, τέλος πάντων! Βρήκε χώρο και αμόλησε την αποψάρα της, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι.

Θυμήθηκα, που λέτε, την πρώτη προσευχή στην πρώτη γυμνασίου. Έπειτα από 3 μήνες στο νησί, επέστρεψα στην πόλη για να ξεκινήσω μια νέα περιπέτεια στο μεγάλο σχολείο! Είχα ετοιμαστεί, είχα βάλει, θυμάμαι, ένα ωραίο άσπρο φουστάνι και είχα τα μπρατσάκια έξω. Εκεί, λοιπόν, που ξεκινούσε το «Πάτερ ημών», αντιλαμβάνομαι δυο συμμαθήτριες να γελάνε κοιτώντας με, «αηδία» λέει η μια, «Ναι, γιατί δεν φοράει μανίκια να το κρύψει;» λέει η άλλη. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσαν (χάπατο εγώ), μέχρι που κατάλαβα πως αναφέρονταν στο σημάδι μου! Δεν ξέρω ποια δύναμη, ποιο θράσος και πιο φως ξεχείλισαν από μέσα μου, τις κοίταξα και ντράπηκα για λογαριασμό τους! Δεν ντράπηκα για μένα αλλά για εκείνες, στεναχωρήθηκα που δεν υπήρχε τίποτε άλλο να τις απασχολεί από το υπέροχο μου σημαδάκι!  Ήταν εκείνη η στιγμή που κάτι μέσα μου άρχισε να επωάζεται, η κατανόηση της «σκιερής» φύσης του ανθρώπου. 

Τώρα πια, μετά τα έτη που πατώ στη γη, γνωρίζω καλά πως οι άνθρωποι είναι πολύ εύκολο να καταποθούν από τις σκιές τους και να μεταμορφωθούν σε ενεργειακά βαμπίρ, που ρουφούν το φως των άλλων και που τρέφονται με αυτό μέχρι να το ξεζουμίσουν και να μετατρέψουν και το θήραμά τους σε ένα αντίστοιχο βαμπίρ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, είτε γιατί δεν έχουν καθρέφτη είτε γιατί δεν αντέχουν αυτό που βλέπουν και δεν έχουν συμβιβαστεί με όσα κουβαλούν. Κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, βουτηγμένοι στα σκοτάδια, ανάβουν φωτιές καίγοντας κάθε τι που απειλεί την ψευδαίσθηση τους, όποια και αν είναι αυτή. 

Παλιά, στα παιδικά χρόνια τα δικά μου, υπήρχε μεγάλη σιωπή γύρω από αυτές τις σκοτεινές πρακτικές, δεν έβγαζες άκρη με τα σχόλια και τις κριτικές, δεν έβρισκες το δίκιο σου καν μέσα σου. Αισθάνομαι πως αυτό πάντα θα υπάρχει, το σκιερό, αλλά τώρα πια ακούγονται οι φωνές και αναδύεται το φως πιο εύκολα, πιο άμεσα. 

Η κόρη μου γεννήθηκε με ένα σημαδάκι στο μέτωπο, έμαθε να το αγαπά όπως μαθαίνει να αντέχει να δέχεται και να υποδέχεται όλα στο σώμα της και στην ψυχή της. Όταν ένα παιδάκι στην παιδική χαρά της είπε: «Τι έπαθες στο κούτελο;» εκείνη απάντησε: «Τίποτα, γεννήθηκα έτσι» και συνέχισε να παίζει χαρούμενη και το παιδάκι μαζί της… Δεν έδωσε χώρο σε αρνητικές σκέψεις σε σχέση με εκείνη ή σε σχέση με την απορία του παιδιού. 

Οι σκιές μεγαλώνουν καθώς μεγαλώνουμε και τρέφονται με ότι τις ταΐσουμε. Το αγαπημένο τους φαγητό είναι η αγωνία μας σε σχέση με το πώς μας βλέπουν οι άλλοι και δυστυχώς ο κόσμος είναι γεμάτος με αυτούς τους άλλους που δεν έχουν χορτάσει φως. Ο κόσμος είναι γεμάτος με «’Αλλους» των οποίων οι σκιές είναι πεινασμένες. 

Ο κόσμος είναι γεμάτος με κόσμο… Και, τέλος πάντων, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ούτε εμάς να μας αρέσουν όλοι, αν όμως κάνουμε μια προσπάθεια να μείνουμε στο φως τότε θα αντιληφθούμε πως οι σκιές μας μπορούν να υπάρξουν δίχως να κατασπαράξουν τους άλλους… Χρειάζεται απλώς να μείνουμε στο φως και η σκιά μας θα υπάρχει εκεί, σιωπηλή, να υποδηλώνει απλώς την ύπαρξή μας, τον όγκο μας. Είναι χρήσιμη και η σκιά, αρκεί να είναι ελεγχόμενη. 

Άφησα ελεύθερη τη σκέψη μου, καθώς γράφω και μου ήρθε στο μυαλό μια ομαδική συνεδρία πριν από κάποια χρόνια. «Αν πάμε προς τη σκιά, θα βουλιάξουμε στο σκοτάδι», είπε ο ήρωας μιας ιστορίας που σκάρωσε ένα αγόρι στο πλαίσιο μιας ομαδικής θεραπευτικής άσκησης και πρότεινε να προσποιηθούν όλοι τον ήλιο, έβαλε τα μέλη της ομάδας (έφηβα κορίτσια και αγόρια) σε κύκλο και ζήτησε από το κάθε ένα να κάνει πως είναι μια αχτίδα. Του ζήτησα να τους φτιάξει σαν ένα γλυπτό και όταν το έκανε του ζήτησα να μου πει πως του φαινόταν από μακριά. Ανέβηκε, λοιπόν, σε μια καρέκλα και κοιτώντας το «γλυπτό» χαμογέλασε και είπε: «Κάθε ένας τους είναι τόσο διαφορετικός, αν τους δω ξεχωριστά, μα όλοι μαζί δημιουργούν κάτι υπέροχο και φωτεινό μέσα στη διαφορετικότητα τους». Σε εκείνη την ομάδα ήταν ένα κορίτσι που το κορόιδευαν για τα φρύδια του και για το μουστάκι του. Όταν ήταν μαθήτρια στο δημοτικό, είχε ξυριστεί κρυφά από τη μαμά του κόβοντας τα χείλια του, κάτι που του άφησε μια μόνιμη ουλή. Πετάγεται, λοιπόν, έξω από τον κύκλο και λέει: «Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι όλοι μαζί για να είμαστε φωτεινοί! Μπορούμε απλώς να υπάρχουμε και να αφήνουμε τους άλλους να υπάρχουν, να συνυπάρχουμε».

Ε, θα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με τους γύρω μας αν πρώτα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με τα «ξίγκια μας», που έλεγε και η γιαγιά μου. Μόνο αν αντέξουμε να συνυπάρξουμε με εμάς και με όσα κουβαλάμε, θα αντέξουμε και θα χωρέσουμε στον κόσμο και τον κόσμο. Μόνο αν αντέξουμε τον εαυτό μας θα αντέξουμε και τους άλλους γύρω μας. Το θέμα βέβαια εδώ είναι το εξής: Αν δεν μας έχουν αντέξει σε μικρή ηλικία, τότε που διαμορφωνόταν ο εαυτός μας, τότε τι κάνουμε; Πάντα υπάρχει κάτι να κάνουμε, αρκεί να κατανοήσουμε πως χρειάζεται να κάνουμε κάτι… Τον εαυτό σας, λοιπόν, και τα μάτια σας ή μάλλον τα σημάδια σας και τα μάτια σας και βουρ στο φως! 

Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια.