ΠΥΡΕΤΩΔΩΣ

0

Αν ξαφνικά δεις το μωρό σου να χάνει τις αισθήσεις του και να γίνεται μπλε (κυανό, όπως λένε τα ιατρικά εγχειρίδια), αν ξαφνικά δεις τα μάτια του να γυρνάνε και να κοκαλώνει, καταρρέεις και σκέφτεσαι το χειρότερο. Αρχίζεις να ουρλιάζεις, το αρπάζεις, εσύ με τις πιζάμες κι αυτό με την πάνα, και κουτρουβαλάς τις σκάλες χωρίς να καταλαβαίνεις πού πας και τι κάνεις. Αφήνεις πίσω το μεγάλο σου παιδί με τη γιαγιά. Βρίσκεις ένα τυχαίο ΙΧ στον δρόμο, μπουκάρεις μέσα με το μωρό στα χέρια και εκλιπαρείς τον οδηγό να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορεί στο Παίδων. Τηλεφωνείς στον άντρα σου. Στον δρόμο το μωρό ψιλοσυνέρχεται, κλαίει, ανακουφίζεσαι, αλλά η καρδιά σου τρέμει. Φτάνεις στο νοσοκομείο, το παραδίδεις σε μια ομάδα γιατρών που πέφτουν επάνω του και στην αρχή κανείς δεν σου λέει τίποτα. Κάθεσαι στο πάτωμα με τα χέρια στο πρόσωπο και κλαις, μέχρι που βγαίνει ένας γιατρός και σε καθησυχάζει, σου ζητάει να ηρεμήσεις, σου λέει ότι το μωρό είναι υπό έλεγχο, σε ρωτάει αν είχε πυρετό. Η λέξη-κλειδί είναι πυρετικοί σπασμοί.

Πανικός
Όμως, επειδή το μωρό συνεχίζει τα επεισόδια σπασμών και μετά τη λήψη φαρμάκου, επειδή δεν έχει πυρετό, τουλάχιστον υψηλό, οι γιατροί είναι προβληματισμένοι. Και μέσα στην παραζάλη σου ακούς λέξεις όπως εγκεφαλική αιμορραγία, όγκος, αξονική τομογραφία. Συνοδεύεις το μωρό σου στον τομογράφο, το κοιτάζεις να κοιμάται ναρκωμένο και ξέρεις ότι μόνο εσύ είσαι εκεί να το προστατέψεις. Όμως τρέμεις. Το αποτέλεσμα είναι καλό. Προσωρινή ανακούφιση, αλλά αμέσως έρχονται κι άλλοι σπασμοί και στους διαδρόμους, μεταξύ γιατρών και νοσοκόμων, ψιθυρίζεται μια νέα λέξη. Εγκεφαλίτιδα. Μπουκάρεις μέσα στο γραφείο και απαιτείς να σου πουν τι συμβαίνει. Δεν έχουν ακόμα απάντηση, αλλά, εκείνη την ώρα, στις 11 το βράδυ, ύστερα από έξι ώρες και πέντε επεισόδια σπασμών, έπειτα από αιματολογικές εξετάσεις και παρακέντηση μυελού, η πιο πιθανή απάντηση είναι η εγκεφαλίτιδα. Και τι σημαίνει αυτό; ρωτάς. Από τίποτα έως πολλά, είναι η απάντηση που παίρνεις. Και γυρίζεις στο δωμάτιο να δεις το μωρό σου που κοιμάται ανήσυχο, παρέα με τον φαινομενικά ψύχραιμο μπαμπά του, τρέμοντας, αλλά μουρμουρίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Το αν το πιστεύεις είναι μια άλλη ιστορία.
Το βράδυ κυλάει με πολλές δυσκολίες. Το μωρό σου ξυπνάει, φοβάται, κλαίει, είναι ταλαιπωρημένο, δεν θέλει να μείνει στην κούνια-φυλακή με τα μεταλλικά κάγκελα, θέλει αγκαλιά, αλλά δεν θέλει αγκαλιά, προσπαθεί να βγάλει τους ορούς από τα χέρια του, θέλει να περπατήσει, αλλά παραπαίει από την κούραση, την ταλαιπωρία και την εγκεφαλίτιδα (;). Κι εσύ πρέπει να το παρακολουθείς. Για τυχόν νέο επεισόδιο. Για να καταγράψεις τη συμπεριφορά του. Τελικά, κοιμάται για λίγο, στις 4 το πρωί, όντας πέντε ώρες χωρίς επεισόδιο. Κάνει κι έναν πυρετό, που αρέσει στους γιατρούς! Αλλά εσένα σου είναι ακόμα αδύνατον να χαρείς.

Ψυχραιμία
Το πρωί βλέπεις μια συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά φυσικά παραμένεις παγωμένη. Με προσποιητή χαρά μιλάς στο τηλέφωνο στο άλλο σου παιδί, που ήταν παρόν στο σκηνικό και έχει πάθει σοκ. Το καθησυχάζεις. Σε πιστεύει. Ή έτσι θέλεις να πιστέψεις. Μετά έρχεται ένας τοπ νευρολόγος που δεν βλέπει εγκεφαλίτιδα ή επιληψία, αλλά ας κάνουμε και ένα εγκεφαλογράφημα να είμαστε σίγουροι. Συνοδεύεις και πάλι το μικρό σου, που τρέμει από τον φόβο του, σε ένα άλλο κτίριο του νοσοκομείου. Το εγκεφαλογράφημα είναι καλό, όπως καλές είναι και κάποιες εξετάσεις που έφτασαν. Η εγκεφαλίτιδα απομακρύνεται ως ενδεχόμενο, επιληψία δεν υπάρχει και η διάγνωση πλέον είναι πυρετικοί σπασμοί λόγω κάποιας ίωσης, πιθανόν γαστρεντερίτιδας. Σου λένε ότι σιγά σιγά μπορείς να ηρεμήσεις. Αλλά δεν μπορείς. Μένετε άλλες δύο μέρες για παρακολούθηση. Το μωρό δεν αντέχει μέσα στο δωμάτιο και τρέχεις πάνω κάτω με το καρότσι σε μπαλκόνι και κήπο. Γνωρίζεις άλλες μαμάδες και ανταλλάσσετε εμπειρίες. Όμως, μόλις το μωρό δει γιατρό με άσπρη μπλούζα ωρύεται. Πρέπει να φύγεις, να πάτε στο σπίτι σας, να βρείτε τους ρυθμούς σας. Αλλά φοβάσαι.
Να μη φοβάσαι, σου λένε. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξανασυμβεί. Και αν ξανασυμβεί, να μην τρομάξεις, να είσαι ψύχραιμη, να χορηγήσεις το τάδε φάρμακο και να πας άμεσα στο νοσοκομείο. Η εικόνα των σπασμών (που πολλοί γονείς μπερδεύουν με τα ρίγη, αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό) είναι τρομακτική, αλλά τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για το παιδί. Πρέπει να μείνει πάρα πολλή ώρα αναίσθητο για να δημιουργηθεί εγκεφαλική βλάβη.
Πήγες κι ήρθες, ε; σε ρωτούν. Πήγα, αλλά δεν έχω έρθει ακόμα, απαντάς. Οι πρώτες μέρες στο σπίτι είναι γεμάτες από εφιάλτες. Σε στοιχειώνει η εικόνα του λιπόθυμου μωρού σου. Είναι λογικό, σου λένε παιδίατροι και φίλοι ή φίλοι φίλων με παρόμοιες εμπειρίες. Θα το ξεπεράσεις σιγά σιγά. Το ξεπερνάς. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι από δω και πέρα κανένας πυρετός δεν θα είναι απλώς ένας πυρετός.