ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ-19

Οταν ήμουν μικρή έπρεπε να διαλέξω. Ανάμεσα σε δυο σπίτια, σε δυο γειτονιές, σε δυο οικογένειες, σε δυο αγάπες. Ανάμεσα στο σπίτι των γονιών και στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Το ένα σπίτι ήταν ψηλά. Σε κυριλέ γειτονιά, με παιδιά που πήγαιναν σε ιδιωτικά σχολεία, ζούσαν σε σπίτια με κήπους, ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις και έφτιαχναν αρώματα από λουλούδια. Το άλλο σπίτι ήταν χαμηλά. Στο λιμάνι. Με σοκάκια σκοτεινά και σπίτια μικρά, με παιδιά ψαράδων και μεταναστών που έτρωγαν ψωμί με φιστικοβούτυρο και έλεγαν ιστορίες με αγόρια και έρωτες. Σ’ αυτήν τη γειτονιά πρωτόμαθα πώς γίνονται τα παιδιά και τι σημαίνει η λέξη γκόμενος. Στην άλλη γειτονιά νομίζαμε ακόμα πως γάμος είναι να φιλάς κάποιον στο στόμα και να κοιμάσαι στην αγκαλιά του. Το κυριλέ σπίτι είχε κανόνες, διάβασμα, οικιακές βοηθούς και δυο νέους γονείς που πάσχιζαν να ανακαλύψουν τη σχέση τους και τη ζωή τους. Το άλλο σπίτι ήταν ήρεμο και τρυφερό, όπως είναι η σχέση κάποιων ανθρώπων στη δύση της ζωής τους.

Το μεγαλύτερο δράμα που σφράγισε την παιδική ηλικία μου ήταν η αίσθηση του αποχωρισμού όταν μετακόμιζα από το ένα σπίτι στο άλλο. Όταν η μαμά μου περνούσε να με πάρει από το σχολείο, που μόλις είχε ξεκινήσει, για να πάμε στο «σπίτι μας» ήμουν απαρηγόρητη. Μα και στο σπίτι της γιαγιάς μού έλειπε η μαμά μου επειδή δούλευε και έκανα μέρες να τη δω. Νομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος που στη ζωή μου δυσκολεύομαι να διαλέγω αγάπες, σπίτια και γειτονιές. Το δίλημμα «εδώ ή εκεί» υπήρξε για μένα ψυχοφθόρο, παράλογο, αντιδραστικό. Αποτελούμαι από δυο οικογένειες, δυο αγάπες και δυο συνήθειες, και κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να με κάνει να δηλώσω προτίμηση χωρίς να νιώσω ταυτόχρονα το αίσθημα της προδοσίας.

Όταν έχασα τη γιαγιά μου, μερικούς μήνες πριν παντρευτώ, το δίλημμα λύθηκε από μόνο του. Κι όμως. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, δεν έχω καταφέρει να φτάσω μέχρι την αποθήκη του πατρικού μου για να ανοίξω τις κούτες με τα πράγματα της γιαγιάς. Και κάθε φορά που είναι να αλλάξω συνήθειες, σπίτι ή το status της ζωής μου, ξυπνά μέσα μου η Κατερίνα παιδί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να κλαίει γοερά επειδή είναι τόσο δύσκολο να διαλέγει.