ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ;

0

(…ήταν μαμάκιας…):
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; είπε η νέα μελαχρινή γυναίκα κοιτάζοντας την παραλία γύρω της. Ποτέ ξανά δεν την είχε δει τόσο άδεια, η μόνη ανθρώπινη παρουσία ήταν τα σημάδια στην άμμο που είχαν αφήσει, μέχρι να φθάσουν στο σημείο που τώρα κάθονταν, η ίδια και ο πεντάχρονος γιος της… εκείνος την κοίταξε προσεκτικά και είπε:
– Τίποτα! Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου, να μην έχω δουλειά!
Εκείνη γέλασε και του χάιδεψε το κεφάλι.

(…ήταν λιγομίλητος…):
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; τον ερώτησε. Θυμόταν ότι της είχε πει “τίποτα” ένα χρόνο πριν, εδώ στην ίδια παραλία, και αναρωτιόταν τι θα της έλεγε τώρα. Αυτός, κοίταξε με ενοχή γύρω τριγύρω, ύστερα χαμογέλασε και μετά σχεδόν ψιθυριστά είπε:
– Θέλω να τραγουδάω μαντινάδες σε γλέντια και ανάμεσα να μην μιλάω, σαν τον τραγουδιστή στο γάμο της Δέσποινας, μαμά!

(…ήταν μαλθακός…):
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Εκείνος, αδυνατούλης, με σχεδόν μονίμως υγρά μάτια, σήκωσε το κεφάλι και όση ώρα σκεφτόταν τι να της πει, την παρατηρούσε με μια θλίψη που ποτέ της δεν φανταζόταν όταν θα έβλεπε στα μάτια ενός 7χρονου.
– Θέλω να κάνω την δουλειά που έκανε ο κύριος που φρόντισε τον παππού όταν πέθανε…
Από πάνω τους πέρασε ένας γλάρος, μόλις λίγα μέτρα από τα κεφάλια τους.
– Μαμά, μαμά, ένα πουλί, φώναξε το παιδί και την έσωσε από τα δάκρυα.

(…ήταν σαν κορίτσι…):
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Είναι τώρα 9 χρονών. Του αρέσει να κάθεται στην κουζίνα να την παρακολουθεί που μαγειρεύει… όπως τώρα, που πάνω από το θόρυβο που κάνουν τα κρεμμύδια που τσιγαρίζονται, της απαντά:
– Θα γίνω… μάγειρας… Όταν διέκρινε μέσα στους ατμούς το παραξενεμένο βλέμμα της, ξεκαρδίστηκε. Ναι, μάγειρας!!!!

(…ήταν απόμακρος…):
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
– Ναυτικός, να πάω στη θάλασσα, να κάνω ταξίδια, να έχω μόνο έναν φίλο και να ακούω τις εντολές από τον καπετάνιο.
Βρίσκονταν στην παραλία που κάποτε έρχονταν συχνά. Θέλει να του πει ότι στεναχωριέται που μεγάλωσε πια, και δεν θα μπορούν να έρχονται εδώ για βόλτες, μια γυναίκα μόνη με τον 10χρονο γιο της… αλλά συγκρατείται και του λέει μόνο:
– Μέχρι να τελειώσεις το σχολείο, θα έχεις αλλάξει χίλιες γνώμες.

(…ήταν συνεσταλμένος…)
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Σηκώνει το κεφάλι από το βιβλίο. Έχει ονειροπόλο βλέμμα, σαν σε πυρετό, διαβάζει κάτι που τον ενθουσιάζει, εκείνη μπορεί να το καταλάβει…
– Καλά, καλά, γύρνα στο βιβλίο σου, μη χάσεις καμιά λέξη, λέει και του γελάει. Αυτός βυθίζεται πάλι στις σελίδες, χωρίς δευτερόλεπτο καθυστέρηση.

(…ήταν φοβιτσιάρης…)
– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Να πας να σπουδάσεις, να μάθεις για τα ζώα, να βοηθήσεις. Η δουλειά του πάππου σου σε χρειάζεται. Στη σχολή θα είσαι με τα άλλα παιδιά από το χωριό, θα περάσεις ωραία. Δεν είναι πολύς καιρός, δύο τρία χρόνια, μέχρι να πας θα έχεις γυρίσει. Και θα έχεις και τους φίλους σου μαζί.
Δεν της απάντησε. Σαν να έσκυψε το κεφάλι μόνο πιο πολύ πάνω από το πιάτο με το φαγητό του.

…τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
…τίποτα.

1995 – 2015

Από το Facebook του συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά