ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΑΓΑΜΕ ΤΟΝ ΓΑΙΔΑΡΟ

Στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου νιώθω μια νοσταλγία για τους μήνες που πέρασαν. Τώρα που οι ναυτίες φαντάζουν μακρινές, νοσταλγώ τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης. Τότε που η κοιλιά μου ήταν ακόμα φλατ και κοιμόμουν σαν πουλάκι τα βράδια. Οι τίτλοι του τέλους πλησιάζουν και ενώ αδημονώ να κρατήσω το μωράκι μου αγκαλιά, ταυτόχρονα νιώθω σαν «ανέτοιμη» από καιρό. Σαν να μπήκα λαθραία σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο με τις έγκυες, και κάποιος θα καταλάβει ότι έδωσα ψεύτικο βιογραφικό. Ναι, το σύμπαν την ύστατη στιγμή θα καταλάβει ότι είμαι ακατάλληλη και θα μου πάρει πίσω το προνόμιο. Μπορεί και το δικό μου έμβρυο, σαν το «θείο βρέφος» του Πασκάλ Μπρικνέρ, να κηρύξει επανάσταση στην κοιλιά μου και να θελήσει να μείνει περισσότερο. Τέτοια σκέφτομαι και διασκεδάζω τις φουσκοθαλασσιές μου.
Στον όγδοο μήνα συμβαίνει το εξής παράδοξο: από τη μια λέω «άντε να τελειώνουμε». Και αυτό το «άντε» κρύβει μέσα του προσμονή, λαχτάρα, ανυπομονησία και… ολίγη αγανάκτηση, και από την άλλη δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξημερώσει η επόμενη μέρα. E, voila η αντίθεση. Σαν κάποιος εκεί πάνω (ή εκεί κάτω) να γελάει μαζί μου και να με τιμωρεί για αυτό το δάγκωμα του «αιώνιου» μήλου. Τι να λέμε. Όλες οι δυσκολίες των περασμένων μηνών φαίνονται σαν ηλιόλουστες βόλτες στον Σηκουάνα. Όχι μόνο άλλαξα πίστα, αλλά δεν έχω οδηγίες για τούτη εδώ τη «φοβική». Έχω σχεδόν περάσει στην αντίπερα όχθη, αλλά όσο πλησιάζω, το τέλος απομακρύνεται. Δεν σκέφτομαι πλέον με τρόμο τη γέννα. Βάζω όπου χρειαστεί και δέκα υπογραφές για να γεννήσω μια ώρα αρχύτερα. Με έπιασα πάλι να κάνω τις εξής αφελείς ερωτήσεις στον docteur μου: «Ααα, ώστε έχει φτάσει, γιατρέ μου, τα 2 κιλά και 400 γραμμάρια. Να το αφήσουμε; Γιατί, αν όλα είναι εντάξει, να μη γεννήσω τώρα που βγάζει και η γη χορτάρι, να χαρεί και αυτό μια ώρα αρχύτερα την άνοιξη, και εγώ μαζί του;»
Ο γιατρός γελάει στωικά. Άγιοι άνθρωποι κι αυτοί οι γιατροί: το τι ακούνε δεν λέγεται. Ό,τι μου μπαίνει στο μυαλό –εννέα φορές στις δέκα παράλογο– του το μεταφέρω με αφοπλιστική φυσικότητα και εκείνος με την ηρεμία μοναχοκαλόγερου με καθησυχάζει. Βέβαια τώρα στον όγδοο μήνα μου λέει: «Ξέρω ότι είναι δύσκολα, υπομονή» και αυτή  η «υπομονή» που μου λέει με τρομάζει περισσότερο. Γιατί για να παραδέχεται αυτός ο άγιος άνθρωπος ότι ξέρει πως είναι δύσκολα, είναι σαν να νομιμοποιεί τη δυσκολία μου, σαν να της βάζει σφραγίδα. Τουτέστιν στένεψαν τα περάσματα και πώς να τα περάσω; Πού να σταθώ και πού να ξαποστάσω; Πού να παρκάρω την κοιλιά μου, να την αφήσω λίγες ώρες και να την ξαναπάρω χωρίς πόνους, φλογίσματα και νυχτερινή κλοτσοπατινάδα. Τα ωράριά μας δεν συμπίπτουν. Όταν εγώ, το ξανθό άυπνο κουρέλι, σηκώνομαι να αρχίσω τη δουλειά μου, μόνο τότε το ρίχνει στη σιέστα. Πλησιάζει όμως ο καιρός που θα γνωριστούμε από την καλή (γιατί τώρα γνωριζόμαστε από την ανάποδη) και θα του τα πω ένα χεράκι. Και μια και λέω χεράκι: Αχ, πόσο νοσταλγώ να πιάσω το χεράκι του. Πόσο πολύ τον ονειρεύομαι (χωρίς να ξέρω πώς μοιάζει) και θέλω να ’ναι όλα καλά. Πόσο έτοιμη και ανέτοιμη είμαι. Πόσο δεν θέλω να «ακούω» τις άλλες γυναίκες να μου λένε τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τις προάλλες συνάντησα μια (πικρή) μάνα και, χωρίς να τη ρωτήσω, μου είπε ότι τώρα στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης είναι το πιο ωραίο διάστημα (ευάερο, ευήλιο), γιατί μόλις γεννηθεί το μωρό αρχίζουν πραγματικά τα δύσκολα. Δεν ήξερα τι να πω, γιατί την είχε πιάσει ακατάσχετη φλυαρία, κάτι σαν να έβγαζε χρησμό: «Τώρα όπου πας είναι και αυτό μαζί. Τρως και τρώει, κοιμάσαι και κοιμάται (αμ δε). Μετά να δεις τι έχεις να ζήσεις». Η «φοβική» μάνα με έριξε στη γη της Γεδρωσίας με τον στρατό μου εντελώς ηττημένο. Τις βρήκα όμως πάλι τις αντοχές μου και πάτησα delete στα ταραγμένα της.
Τελικά κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Δεν πρέπει να λέει τίποτα. Η εμπειρία είναι μοναδική και πολύτιμη και τίποτα «δεν μοιάζει» με κάτι άλλο. Βάζω σ’ όλα ωτοασπίδες. Στις ονειρεμένες εγκυμοσύνες τους, στις τρομακτικές γέννες τους, στην κατάθλιψη των πρώτων μηνών. Στην υπέρμετρη χαρά ή την υπέρμετρη λύπη. Σ’ ένα μήνα τα ψέματα τελειώνουν και ξεκινάει η πραγματική σχέση. Ό,τι έχω να δω θα το δω μόνη μου. Το μόνο που ζητάω, τρυφεροί μου αναγνώστες, είναι να με βάλετε στις προσευχές σας. Ο όγδοος μήνας θυμίζει την κορυφή του Έβερεστ. Όλο νομίζεις ότι θα φτάσεις και όλο οι συνθήκες γίνονται και πιο αντίξοες. Υπομονή, όπως λέει και ο γιατρός μου που είναι και ειδήμων…(συνεχίζεται)

ΥΓ.: Ο Χριστός έλεγε: Γιατί βλέπετε τον κόκκο της άμμου και όχι το βότσαλο που κρύβεται μέσα στο μάτι σας. (Να το θυμάμαι αυτό την επόμενη φορά που θα βλαστημήσω.)