ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012

Εδώ κι ένα χρόνο που υπάρχει το Τaλκ μερικοί αναγνώστες ?και τους ευχαριστώ γι’ αυτό? μου γράφουν επιστολές ή αφήνουν τηλέφωνα για να επικοινωνήσω μαζί τους.Οι πιο πολλοί είναι καλοπροαίρετοι. Άλλοι όχι. Οι δεύτεροι αναρωτιούνται τι γυρεύω εγώ σε ένα έντυπο για παιδιά και μαμάδες, με μια «περίεργη» στήλη που ονομάζεται Χωρίς Παιδιά. Τους απαντώ ότι το προφανές δεν είναι πάντα το ουσιαστικό, αλλά και ότι η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ομάδες, στις οποίες άλλοι χωρούν και άλλοι όχι, ενέχει τον σπόρο του ρατσισμού. Σε όσους σοκάρονται επειδή νομίζουν ότι απεχθάνομαι τη μητρότητα, απαντώ ότι διαβάζουν τη στήλη με λάθος μάτια. Όποιος δεν θεωρεί τη μητρότητα ιερή δεν σημαίνει ότι είναι εναντίον της. Ούτε όποιος αποφάσισε να μην κάνει δικά του παιδιά εμποδίζεται από το να αγαπά τα παιδιά των άλλων.
Τέλος, στους πιο ευαίσθητους αναγνώστες, που θέτουν προσωπικά ερωτήματα και γυρεύουν ειλικρινείς απαντήσεις, έχω να πω τούτο: Όχι, δεν νιώθω μοναξιά επειδή δεν έχω αδέλφια και παιδιά. Το ξέρω ότι μερικά κείμενά μου μπορεί να υποδηλώνουν με έμμεσο τρόπο πως είμαι άνθρωπος δυστυχής. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς συμβαίνει τα κείμενα που προκύπτουν να είναι συγκινησιακά φορτισμένα. Και επειδή για να πεις ένα τόσο δα πραγματάκι με λίγη αλήθεια, πρέπει πρώτα να το δεις μεγεθυσμένο, καμιά φορά τεράστιο, μα πάντα αφτιασίδωτο. Δεν κάνω αυτοψυχανάλυση στα κείμενα, κανείς εξάλλου δεν μπορεί να την κάνει δημόσια. Για να κρατήσεις τη δύναμη μιας πρώτης σκέψης δεν ασχολείσαι με το ποια είσαι και πού πας. Σε νοιάζει μόνο να κατορθώσεις, με μια δυο φράσεις, να τραβήξεις την κουρτίνα που πίσω της κρύβει δράκους και σκοτεινιές, μα που μπορεί να φοβίζουν και κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Δύσκολα πράγματα, λεπτά, για όσους δεν γεννήθηκαν με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση.
Ομολογώ ότι ετούτη εδώ η στήλη με απασχολεί κάθε μήνα πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε σύνθετο κείμενο έχω γράψει ποτέ σε εφημερίδες και περιοδικά στα πολλά χρόνια που δουλεύω. Αν την έχω αγαπήσει τη στήλη μου; Ναι. Πάρα πολύ. Κυρίως επειδή κάθε φορά ζορίζομαι τόσο για να τη γράψω. Λοιπόν, μη στενοχωριέστε, οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες. Δεν είμαι μόνη στη ζωή. Απλώς πηγαίνω μαζί σας μια υπέροχη βόλτα, που έχει και τις λιακάδες της μα και τις γκρίζες μέρες. Καλό χειμώνα σε όλους μας, με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Με τις δυσκολίες και τις χαρές μας. Έχουμε, κι εσείς κι εγώ, παρέα το Τaλκ και για τις τιμωρίες μας και για τις ανταμοιβές μας.