ΠΙΠΙΛΑ Η’ ΔΑΧΤΥΛΟ;

Ένα ακόμα (ψευδο)δίλημμα καπέλο για τους νέους γονείς! Οι περισσότεροι παιδίατροι συνιστούν: «Πιπίλα, που μπορείς να του την κόψεις»! Κλατς! Βουλώνει κι ο γονιός το στόμα του παιδιού και αγχώνεται κι άλλο όταν το μωρό «αααχ, δεν την κρατά, τη φτύνει!». Λοιπόν.  Κατ’ αρχάς, τι εξυπηρετεί η έμφυτη κίνηση της απομύζησης στο νεογέννητο; Εύκολο! Την ικανοποίηση μιας ενστικτώδους ανάγκης: της πείνας. Επομένως, είτε μέσω του θηλασμού είτε μέσω της φιάλης γάλακτος, αυτό επιτυγχάνεται!
Πάμε τώρα στα πιο σύνθετα: Στην περίπτωση που το μωρό θηλάζει, έρχεται άμεσα σ’ επαφή με τον μαστό της μητέρας, τον οποίο μέχρι περίπου τους εννέα μήνες του θεωρεί μέρος του δικού του σώματος. Μέσω αυτής της διαδικασίας ηρεμεί, φέρει την ύπαρξή του χωρίς άγχος και, τις ώρες που δεν θηλάζει, εξακολουθεί να θεωρεί ότι ο μαστός είναι εκεί. Εάν τον έχει ακόμα ανάγκη, τον αναζητεί, κι αν δεν τον βρει, το να ανακαλύψει το δάχτυλό του και να το πιπιλίσει, το βοηθά. Εάν αυτό συμβεί, το αφήνουμε στην ησυχία του, και απλώς στον επόμενο θηλασμό παρατείνουμε τη διάρκειά του, αλλά και την ώρα που το κρατάμε αγκαλίτσα όταν αυτός τελειώσει. Αν τώρα τρέφεται με το μπιμπερό, ας κάνουμε το ίδιο! Η πιπίλα, και στις δύο περιπτώσεις, είναι ένα απολύτως περιττό ξένο αντικείμενο, που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο νεογέννητο και τη μητέρα.
Μετά τους εννέα μήνες, που το μωρό αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα είναι μία άλλη από το ίδιο, θορυβείται. Το άγχος που προκαλεί αυτή η διαπίστωση καταλαγιάζει μόνο με τη σταθερή και συχνή επανεμφάνιση της μητέρας. Εάν «κάνει δάχτυλο» απ’ αυτήν την ηλικία και μετά, απλώς σημαίνει ότι δεν εισπράττει την ασφάλεια που χρειάζεται. Σήμα, λοιπόν, για να «διορθώσουμε» τη στάση μας! Το να του δώσουμε πιπίλα, μόνο εμάς καθησυχάζει. Το παιδί το καθηλώνει στο στάδιο που βρίσκεται και το απομονώνει! Επιπλέον, τα χείλη, τα μάγουλα, οι γνάθοι διαμορφώνονται σε λάθος κατεύθυνση, που μαζί με την προώθηση της γλώσσας, θα δημιουργήσουν προβλήματα στην ομαλή ανάπτυξη του στοματογναθικού συστήματος.
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η γνώση, συν την υποψία που αρχίζουμε να έχουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, μας οδηγεί στο να ενοχοποιήσουμε το ίδιο το παιδί γι’ αυτήν του την καταφυγή! Που γινόμενη σιγά σιγά έξη-δηλαδή εξάρτηση-, του κάνει επομένως διπλή ζημιά, και καθυστερεί την απεμπλοκή όλου του συστήματος από τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται. Μετά τα τρία χρόνια, ένας ειδικός οδοντίατρος μπορεί να δώσει βοήθεια και λύση, κινητοποιώντας το ίδιο το παιδί. Μέχρι τότε, ας ξέρουμε τουλάχιστον ότι υπεύθυνοι για την ψυχική και σωματική ανάπτυξή του είμαστε εμείς!