ΙΟΥΛΙΟΣ 2014

Και έφτασε το τέλος του Ιουνίου με έναν μίνι –όπως αρέσει στους απανταχού μετεωρολόγους να τον αποκαλούν– καύσωνα που με βρήκε σκαρφαλωμένη στο πατάρι να τραβάω ζακέτες και φούτερ από ερμητικά κλειστούς σάκους. Και να προσπαθώ να πείσω τα παιδιά μου να συμπεριλάβουν τη φθινοπωρινή εξάρτυση στα «απαραίτητα» των αποσκευών τους (όπου απαραίτητα βλέπε το άλμπουμ με τις φάτσες των παικτών του Μουντιάλ, μπαλίτσες, πλαστικούς δεινόσαυρους και γενικά το βιος μας ολόκληρο – παιδιά, δεν μετακομίζουμε, ταξίδι πάμε). Με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούσα να πείσω φίλους και γνωστούς για τη λογική της ανορθόδοξης επιλογής να γυρίσουμε για λίγο την πλάτη στις αττικές παραλίες και να αποδράσουμε βόρεια. Κοπεγχάγη; Καλοκαιριάτικα; Κάνει καλοκαίρι στη Δανία; Με βεβαιότητα σας λέω πως ναι. Ένα καλοκαίρι διαφορετικό, με τον ουρανό να αλλάζει χρώματα και διάθεση συνεχώς, αλλά να μη σκοτεινιάζει μέχρι τα μεσάνυχτα. Ένα καλοκαίρι με δρόμους που πλημμυρίζουν πολύχρωμα ποδήλατα με καλαθάκια. Και αστεία φορτηγά που ξεχειλίζουν μαθητές που γιορτάζουν την αποφοίτηση και την ενηλικίωσή τους πίνοντας και χορεύοντας. Με τραπεζάκια έξω σε πλατείες και πεζόδρομους. Με υπαίθριους πάγκους στους οποίους στριμώχνονται κουτιά με μυρωδάτες φράουλες και φασολάκια. Με χαλαρούς μπαμπάδες και όμορφες μαμάδες που κουβαλούν τα παιδιά τους σε πατίνια και αστεία ποδήλατα. Που αράζουν στα πάρκα πάνω σε τραπεζομάντιλα, ανάμεσα σε καλάθια του πικ νικ. Ή σε πορτοκαλί κανό.
Πέντε μέρες στην Κοπεγχάγη ήταν αρκετές για να διατυμπανίσω πως, ναι, θα μπορούσα άνετα να πολιτογραφηθώ Δανέζα. Και ήμουν σίγουρη πως τα παιδιά μου θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο, καθώς τους ήταν τρομερά δύσκολο να αποχαιρετίσουν τα νοικιασμένα ποδήλατά τους στο τέλος του ταξιδιού. Εντάξει, και το ονειρεμένο Tivoli. Μέχρι που το επόμενο Σαββατοκύριακο από την επιστροφή τους βρέθηκαν σε ένα μικρό νησί του Σαρωνικού. Με την παρέα τους. Με την παρέα μας. Έβγαλαν τα παπούτσια τους και δεν τα ξαναφόρεσαν μέχρι να φύγουμε. Θάφτηκαν στην άμμο, κολύμπησαν με μάσκες και αναπνευστήρες, γέμισαν πλαστικά ποτήρια του καφέ με μικρά κοχύλια και γυαλόπετρες. Έφαγαν τηγανητό καλαμαράκι και πύραυλο από το ψυγείο με τα παγωτά και μου είπαν με μια φωνή πως δεν αλλάζουν με τίποτα το καλοκαίρι που ξεκινά. Ούτε κι εγώ…