XΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Η παιδική ηλικία είναι ένας καθρέφτης. Ό,τι αντικατοπτρίστηκε πάνω του μέσα στο κρίσιμο αυτό διάστημα, εκπέμπεται πάνω μας έως το τέλος. Είναι η σύνδεσή μας με τον άνθρωπο που γίναμε μεγαλώνοντας, είναι αυτό που βλέπουμε και δεν μπορεί να δει κανένας άλλος.
Θαυμάζω πολύ τις μαμάδες. Όχι επειδή φέρνουν στον κόσμο μωρά, αλλά επειδή πήραν το ρίσκο να γίνουν οι καθρέφτες για τις ζωές των παιδιών τους. Ιδιαίτερα σήμερα. Στην Ελλάδα τού τώρα.
Γιατί ζούμε σε μια «έρημη χώρα», στην οποία η ανιδιοτελής και θαρραλέα απόφαση να γίνει κάποιος γονιός έχει πάψει να είναι προσωπική επιλογή του. Έγινε κοινωνική πράξη, η οποία υπόκειται σε περισσότερους και σκληρότερους νόμους. Όπως ο νόμος της επιβίωσης. Όποιος σήμερα θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί πρέπει να ξέρει αν έχει ισχυρές πιθανότητες να μπορεί να το ζήσει.
Χωρίς την αρωγή ενός ανύπαρκτου κράτους με μηδενική κοινωνική πολιτική, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια φίλων, συναδέλφων, νονών και γιαγιάδων. Όταν περίπου 500.000 παιδιά ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας, και μαθητές του δημοτικού παίρνουν στην τσάντα μια φέτα ψωμί για να φάνε το μεσημέρι, κανείς δεν περιμένει πια τίποτα από κανέναν.
Πολύ λίγοι έχουν στις μέρες μας τη δύναμη να συμπαρασταθούν εμπράκτως σε μια μητέρα. Όχι επειδή δεν το θέλουν, αλλά επειδή προέχει να επιβιώσουν οι ίδιοι. Σε πολύ λίγες δουλειές θα αντέξει κάποιος να δουλεύει τετραπλή βάρδια (από τις τρεις που δουλεύει ήδη με πετσοκομμένο μισθό) για χάρη μιας μητέρας με μειωμένο ωράριο. Πολύ λίγοι θα προσλάβουν στην εταιρεία τους μια λιγότερο ευέλικτη μαμά με τρία παιδιά, όταν τα χρήματα φτάνουν για να προσλάβουν μόνον έναν.
Η τεκνοποίηση σήμερα είναι ίσως η δυσκολότερη απόφαση για μια νέα γυναίκα. Είναι μια επιλογή που αγγίζει τα όρια της γενναιότητας, μια αυτοθυσιακή πράξη αγάπης, ένα τεράστιο βήμα μέσα στο έλος μιας κοινωνίας που ζει υπό συνθήκες τρομοκρατίας. Διότι ο καθρέφτης είναι πάντα εκεί. Για τα παιδιά σου, αλλά και για σένα την ίδια. Και η απόφαση που θα πάρεις θα πρέπει να είναι τόσο ψύχραιμη, σαν να ξέρεις ότι θα καθρεφτίζεσαι πρώτα εσύ, και πρέπει να μπορείς να το αντέξεις.