ΆΓΡΥΠΝΟΣ ΜΑΝΑ

Ακόμα και εκείνες που υπήρξαν φαν της εγκυμοσύνης τους και διαλαλούν ότι ήταν η πιο ωραία περίοδος της ζωής τους και ότι οι δικές τους οι ορμόνες τις έκαναν να νιώθουν υπέρμετρη ευτυχία, απολάμβαναν καταπληκτικό σεξ, περιποιήσεις και έτρωγαν ό,τι ήθελαν χωρίς ενοχές κ.λπ., κ.λπ., ακόμα και αυτές οι «μουτζαχεντίν» της μητρότητας, οι δικές μου δηλαδή ηρωίδες, οι ακλόνητες «εγκυμονούσες», τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης δεν τους περιγράφουν ρόδινους. Αρχίζουν τα μασημένα. «Από τον έβδομο είχα καούρες», «στον όγδοο δεν κοιμόμουν από τις συχνοουρίες», «στον ένατο έλεγα: ούτε να αναπνεύσω δεν μπορώ». Από τα λεγόμενά τους είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι ο Γολγοθάς της εγκύου δεν είναι άλλος από τους τελευταίους μήνες.
Φευ, μπήκα στον έβδομο μήνα και ανεβαίνω τον δικό μου Γολγοθά. Πλέον κατοικώ στον πλανήτη με το εξωτικό όνομα «μέλλουσα μητέρα», που δεν θυμίζει τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα με τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα. Στον δικό μου πλανήτη (κόσμο) έχουμε καθημερινά αγιάτρευτες καούρες (όχι καψούρες), στομαχικές καούρες, αυτές που φλογίζουν τα μέσα σου και όλα γίνονται όξινα και πυρακτωμένα. Tο στομάχι μου έχει γίνει ένα «όργανο εκδίκησης» που ανεβαίνει τόσο ψηλά που νομίζω ότι θα βγει από το στόμα μου. Το δε γλυκό μου έαρ, το γλυκύτατό μου (μελλοντικό) τέκνο, ο «εμβρυούλης» έχει μετατρέψει την κοιλιά μου σε χορευτική πίστα και κάθε ώρα σκαρφίζεται και ένα νέο χορευτικό με δύσκολες φιγούρες και πολύ ρυθμό. Άλλο πράγμα σημαίνει «άκουσα το μωρό μου», «χτύπησε το μωρό μου», «αισθάνθηκα το μωρό μου» και άλλο σημαίνει ότι το μωρό μου είναι σαν το μωρό της Ρόζμαρι, ένας μικρός Βελζεβούλ που με γρονθοκοπά. Πώς γίνεται αυτό το ασχημάτιστο βλαστάρι, που δεν ζυγίζει ούτε ένα κιλό, να ρίχνει τόσο δυνατές γροθιές. Καμιά φορά του λέω: «Ρόκι, ήσυχα». Αλλά εκείνος έχει βρει τον σάκο του μποξ του. Τα χτυπήματα είναι όλα κάτω από τη ζώνη και είναι όλα ύπουλα καθώς ξεκινούν τις ώρες που εγώ κοιμάμαι. Όταν εγώ ξαπλώνω (κατάκοπη), αυτός διοργανώνει ρέιβ πάρτι και όταν ξυπνάω πανικόβλητη χαμηλώνει τα ντεσιμπέλ και κοιμάται ο «εμβρυόμαγκας». Μπορεί βέβαια να είναι «το θείο βρέφος», αυτό που περιέγραφε ο Πασκάλ Μπρικνέρ, να διαθέτει δηλαδή απίστευτη νοημοσύνη ακόμα και μέσα στην ενδοχώρα μου. Να έχει καταλάβει ότι η μάνα του είναι μια από αυτές τις σουρλουλούδες, που και στον έβδομο μήνα φοράνε δωδεκάποντες γόβες, οπότε να λέει ο μικρός σοφούλης: «Ας την πέφτω για ύπνο όσο εκείνη είναι όρθια, να μην  υφίσταμαι τις συνέπειες του λικνίσματός της».
Τι τα συζητάμε, απανταχού αδέρφια μου; Ό,τι και να γίνεται στον έβδομο μήνα δεν είναι καθόλου απίθανο να σου πέσει βαριά η εγκυμοσύνη, κάτι σαν την καλογερική. Είμαι μια κοιλιά που με πηγαίνει. Όλα βαραίνουν και με τραβούν προς τη γη. Βέβαια, το μοναδικό παράσημο είναι ότι παντού έχω προτεραιότητα. Κάνουν χώρο να περάσω, δεν χρειάζεται να περιμένω σε καμιά ουρά και ακούω συνέχεια την ευχή «με έναν πόνο» (μα θα κάνω καισαρική, κορίτσια).
Στον έβδομο μήνα έρχεσαι κοντά και με αγνώστους που τεντώνουν τις «χερούκλες» τους και χαϊδεύουν την κοιλιά σου και κάνουν κάτι εκνευριστικούς ήχους, χαζογλύκες στο αόρατο μωρό. Εεε, ναι, λοιπόν, με ενοχλεί να μου πιάνει την κοιλιά ο καθένας. Πείτε τε με περίεργη! Είναι σαν κάποιος να έρθει να σου πιάσει εκεί που περπατάς τη μύτη. Τι είναι η κοιλιά να σ’ τη χαϊδεύει ο πάσα ένας;
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τα χάδια των αγνώστων και να πάμε στο μεγαλύτερο μαρτύριο, τις αϋπνίες, το δικό μου Άουσβιτς της εγκυμοσύνης. Υπνηλία μού είχαν τάξει όλα τα εγχειρίδια εγκυμοσύνης, μα εγώ δεν μπορώ να κλείσω βλέφαρο. Η Άγρυπνος Μάνα. Εγώ και η Μέριλιν Μονρόε. Μόνο που εκείνη τα κατέβαζε δέκα δέκα τα υπνωτικά. Αχ, θεοί του Ολύμπου, λυπηθείτε με! Δεν μπορώ να κοιμηθώ πάνω από δύο ώρες. Δεν πιάνουν το τίλιο, το χαμομήλι, το ζεστό γάλα, τα ζεστά μπάνια, το μασάζ, η κλασική μουσική, ο διαλογισμός, η μέθοδος Σίλβα. Κάτι η κλοτσοπατινάδα που κάνει στην κοιλιά μου το σκληροπυρηνικό έμβρυο, κάτι η κοιλιά που έχει γίνει σαν του Οβελίξ και πού να τη βολέψω, κάτι η πρόωρη συχνοουρία μου, τι τα ψάχνετε; Κοιμάμαι τον ακοίμητο. Και τις ώρες που παλεύω να κοιμηθώ σκέφτομαι: Η εγκυμοσύνη το πιο ωραίο διάστημα της ζωής τους; Ας βρω μια να μου το πει τώρα έτσι κατάμουτρα και, μα τον Βούδα που χει και αυτός μεγάλη κοιλιά, εκείνη θα την πληρώσει. Το πιο ωραίο διάστημα τη ζωής τους; Μα πού ζούσαν πριν; Στο Κωσταλέξι; Να πετύχω καμιά τέτοια υπερ-μάνα και να τη ρωτήσω τι έκανε με όλα αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα και πώς τα ξέχασε μετά; Με λοβοτομή; Τρέμω να το ομολογήσω, αλλά οι ναυτίες των πρώτων μηνών φαντάζουν τώρα αστείες. Αν υποπτευθώ ότι θα λέω και εγώ αριστερά και δεξιά ότι η εγκυμοσύνη ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου, σας δίνω το ελεύθερο να έρθετε και να με πυροβολήσετε.