ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΣΧΑ από Κέλλυ Σώκου 10 Απριλίου, 2017 από Κέλλυ Σώκου 10 Απριλίου, 2017 0 Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο για να διασχίσω την Αθήνα από τη μία άκρη στην άλλη. Δύο φορές την ημέρα. Στον δρόμο θα βλέπω τις ανθισμένες πασχαλιές, θα ακούω τις λυπημένες καμπάνες, θα σιχαίνομαι τον γελαστό ήλιο και θα νιώθω την άδεια μου κοιλιά να πονάει σε κάθε λακκούβα – πιστέψτε με είναι πάρα πολλές. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα φοράω την πράσινη φόρμα μιας χρήσης, θα πιάνω κότσο τα μαλλιά, θα πλένω σχολαστικά τα χέρια και θα πασαλείβομαι με αντισηπτικό για να σταθώ απολυμασμένη δίπλα σε ό,τι πιο αγνό μου έχει συμβεί. Θα επαναλαμβάνω τη λέξη «γάλα» ν φορές ημερησίως και θα αγοράζω πλαστικά σακουλάκια αποθήκευσης που μπαίνουν στην κατάψυξη. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη θα θυμάμαι τα μάτια της να με κοιτάνε μέσα από μια φωτογραφία – το μοναδικό επισκεπτήριο που έχασα -, τα χέρια της σε πλήρη διάταση και τα μάτια μου σε πλήρη τρικυμία. Κάθε Μεγάλη Παρασκευή θα σκέφτομαι το τηλεφώνημα που δεν μου έγινε ποτέ. Θα φαντάζομαι τον διάλογο των γιατρών που παίρνουν ερήμην μας την απόφαση και κάθε Μεγάλο Σάββατο θα ακούω το τηλέφωνό του να χτυπάει και ύστερα εκείνον να μου ανακοινώνει ότι θα τη χειρουργήσουν τώρα. Κάθε Ανάσταση θα είμαι εγώ εκείνη που θα παίρνει τηλέφωνο μια άγνωστη, για να μου κρατάει συντροφιά η φωνή της που απαντά: «σταθερό είναι το μωρό». Και κάθε Πάσχα θα φαντάζομαι άδεια τη θερμοκοιτίδα που αφήσαμε φεύγοντας. Ύστερα θα γυρίζω και θα κοιτάζω εκείνη. Με τις ώρες. Για να χορταίνει η ψυχή μου Άνοιξη. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες τέτοιες Μεγάλες Εβδομάδες θα χρειαστεί να ζήσω. Με πόσες άλλες βασανιστικές λεπτομέρειες και κατάδικές μου σκέψεις που δεν θα θελήσω να μοιραστώ ποτέ με κανέναν. Αλλά είμαι βέβαιη ότι χρειάζεται. Χρειάζεται να περπατήσω αυτόν τον δρόμο με τις εκατοντάδες λακκούβες που με πονάνε, ξανά και ξανά, και να πέσω μέσα τους, αν θέλω να σηκωθώ τινάζοντας τα μπατζάκια μου. Χρειάζεται να το κοιτάζω όλο αυτό στα μάτια και να του επιτρέπω να υπάρξει, αν θέλω να υπάρξω κι εγώ. Να το βιώνω μέχρι να σβήσει, αν θέλω να προκύψει κάτι νέο στη θέση του. Τυχαία, μάλλον, το Πάσχα θα μου θυμίζει πάντα (;) εκείνο του 2011. Καθόλου τυχαία όμως κάθε Πάσχα θα θυμάμαι να γιορτάζω ό,τι άσχημο όπως του αρμόζει. Γιατί αυτές οι μέρες ψιθυρίζουν στο συννεφάκι που στέκεται πάνω από το κεφάλι μου την αναγκαιότητα του εκφρασμένου πόνου και συμβολίζουν τη νίκη της ζωής απέναντι σε όλους τους μικρούς θανάτους της. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο 31ebdomades, ένα site αφιερωμένο στην προωρότητα. αναμνήσειςΑνάστασηγέννησηθερμοκοιτίδαΜεγάλη ΕβδομάδαμητέραΠάσχαπροωρότητασυναισθήματα 0 FacebookTwitterPinterestEmail Προηγούμενο άρθρο 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ FLIK FLAK ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΣΑΝ ΔΩΡΟ Επόμενο άρθρο ΘΑΜΠΗ ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Αγάπη, πάνω από όλα Είναι άξιο μίμησης το εκπαιδευτικό μοντέλο της Σιγκαπούρης; Και τότε ο κακός ο λύκος… Η σημασία του “κακού” στα παραμύθια «Χριστούγεννα», «Xάπι», «EΣΥ» Γράμμα μιας μαμάς προς τον Άγιο Βασίλη Λαστ Κρίστμας