ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

0

Πριν από περίπου δύο μήνες έλαβα mail από έναν καλό φίλο μου, κοινωνιολόγο και -προσφάτως- πατέρα. Το περιεχόμενο του μηνύματος δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος του Taλκ και έγινε αφορμή για έναν αρκετά ζωντανό δημόσιο και ιδιωτικό διάλογο. Το κείμενο αφορούσε τις σκέψεις του φίλου μου για τον θηλασμό. Το διάβασα πολλές φορές, πάνω από δέκα. Όχι για να αποφασίσω αν θα δημοσιευτεί ή όχι. Αυτό το είχα αποφασίσει από την αρχή. Γιατί μέσα στις γραμμές του είδα τον εαυτό μου. Το Εγώ και το Υπερεγώ μου. Τον Άλλον και τους Άλλους. Ψυχανάλυση κανονική. Γέλασα με την καρδιά μου. Ταυτίστηκα εντελώς, παρά το γεγονός ότι είμαι από τις γυναίκες που θήλασαν για καιρό, πολύ καιρό. Αποκλειστικά. Με φανατισμό και «αυταπάρνηση» τη λεγόμενη.

Ήμουν από αυτές τις διαβασμένες που πριν γεννήσουν είχαν κάνει διατριβή πάνω στη λειτουργία των μηχανισμών γαλουχίας, από αυτές που ήξεραν ακριβώς ποιο είναι το μέγεθος του στομαχιού που θα διαθέτει το βλαστάρι τους. Από αυτές που είχαν συντάξει και αποστηθίσει τον δεκάλογο της πολεμικής απέναντι στις κακόβουλες μαίες, στην παιδίατρο-σαμποτέρ, στη μαμά τους που δεν θήλασε ποτέ και στον άντρα τους που παρακαλούσε για λίγο συμπλήρωμα μπας και κλείσει κανένα μάτι. Που δεν συναρμολόγησαν αποστειρωτές και δεν αγόρασαν μπιμπερό για να μην μπουν στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουν, μετά από 35 ώρες συνεχούς αϋπνίας. Που κουβαλούσαν το μωρό τους παντού, σε μάρσιπους και χίπικα sling, που θήλασαν σε πάρκα, καράβια, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, κάτω από ομπρέλες, σε τουαλέτες, μέχρι και στο κομμωτήριο. Που μοιράστηκαν το ίδιο κρεβάτι με το θείο βρέφος (και εξακολουθούν να το κάνουν, παρά το γεγονός ότι μόλις έκλεισε τα τρία). Που, παρ’ όλα αυτά, δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τη γλαφυρή περιγραφή του πατέρα.

Γιατί, ναι, ο θηλασμός δεν είναι μια απλή και αυτονόητη διαδικασία. Είναι κατ’ αρχάς επιλογή. Μια επίπονη και δεσμευτική επιλογή. Στην οποία δεν καταλήγουν όλοι. Καλώς ή κακώς. Και παρά την τοποθέτησή του στη δημόσια σφαίρα, λόγω της σύνδεσής του με συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως λένε πολλοί, είναι μια πολύ ιδιωτική στιγμή. Και, όχι, δεν μιλάω για τη διαδικασία αυτήν καθαυτή. Και ο δημόσιος θηλασμός ιδιωτική στιγμή είναι. Εκείνη η στιγμή, η μοναδική στιγμή μοιράζεται στα δύο. Και μόνο. Ο θηλασμός δεν είναι αυτοσκοπός, δεν έχει στρατόπεδα, δεν χωράει φανατισμό. Χαλαρώστε, θηλάστε, μη θηλάσετε, μεγαλώστε τα παιδιά σας όπως εσείς θεωρείτε πως τους αξίζει, πως σας αξίζει. Εσείς και κανένας άλλος.

https://new.talcmag.gr/sizitondas/kritiki-tou-mitrikou-logou/