Το Πάσχα των εφηβικών μου χρόνων: Βάσια Τζανακάρη

0

H συγγραφέας και μεταφράστρια Βάσια Τζανακάρη κάνει μια βουτιά στις αναμνήσεις της και μιλάει στο Τaλκ για μια εφηβική πασχαλινή της εμπειρία.

Πάσχα εφηβικό, επαρχιακό, με διάβασμα για πανελλήνιες, τρίτη δέσμη, καλή μαθήτρια, έξι οχτώ ώρες κάθε μέρα όλες τις γιορτές, πολύτιμα απογεύματα που η μαμά λείπει επίσκεψη στη θεία, σπίτι ολόδικό μου, το συντακτικό μένει κλειστό, η ιστορία ακόμα πιο κλειστή, βλέπω MTV και χάνομαι σε σενάρια, στα άλλα κανάλια Κλεοπάτρα και Μπεν Χουρ, που δεν τελειώνουν ποτέ.

Η ακάνθινη γραμμή μεταξύ παιδικής-εφηβικής ηλικίας είναι πίσω μου, δεν ξέρω από πότε, αλλά συνέβη, πέρασα στην άλλη μεριά, μπορεί να κάθομαι ακόμα στο οικογενειακό τραπέζι —ψημένα μέλη ζώων που λυπάμαι, κόκκινα αυγά, μαρουλοσαλάτα, στην υγειά μας— μα δεν είμαι εκεί, είμαι στον δρόμο να γίνω αυτό που είναι να γίνω: όχι πια καλό φουστάνι, λαμπάδα-παγωτό, Χριστός Ανέστη βιαστικά στη γειτονιά, μαγειρίτσα μες στα μαύρα μεσάνυχτα, καθιερωμένος τσακωμός απ’ το πολύ μαζί, ρεμπέτικα στο πικάπ, αλλά βόλτα έξω, με τζιν, μποτάκια και κοντομάνικο, ω γλυκύ μου έαρ και Κερτ Κομπέιν, αέρας που μυρίζει πράγματα που θα ‘ρθουν, δρόμους που θα ανοίξουν, ανθρώπους που θα μπουν κάτω απ’ το δέρμα μου.

Μεγάλη Πέμπτη απόγευμα, βγαίνω έξω, ανασαίνω μόλις η πόρτα κλείνει πίσω μου, περπατάω ώρα, παρατηρώ τα πάντα, δεν χωράω εδώ, φτάνω σε μια καφετέρια, ανεβαίνω τα σκαλιά, με περιμένουν, κι ύστερα γέλια, μπίρες και χυμοί γύρω από ένα στρογγυλό τραπεζάκι, όλα όπως πρέπει να είναι.

Φεύγω. Έχει σουρουπώσει, αλλά ο ουρανός φέγγει. Κατηφορίζω τον δρόμο προς τη μητρόπολη για όσα ευαγγέλια προλάβω, κάποιος θυσιάστηκε για μένα, το ξέρω και λυπάμαι πολύ, συγκινούμαι βαθιά, μα δεν είναι για μένα καμία μετά θάνατον ζωή, εγώ θέλω να χορτάσω αυτήν εδώ, αυτόν τον κόσμο που μου φαίνεται μαγικός, γιατί ακόμα δεν τον ξέρω, γιατί ακόμα μυρίζει μεθυστικά και είναι στρωμένος με μοβ ανθάκια πασχαλιάς.

ΥΓ. Ζήτησα από τη μαμά μου καμία φωτογραφία εποχής γυμνασίου-λυκείου, ιδανικά από Πάσχα. «Ειδικά από Πάσχα δεν έχουμε τίποτα, δεν ήταν το αγαπημένο σου, θυμάσαι, αλλά θα ψάξω».

Η Βάσια Τζανακάρη γεννήθηκε στις Σέρρες και ζει στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας και μεταφράστρια λογοτεχνίας. Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων και ένα βιβλίο για παιδιά. Το τελευταίο της μυθιστόρημα, Αδελφικό (2020), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.