ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ

0

(σε συνεργασία τα Εκπαιδευτήρια «Ο Πλάτων)

Οι σκηνές είναι γνώριμες, διαχρονικές και ελληνικότατες: Eνήλικο χέρι (γιαγιάς ή μαμάς) σπρώχνει βιαστικά και αγχωμένα τον κεφτέ στο παιδικό στοματάκι, το οποίο τον καταπίνει εντελώς μηχανικά. Μαμά (ή γιαγιά) επιδίδεται σε χορευτική παράσταση αξιώσεων, ανεμίζοντας κουδουνίστρες, προκειμένου να πείσει το 18 μηνών παιδί να ανοίξει εκστατικά το στόμα του για να φάει το αυγό του. Δεκάχρονο τροφαντό αγόρι απολαμβάνει την τεραστίων διαστάσεων τυρόπιτα στην ξαπλώστρα της παραλίας μετά από πεντάλεπτο «εξαντλητικό» κολύμπι.

Σκηνές που, είτε το θέλουμε είτε όχι, διαμορφώνουν την ενήλικη σχέση μας με το φαγητό, αλλά, σύμφωνα με ανθρωπολόγους και ψυχαναλυτές, και με τη μητέρα μας. Η τροφή είναι σίγουρα ένα ιδιαίτερο σημαίνον. Οι διατροφικές επιλογές αλλά και η σχετιζόμενη μαζί τους ιεροτελεστία ορίζουν αλλά και ορίζονται από γεωγραφικές, εθνολογικές και κοινωνικές παραμέτρους. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας προδιαγράφουν τη σχέση τους με το σώμα τους και θα επηρεάζουν την εικόνα και την αυτοεκτίμησή τους ως ενήλικες.

Το οξύμωρο είναι ότι ενώ θα έπρεπε να έχουμε προ πολλού σπάσει τα δεσμά του κατοχικού συνδρόμου των παππούδων μας και να προβάλλουμε ένα περισσότερο ισορροπημένο, ψύχραιμο και μεσογειακό μοντέλο διατροφής στα παιδιά μας, συχνά αναπαράγουμε αυτήν την αγχωμένη και προσηλωμένη στην ποσότητα σχέση του παιδιού μας με την τροφή, σχεδόν από τη βρεφική ηλικία.

Το αποτέλεσμα; Οι διατροφικές προτιμήσεις του παιδιού και του αυριανού εφήβου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πατάτα, μακαρόνι, κρέας εναλλάσσονται στη λογική πιστού μαθηματικού μοτίβου, ενώ ακούμε μονίμως το «δεν τρώει πράσινα, γιαούρτι, ψάρι, όσπρια, λαδερά».

Τι φταίει; «Εμείς οι γονείς», απάντησε χαμογελαστός ο Λευτέρης Λαζάρου που μετέτρεψε έναν όμορφο υπαίθριο χώρο των Eκπαιδευτηρίων «Ο Πλάτων» σε κουζίνα γεμάτη χρώματα και μυρωδιές, στο πλαίσιο προώθησης ευρύαλων μεσογειακών ειδών (τσίπουρα-λαβράκι ιχθυοκαλλιέργειας) από επίσημο δημόσιο φορέα. «Εμείς που τους προσφέρουμε το ψάρι και ταυτόχρονα τους δίνουμε την αίσθηση ότι τους ετοιμάζουμε για χειρουργείο-πρόσεξε μην καταπιείς κανένα κόκαλο, τους λέμε. Λογικό είναι τα παιδιά να το φοβούνται».