Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΑΣΜΑ

0

Κάθε πρωί, ανεξαιρέτως, τα παιδιά στο σχολείο τα πηγαίνω εγώ, μιας και ο μπαμπάς τους έχει φύγει νωρίτερα και με βολεύει γιατί έπειτα πάω κατευθείαν στο γραφείο. Όμως, σχεδόν ποτέ δεν είμαι εγώ η συνοδός τους το απόγευμα στις 16:00, στο σχόλασμα από το ολοήμερο, καθώς εκείνη την ώρα δεν έχω επιστρέψει ακόμα. Ναι μεν δεν είμαι από τους γονείς που γυρνάνε πολύ αργά, αλλά πριν τις 17:00-17:30 δεν είμαι ποτέ στο σπίτι.

Έτσι, από το σχολείο τα παιδιά μας τα παίρνει τις Δευτέρες και τις Παρασκευές ο μπαμπάς τους, που έχει επιστρέψει πιο νωρίς, και τις Τρίτες, τις Τετάρτες και τις Πέμπτες, που ο μπαμπάς γυρνάει μετά τις 16:00, η γιαγιά, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, όταν χρειαστεί. Οι φορές, λοιπόν, που είμαι εγώ ο ενήλικας που τα παραλαμβάνει στο σχόλασμα είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Και όταν συμβαίνουν (π.χ. αν τύχει για κάποιο λόγο να δουλέψω από το σπίτι), τα παιδιά είναι προειδοποιημένα. Ναι μεν, λοιπόν, ξέρω αναλυτικά και με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τι ακριβώς έγινε κατά την την τελετή παράδοσης-παραλαβής, ποιος δάσκαλος εφημερεύει και παραδίδει τα παιδιά κάθε μέρα, ποιος ήρθε να πάρει ποιον, οτιδήποτε τέλος πάντων ευτράπελο (ή μη) συνέβη, όμως τα ξέρω από αφηγήσεις (συχνά διά τηλεφώνου) και όχι από πρώτο χέρι.

Σήμερα, λόγω μιας δουλειάς που προέκυψε ξαφνικά στη μαμά μου, έφυγα νωρίτερα από το γραφείο και (χωρίς τα παιδιά να το περιμένουν) ήμουν εγώ αυτή που τα περίμενα έξω από την πόρτα. Ο μεγάλος, που με είδε πρώτος, φώναξε στη μικρή “Η μαμά, η μαμά” και το βλέμμα τους έλαμψε! Έπεσαν και τα δυο στην αγκαλιά μου και με ρώταγαν πώς και έκατσε και ήρθα εγώ. Μάλιστα, στο ένα λεπτό της διαδρομής από το σχολείο προς στο σπίτι τσακώνονταν για το ποιος θα μου πρωτοπεί τα νέα του, τα κουτσομπολιά του, και φτάνοντας στην πόρτα, η μικρή μου είπε “Μαμά, να έρχεσαι πιο συχνά να μας παίρνεις εσύ”.

Μήπως, τελικά, μάνα είναι μόνο μία; Μάλλον όχι, απλά τα παιδιά επιθυμούν αυτό που δεν έχουν ή τουλάχιστον δεν έχουν συχνά! Υποθέτω πως κάπως αντίστοιχα θα φέρονταν αν τα πήγαινε το πρωί ο μπαμπάς τους στο σχολείο ή αν τα έπαιρνα εγώ καθημερινά και έξαφνα, μια μέρα, εμφανιζόταν να τα παραλάβει ο άντρας μου. Αυτό που τους πυροδοτεί έντονα συναισθήματα είναι το σπάσιμο της ρουτίνας. Καλά, ίσως και η μαμά που μια μέρα γύρισε από τη δουλειά της πολύ νωρίς “και κατάφερε να έρθει να μας πάρει, γιούπι!”. Πάντως, κρατώ τον ενθουσιασμό που εισέπραξα  και μάλλον θα φροντίζω πιο συχνά να τα εκπλήσσω με μια απροσδόκητη εμφάνιση στο σχόλασμα. Άλλωστε, μάλλον από του χρόνου θα επιστρέφουν μόνα και ο μπαμπάς ή η γιαγιά θα τα περιμένουν στην πόρτα του σπιτιού και όχι του σχολείου. Και πού και πού, κι εγώ!

Αλλά επειδή είδα τέτοια χαρά και πήρα και τέτοια χαρά από τη χαρά που είδα, τώρα που τα μικρά διαβάζουν για αύριο, πήρα λίγο χρόνο και γράφω αυτό το κείμενο για να παρακινήσω τις μαμάδες ή/και τους μπαμπάδες που δεν παίρνετε τα παιδιά σας από το σχολείο να το σκάσετε καμιά φορά από τη δουλειά λίγο νωρίτερα και να εμφανιστείτε ξαφνικά μπροστά τους, χωρίς να σας περιμένουν. Και για να θυμίσω σε όλους ότι, ναι, οι μικρές χαρές είναι το αλατοπίπερο της ζωής κι ότι το να μπορείς να πάρεις τα παιδιά σου από το σχολείο καμιά φορά είναι πολύ σπουδαίο, όσο μικρό κι αν ακούγεται.