Αν ήμουν κι εγώ στο πάρτι που πήγα…

0

Πρόσφατα, παρουσιάστηκε στο Ωδείο Αθηνών το θεατρικό έργο για εφήβους, της Μαρίας Γιαγιάννου, με τίτλο «Αν ήμουν κι εγώ στο πάρτι που πήγα», στο πλαίσιο του θεατροπαιδαγωγικού πρότζεκτ Humanitas. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο του έργου, σκέφτηκα σε πόσα πάρτι πήγα, στην εφηβεία, αλλά κι αργότερα, χωρίς ουσιαστικά να πάω. Πόσες ψεύτικες ταυτότητες φόρεσα στο γυμνάσιο, στο λύκειο, ακόμα και στο πανεπιστήμιο, για να μπορέσω «να ανήκω» και πόσο αυτές μου κόστισαν – ή και όχι.

Μητέρα πλέον, με παιδιά στην εφηβεία, που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο πολύ πιο απαιτητικό από αυτόν στον οποίο μεγάλωσα εγώ, με το θέμα των ταυτοτήτων να είναι σαφώς πιο πολύπλοκο, συνεχίζω να αναζητώ, ιδιαίτερα μέσα στον ψηφιακό και διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο την αληθινή μου, αν αυτή τελικά υπάρχει, ταυτότητα και παρατηρώ εξ αποστάσεως, μα με αγωνία, τα εφηβάκια μου να πασχίζουν να χτίσουν τη δική τους, ανάμεσα σε χιλιάδες συνομηλίκους τους με τους οποίους σχετίζονται, είτε διά ζώσης είτε online. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου στην εφηβεία… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου το 2023… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι στην εφηβεία το 2023… Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις εφήβους, που αναζητούν την ταυτότητά τους, σε μια εποχή ρευστότητας…

Αναζήτησα, λοιπόν, τους συντελεστές του πρότζεκτ, που πρόσθεσαν άλλον έναν παράγοντα δυσκολίας σε όλη αυτή την εφηβική αναζήτηση: Τις ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες, για τις οποίες έχουμε γράψει πολλάκις στο Τaλκ. Όσο κι αν πλέον μιλάμε για αυτές, όσο κι αν προσπαθούμε, ο καθένας από το μετερίζι του, να επιτρέψουμε σε κάθε παιδί να ανθήσει, να χωρέσει, να γίνει αποδεκτό, ανεξαρτήτως των σεξουαλικών του προτιμήσεων, στην πράξη η συμπερίληψη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Άλλωστε, έτσι γεννήθηκε όλη αυτή η δουλειά. Από την ανάγκη των εφήβων, που αφουγκράστηκε η Μαρία-Όλγα Αθηναίου. Από εκείνη ξεκινώ, λοιπόν, τις ερωτήσεις μου και ακολουθούν ερωτήσεις προς τις Μαρία Γιαγιάννου, Άννα Αποστολέλλη, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Κατερίνα Τσεσμετζή, Εμμανουήλ Κοντό, Λένα Ασλανίδου και Λίλη Βασιλείου από το ProcessworkHub, Μαριάννα Νικολάου, Νίκο Παλαμάρη και Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, χάρη στους οποίους υλοποιήθηκε το Humanitas.

Μαρία-Όλγα Αθηναίου, είστε η διευθύντρια του έργου και η σκηνοθέτιδα της παράστασης. Τι σας οδήγησε να προτείνετε προς υλοποίηση και να συντονίσετε ένα πρότζεκτ που απευθύνεται σε έφηβο κοινό και εστιάζει στο δύσκολο κοινωνικό ζήτημα των ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων στην εφηβεία; Πώς θα μπορούσε αυτή η παράσταση να επικοινωνηθεί ευρύτερα;

Το έργο γεννήθηκε μέσα από τα σωθικά του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Η ζύμωση με άτομα εφηβικής ηλικίας έχει δύο μέρη: Αφενός την ενεργητική ακρόαση της δικής τους φωνής και αφετέρου την επαρκή ανάληψη ευθύνης εκ μέρους μας, ως εκπροσώπων του ενήλικου κόσμου, αναγνωρίζοντας τα ελλείματά μας, καθώς και την προσωπική και συστημική δουλειά που χρειάζεται να κάνουμε για να σχετιστούμε με τους νέους ανθρώπους ειλικρινά και αυθεντικά.

Εργάζομαι και ερευνώ τον δυναμικό συνδυασμό της πρακτικής του θεάτρου και της πρακτικής του processwork. Μέσα από αυτό το πρίσμα βλέπω όλα όσα ονομάζουμε κοινωνικά ζητήματα ως ρωγμές. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ρωγμές, η ανθρώπινη εμπειρία είναι γεμάτη ρωγμές και οι μόνες στιγμές που έρχομαι σε επαφή με την έννοια της ελπίδας είναι όταν καταφέρνουμε να τις κατοικήσουμε. Η δυσκολία έγκειται στην παραδοχή ότι κάθε ρωγμή εκεί έξω υπάρχει και μέσα μου και το αντίστροφο.

Το έργο αυτό είναι σχεδιασμένο σαν ένα σταυροδρόμι στο οποίο συναντιούνται πολλά πεδία και είχα την τύχη να έχω κοντά μου μια ομάδα συνεργατριών που δόθηκε στην δουλειά με τρόπο βαθιά προσωπικό και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το έργο αυτό είναι επίσης πειραματικό και όπως κάθε πείραμα πήγε τα πράγματα μέχρι κάποιο σημείο. Εύχομαι η δουλειά μας να μπορέσει να συναντηθεί με το εφηβικό κοινό και στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση,όμως, η βαθύτερη προσδοκία μου είναι το Ηumanitas να αποτελέσει ένα ακόμα πεπραγμένο που θα ενδυναμώσει επόμενα παρόμοια βήματα στο μέλλον – και από μεριάς χρηματοδότησης και από μεριάς καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών φορέων.

Από τη θέση σας, νιώθετε ότι υπάρχει ελπίδα η θεατρική παιδεία και η επαφή των νέων ανθρώπων με το θέατρο να δώσουν τα φώτα τους στη γενική παιδεία και να διευρυνθούν τα στεγανά της εκπαίδευσης;

Αντιλαμβάνομαι την τέχνη γενικά και το θέατρο ειδικά ως έναν τ(ρ)όπο συναρμολόγησης του εαυτού, με την έννοια ότι προσκαλεί και επιτρέπει να δημιουργούμε ψηφίδες επίγνωσης που, όταν ενώνονται, ενημερώνουν και διαμορφώνουν το παζλ του ποι@ είμαστε. Το τρίπτυχο θέατρο-κοινωνία-εκπαίδευση είναι ένας χώρος που με αφορά βαθιά για αυτόν ακριβώς τον λόγο και δεν μιλώ μόνο για δουλειά που απευθύνεται σε εφηβικό κοινό αλλά και σε ενήλικο.

Το πρόβλημα με τα στεγανά είναι ότι υπάρχουν μέσα μας και άρα, όπου υπάρχουμε οι άνθρωποι, τα φέρουμε. Η θεατρική παιδεία δημιουργεί έναν χώρο ανάμεσα στον κόσμο όπως είναι και στον κόσμο όπως θα θέλαμε να είναι. Σε αυτόν τον χώρο ανάμεσα εφάπτονται πραγματικότητα και ονείρεμα, εκεί η φαντασία ενεργοποιείται, ώστε να κατανοήσουμε βαθύτερα την πραγματικότητα, όχι να ξεφύγουμε από αυτήν. Ο βιωματικός χαρακτήρας του θεάτρου κάνει όλα τα παραπάνω να αποτελούν μια διεργασία που ξεκινά μέσα στο θέατρο ή στο μάθημα θεατρικής αγωγής, αλλά δεν τελειώνει εκεί, συνεχίζει να δουλεύει μέσα μας όπως κάθε βιωμένη εμπειρία. Ναι, πιστεύω ότι αυτός είναι ένας τρόπος να μετακινηθούν τα πράγματα. Το πώς αυτό μεταφράζεται πρακτικά είναι μεγάλο ζήτημα και αυτό είναι προς επίλυση. Πώς να είναι η θεατρική παιδεία προσβάσιμη σε όλα τα παιδιά και στα έφηβα άτομα και πώς τυπική και θεατρική εκπαίδευση να συνομιλούν και να συμπράττουν σε μόνιμη βάση.

Μαρία Γιαγιάννου, το έργο σας έχει τον τίτλο «Αν ήμουν κι εγώ στο πάρτι που πήγα». Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό το ιδιαίτερο πάρτι επί σκηνής.

Αυτό το πάρτι, και κάθε πάρτι, εκτός από τόπος διασκέδασης, είναι κι ένα πεδίο μάχης, όπου συναντιούνται χαρούμενες προσδοκίες και υπαρξιακές αγωνίες, όπως σε κάθε συμβάν έντονης κοινωνικοποίησης. Στο θεατρικό μου έργο, που αποτελεί το παραστασιακό σκέλος του μεγαλύτερου θεατροπαιδαγωγικού πρότζεκτ Humanitas,  τέσσερα έφηβα άτομα μεταβαίνουν από το ασφαλές τους δωμάτιο, στο πρώτο, μετά τον εγκλεισμό της καραντίνας, πάρτι του λυκείου. Προτού όμως ξεκινήσουν, πρέπει να διαλέξουν την πανοπλία τους για να αντιμετωπίσουν την πολυκοσμία αλλά και τη μοναξιά, με άλλα λόγια: να βρουν τι θα φορέσουν. Το ντύσιμο ανάγεται σε μια τελετουργία κάλυψης και αποκάλυψης του εαυτού και το ρούχο γίνεται το όχημα μιας μετάβασης. Η αναπαράσταση της μετάβασης συνοδεύει τον θεατή σε όλη την διάρκεια του έργου: σπίτι-δρόμος, ιδιωτικό-δημόσιο, πάρκο-κλιμακοστάσιο-ταράτσα, ανηφόρα-κατηφόρα, ήλιος-καταιγίδα. Η ιδιαιτερότητα του πάρτι εγγράφεται κιόλας στον τίτλο: τα παιδιά βρίσκονται σε μια γιορτή από την οποία νιώθουν ότι εν μέρει απουσιάζουν. Το έργο διαπραγματεύεται το ανυποχώρητο αίσθημα της διαφορετικότητας και του μη-ανήκειν, που συχνά ποτίζει την εφηβική ψυχή, ιδίως μάλιστα όταν ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου γίνονται αφορμές για βίαιους αποκλεισμούς από τη μεγάλη γιορτή. Η φιλία, όμως, όπως και η τόλμη της αυθεντικής έκφρασης, έχουν τον τρόπο να μετατρέπουν τα δύσκολα περάσματα σε τούνελ συνειδητότητας και αισιοδοξίας.

Ποιες απαιτήσεις έχει η συγγραφή ενός θεατρικού έργου που απευθύνεται σε έφηβα άτομα; Τι σας ενέπνευσε για να προκύψει ένα έργο με καλλιτεχνικά γνωρίσματα και κοινωνική στόχευση; 

Ως προς την κοινωνική στόχευση, με βοήθησαν να εστιάσω: η ομάδα εργασίας που συγκρότησε η σκηνοθέτις και εμπνεύστρια συνολικά του προγράμματος Humanitas, άνθρωποι που εργάζονται με μεγάλη σοβαρότητα και ταπεινότητα γύρω από τις ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες. Ανάμεσα σε αυτούς και η επιστημονική μας σύμβουλος queer θεωρίας, Άννα Αποστολέλλη, που με γνώση του ακτιβισμού και του ιστορικού momentum, υπήρξε πολύτιμη. Κατά τα άλλα, λειτούργησα όπως πάντα, επιδιώκοντας τα λόγια και οι δράσεις των χαρακτήρων να εμψυχώνονται από ένα μίγμα χιούμορ και ευαισθησίας, που –πατώντας στη δραστικότητα της γλώσσας– να φτάνει στο συμμέτοχο κοινό. Ως προς τα καλλιτεχνικά γνωρίσματα, αλίμονο αν η οποιαδήποτε πολιτική απόφανση κατάφερνε να λειάνει τις αμφισημίες της τέχνης. Το έργο τέχνης, θεατρικής ή άλλης, δεν είναι μανιφέστο. Έχει πολλές όψεις και δική του μιλιά. Όπως και η εφηβεία! Πιστεύω ότι αξίζει να απευθύνεται κανείς στους εφήβους, όχι «μιμούμενος» τη «δική τους» γλώσσα, τάση ριψοκίνδυνη που ξαστοχεί, αλλά σίγουρα να εξετάζει τα θέματα που βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής τους, να νοιάζεται για τα αισθήματά τους και κυρίως να φροντίζει –λίγο παραπάνω απ’ όσο σε κάθε ενήλικη παράσταση– να λάβουν κάτι χρήσιμο από την εμπειρία χωρίς να βαρεθούν!

Άννα Αποστολέλλη, είστε σύμβουλος queer θεωρίας και τέχνης για το έργο. Αν ήσασταν έφηβο άτομο, τι θα σας έκανε να θέλετε να πάτε σ’ αυτό το πάρτι;

Ένα πάρτι είναι μια απόφαση γιορτής. Είναι μια στιγμή έξω από τις συμβάσεις που οργανώνουν τις καθημερινότητες μας, είναι μια ελεγχόμενη ρωγμή στην κανονικότητα. Ως queer άνθρωπος χρειάζομαι αυτήν τη συνθήκη και η αλήθεια είναι ότι τη χρειάζομαι όχι ως εξαίρεση αλλά ως κανόνα. Η queer εμπειρία αναπνέει σε αυτές τις ρωγμές. Αυτό το «πάρτι» είναι ένας τέτοιος τόπος, είναι μια ρωγμή μέσα στην οποία επιτρέπεται και ενθαρρύνεται να αναπτυχθείτο παράξενο. Αυτοί οι τόποι είναι μαγικοί και δύσκολα κάθομαι μακριά τους. Δυστυχώς τέτοιοι τόποι δεν προσφέρονται απλόχερα στην κοινωνία μας και είναι πάντα προνόμιο να έχουμε πρόσβαση σε αυτούς. Στο πάρτι θα ήθελα να πάω για να γιορτάσω τον εαυτό μου.

Αλεξάνδρα Βασιλείου, είστε επιστημονική σύμβουλος για θέματα ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων και μέλος του ProcessworkHub, που είναι εταίρος στο έργο. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πόσο έντονες είναι ακόμη οι ομοφοβικές προκαταλήψεις στο σχολικό περιβάλλον;

Δεν υπάρχει εύκολη ή μονοδιάστατη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Οι προκαταλήψεις εκφράζονται με πολλαπλούς τρόπους: συμπεριφορά εκπαιδευτικών και μαθητικής κοινότητας (συλλογική και ατομική), ορατότητα ή μη των ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων και βιωμάτων μέσα στο εκπαιδευτικό υλικό του σχολείου, πλαίσιο αντιμετώπισης του εκφοβισμού που υιοθετεί το σχολείο. Τα σχολεία, στην πλειονότητα τους, υιοθετούν και υποστηρίζουν μια ετεροκανονική πραγματικότητα, θεωρώντας ότι όλα τα παιδιά ή οι εκπαιδευτικοί ανήκουν σε αυτή, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αυτό από μόνο του αναπαράγει μια κανονιστική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία δεν χωρούν εύκολα διαφορετικά βιώματα και ταυτότητες. Η ένταση των προκαταλήψεων εξαρτάται κυρίως από το πώς επιδρά πάνω στο άτομο που τη δέχεται, δηλαδή πως βιώνει την ομοφοβία ή την τρανσφοβία το άτομο που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις (εκπαιδευτικός ή μέλος της μαθητικής κοινότητας). Το ίδιο περιστατικό θα έχει διαφορετική επίδραση σε διαφορετικά άτομα. Εξαρτάται από την υποστήριξη που έχουν, εντός και εκτός σχολείου, από τη θέση ισχύος όπου νιώθουν ότι βρίσκονται, από την ετοιμότητα του σχολείου να διακρίνει, να ονοματίσει και να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις.Μπορούμε,όμως, να πούμε με βεβαιότητα ότι η πλειονότητα των σχολείων έχει ανάγκη επιμόρφωσης γύρω από αυτά τα θέματα, καθώς και θεσμικής και επαγγελματικής υποστήριξης για την μεγαλύτερη επίγνωση και αντιμετώπιση των ομοφοβικών και τρανσφοβικών προκαταλήψεων. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, ούτε μια γενικευμένη στάση του τύπου «ναι στη διαφορετικότητα, ναι στην ισότητα».

Κατερίνα Τσεσμετζή, είστε η Project Manager. Ποιες ήταν οι προκλήσεις στον συντονισμό αυτού του project;

Αυτό που κάνει το Humanitas να διαφέρει από άλλα έργα, τουλάχιστον σε επίπεδο διαχείρισης, είναι ότι απαιτεί την πολύ πυκνή συνεργασία ατόμων από διαφορετικά πεδία, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Διαφορετικοί κόσμοι που πρέπει να συναντηθούν και να συντονιστούν, να παραγάγουνο καθένας/η καθεμία υλικό, αλλά και να διαμορφώσουν κοινή πορεία. Παράλληλα, τυχαίνει στη συγκεκριμένη συνθήκη –κι αυτό είναι ευτυχία– ο πυρήνας της ομάδας εργασίας να είμαστε άνθρωποι που κουβαλούσαμε ένα ή περισσότερα κομμάτια του, καθεμιά/καθένας με τον τρόπο του/της και από την θέση του/της, για καιρό. Μας αφορά, είναι προσωπικό και είναι ταυτόχρονα ουσιωδώς συλλογικό. Κάθε στιγμή που το εγχείρημα προχωρά ή που σκοντάφτει, μας παίρνει μαζί του. Ξέρετε, λίγο όπως μας συμβαίνει με τα παιδιά, τα καμαρώνεις που μεγαλώνουν, καρδιοχτυπάς σε κάθε βήμα. Το λέω κάπως ρομαντικά, αλλά συχνά παρατηρώ ότι από τη δική μου θέση, η πρόκληση μοιάζει με αυτή την φροντίδα, προς όλες τις κατευθύνσεις. Ή, για να το πω πιο τετράγωνα, κι αν χωράει σε μία φράση, η πρόκληση στον συντονισμό αυτού του project είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που λέμε «project management» μόνο. Χρειάζεται να φροντίσεις τους ανθρώπους, τους κόσμους από τους οποίους προέρχονται και αυτούς στους οποίους συναντιούνται.

Εμμανουήλ Κοντέ, είστε ο βοηθός σκηνοθέτη. Θεωρείτε ότι το θέατρο λειτουργεί σαν όχημα αλλαγής;

Το θέατρο περιέχει το παιχνίδι και το παιχνίδι την ελευθερία. Κάθε στιγμή “ελευθερίας”, μεταβάλλει και μετατοπίζει τα όρια της περιορισμένης μας πραγματικότητας. Αλλάζει για λίγο την πρόσληψη της ζωής για αυτές και αυτούς που το κάνουν, αλλά και όσους και όσες το απολαμβάνουν, παρακολουθώντας το. Είναι μάλλον, ένα , ακόμα , όχημα, όπως όλη η τέχνη εν γένει, για να αντιμετωπίσουμε και να αλλάξουμε, όσο μπορούμε, την ατέλεια του κόσμου μας.

Λένα Ασλανίδου και Λίλη Βασιλείου, ποια είναι η συνεισφορά του ProcessworkHub στην παράσταση;

Ένας σημαντικό πεδίο εφαρμογής του Processwork  είναι η Δουλειά με τον Κόσμο. Η δουλειά δηλαδή που αφορά θέματα που απασχολούν τις ομάδες, τις κοινότητές μας και τον κόσμο και που έχουν τις ρίζες τους σε κοινωνικές και ιστορικές πραγματικότητες. Οι πραγματικότητες αυτές δημιουργούν δομημένες και πολλές φορές άκαμπτες στάσεις και αντιλήψεις, που εκφράζονται στις συγκρούσεις που αναδύονται στις σχέσεις και στις κοινωνίες μας μεταξύ ατόμων που εκφράζουν το κυρίαρχο ρεύμα και άλλων που αισθάνονται την περιθωριοποίηση και τις διακρίσεις που δημιουργούνται από την ισχύ του κυρίαρχου ρεύματος.

Η Δουλειά με τον Κόσμο βασίζεται στη θεμελιώδη αρχή της Βαθιάς Δημοκρατίας. Ο Arnold Mindell περιγράφει τη Βαθιά Δημοκρατία ως την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος. Είναι μια συναισθηματική στάση η οποία δημιουργεί χώρο για όλες/όλους/όλα και υποστηρίζει την ανάπτυξη επίγνωσης όλων των φωνών που υπάρχουν μέσα σε μια ομάδα καθώς και των δυναμικών που αναπτύσσονται ανάμεσα στις κυρίαρχες φωνές και στις πιο περιθωριοποιημένες.

Το Processwork Hub ως εταίρος του προγράμματος, συμμετείχε σε όλα τα στάδια υλοποίησης του προγράμματος. Συντονίσαμε επιμορφώσεις πάνω σε θέματα ΛΟΑΤΚΙ σε όλες τις ομάδες συντελεστών του έργου, συνεισφέραμε υλικό έρευνας για την συγγραφή του έργου και συμμετέχουμε στην ενημέρωση και επιμόρφωση των καθηγητών των σχολείων που θα παρακολουθήσουν την παράσταση.

Στις παραστάσεις που θα γίνουν για τα σχολεία και για το ανοιχτό κοινό, οι επαγγελματίες του Processwork Hub θα συντονίσουν μια συζήτηση/ Διεργασία Ομάδας, στην οποία θα δοθεί η δυνατότητα να επεξεργαστεί το εφηβικό κοινό το συναισθηματικό απόηχο που θα αναδυθεί από την παράσταση.

Μαριάννα Νικολάου, ποιο είναι το εικαστικό περιβάλλον που διαλέξατε για την παράσταση και γιατί;

Το έργο της Μ.Γ.  χαρακτηρίζεται, στον υπότιτλό του, και ως μια «ενδυματοδρομία σε 4 πράξεις».  Το ένδυμα-ρούχο είναι ένας βασικός άξονας που διατρέχει τόσο τους χαρακτήρες και τον λόγο τους, όσο και τη δράση. Έναυσμα για τον σκηνικό χώρο αποτέλεσαν οι εξής στίχοι: “…but instead you have to painstakingly build the plane and the sky too / some people will say that yours is not a convincing sky…” Για να υπάρξει και να ζήσει κάποι@ χρειάζεται ένα έδαφος να το στηρίζει και έναν προορισμό. Ένα κάτω και έναν ορίζοντα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα του πολύχρωμου πατώματος και των κρεμασμένων υφασμάτινων κολάζ. Ο σκηνικός χώρος αποτελείται επίσης από μία εγκατάσταση κρεμασμένων ρούχων με πολύχρωμα φίλτρα κομμένα και ραμμένα πάνω σε αυτά. Το φως διαπερνά τα χρωματιστά φίλτρα μέσα από το ρούχο. Το σώμα ανανοηματοδοτείται αν και απόν. (Οι στίχοι είναι από το τραγούδι Yvonne, από το δίσκο I am Disco της μπάντας Rhythm King and her friends)

Νίκο Παλαμάρη, ποιος είναι ο σκηνικός ήχος που ταιριάζει στην αναπαράσταση ενός σύγχρονου πάρτι και ποιες ήταν για εσάς οι προκλήσεις;

Για να φέρουμε ένα εφηβικό πάρτι στη σκηνή έπρεπε καταρχάς να το πλαισιώσουμε με μουσική με φρέσκο ήχο και σύγχρονες καταβολές. Η πλειονότητα των κομματιών προέρχεται από ένα αρκετά νέο είδος μουσικής, το Hyperpop, το οποίο παντρεύει την Pop με τον έντονο ηλεκτρονικό ήχο και άλλα σύγχρονα είδη μουσικής, υπερβαίνοντας έτσι τα όρια των μουσικών στυλ. Η ενέργεια και η έντονη χορευτική διάθεση χαρακτηρίζουν αυτό το είδος που δημιουργήθηκε από νέους καλλιτέχνες και εξαπλώθηκε από το νεανικό κοινό με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Ένα πάρτι εκτός από μια γιορτή είναι και ένας χώρος όπου τα άτομα συναντιούνται, μοιράζονται στιγμές, συγκρούονται και αγαπιούνται, δημιουργώντας έτσι μια πρόσθετη συναισθηματική διάσταση στο χώρο αυτό. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση ως προς τη σκηνική αναπαράσταση, να καταφέρουμε δηλαδή να δώσουμε την ατμόσφαιρα μιας γιορτής χωρίς όμως να χάνουμε μέσα στην ένταση της μουσικής τις προσωπικές στιγμές και τη δυναμική των σχέσεων των χαρακτήρων.

Κωνσταντίνε Αρβανιτάκη, τι χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα του φωτισμού στην παράσταση;

To έργο ξεκινά από τον προσωπικό χώρο του καθενός από τους τέσσερις έφηβους, και καταλήγει στην ταράτσα όπου διεξάγεται το πάρτι. Επακόλουθα, ο φωτισμός προσπαθεί στην αρχή να δώσει το στίγμα του κάθε ρόλου και στο τέλος να τονίσει τη μοναξιά τους στον «ανοιχτό» χώρο της κοινωνικής διάδρασης.

Το έργο «Humanitas. Process Drama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας» υλοποιείται στα πλαίσια του Active citizens fund από το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της  Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών με εταίρο το ProcessworkHub.

Το πρόγραμμα Active citizens fund, ύψους € 13,5 εκ., χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία και είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, στην ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow. Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.activecitizensfund.gr.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Μαρία Γιαγιάννου
Σκηνοθέτις: Μαρία Όλγα Αθηναίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εμμανουήλ Κοντός
Σύμβουλος queer θεωρίας και τέχνης: Άννα Αποστολέλλη
Επιστημονικές σύμβουλοι/ συντονίστριες συζήτησης με το κοινό: Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου (ProcessworkHub, εταίρος στο Έργο)
Ηθοποιοί: Μαρία Μαντά, Νίκος Ντάσης, Γωγώ Παπαϊωάννου, Βασίλης Σαφός
Εικαστικό περιβάλλον: Μαριάννα Νικολάου
Σχεδιασμός ήχου: Νίκος Παλαμάρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Επιμέλεια: Κατερίνα Τσεσμετζή
Φωτογραφίες: Άγγελος Παππάς