ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΗ…

0

Εδώ και μέρες γυρνά στο μυαλό μου “το λάθος”. Λίγο γιατί το έκανα, λίγο γιατί πάντα είχα μια δυσκολία σαν άνθρωπος να δεχτώ ότι κάνουμε λάθη και πολύ περισσότερο από όλα γιατί τελικά συνειδητοποιώ ότι είναι αναγκαίο κακό.

Το λάθος, λοιπόν, όπως και να έχει το πράγμα τελικά μας δείχνει πολλά. Πρώτα από όλα απαιτεί να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη του. Κατ’ εμέ είναι και το δυσκολότερο κομμάτι. Να καταλάβεις και να δεχτείς ότι έκανες λάθος και όχι να προσπαθείς να το ντύσεις για σωστό με καινοτόμα επιχειρήματα.

Έπειτα έρχεται αυτή η άβολη στάση του τι έγινε τώρα και τι κάνουμε τώρα… κοινώς τα κουκουλώνουμε ή αφήνουμε χρόνο να φανούν οι συνέπειες. Αυτό πολύ μου θυμίζει τα παιδιά!

Λίγο αργότερα έρχονται  οι δεύτερες σκέψεις και τέλος (που δεν το είδα ακόμα) έρχεται το μάθημα, αυτό που αποκομίζει κανείς από το λάθος του και που πάει και εφαρμόζει πάνω στην ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητα του καθενός. Το ίδιο λάθος μπορεί στον έναν να δώσει “μάθημα” αποχής από παρόμοιες καταστάσεις και στον άλλον κίνητρο να εμπλακεί με μεγαλύτερη σοφία…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα παιδιά; Κατά έναν περίεργο τρόπο όλα έχουν τελικά σχέση με τα παιδιά. Μετά το δικό μου λάθος και τις ανακατατάξεις που μου έφερε άρχισα να παρατηρώ και να σκέφτομαι περισσότερο πως μπορεί να αντιδρά ένα μικρό παιδί στο “λάθος” και βέβαια πως αντιδρά και το έμψυχο περιβάλλον του σε αυτό.

Σαν μητέρα είμαι αρκετά φιλική προς το λάθος (σαν δασκάλα εντελώς φιλική), αλλά προσπαθώ να είμαι και φυσιολογικός άνθρωπος με υπομονή που εξαντλείται και δυσαρέσκεια που εκφράζεται πολιτισμένα σε ακραία φαινόμενα. Ζώντας λοιπόν με ένα νήπιο ξέρω πως οι αντιδράσεις μας στα λάθη αυτής της ηλικίας παίρνουν έναν δρόμο που συνδέεται κυρίως με το συναίσθημα και όχι με την ικανότητα.

Κοινώς αντιδρώντας αρνητικά σε ένα λάθος του παιδιού αυτό πρώτα από όλα βάλει το συναίσθημα του και όχι τόσο την ικανότητα που “δεν” έχει. Αν ένα ποτήρι σπάσει και “κατσαδιάσουμε” το δυομισάχρονο, βάλουμε το συναίσθημα, την αξιοπρέπεια, την εμπιστοσύνη του προς εμάς και όχι την ικανότητα του να μεταφέρει κάτι σωστά.

Άρα γιατί υπάρχει το λάθος;

Σίγουρα γιατί δεν γεννηθήκαμε ώστε να τα ξέρουμε όλα και γιατί το σωστό σε κάποιες περιπτώσεις είναι πασιφανές σε κάποιες άλλες πάλι καθόλου. Άρα το λάθος μπορεί να μας δείξει και άλλες οδούς για να φτάσουμε στον ίδιο προορισμό και μάλιστα οδούς που απαιτούν πολύ πιο πολύπλοκη σκέψη και περισσότερο κόπο. Αν δεν είμαστε φιλικοί προς το λάθος στα μικρά παιδιά αυτές οι οδοί δεν θα βγουν ποτέ στην επιφάνεια.

Η συνειδητοποίηση επίσης είναι μια διεργασία που απαιτεί πολλούς και καταπληκτικούς μηχανισμούς. Και το να μπορεί ένα παιδί σταδιακά να συνειδητοποιεί τα λάθη του είναι ένα όπλο σημαντικό.

Το λάθος παίρνει και διόρθωση, να και ένας ακόμα λόγος ύπαρξης του. Ανασκουμπώνεσαι και βάζεις το μυαλό και το σώμα να δουλέψουν για να βρεις τη λύση.

Μα τούτο τον καιρό ανακάλυψα ίσως και τον πιο σημαντικό λόγο από όλους. Όποιος έκανε το λάθος δεν έχει μεγαλύτερο δώρο να παίρνει από την συγχώρεση… Γιατί όταν κάνεις λάθος, είναι μεγάλη ανακούφιση να υπάρχει κάποιος να σε συγχωρέσει πριν συγχωρέσεις εσύ τον εαυτό σου.

Θα θελα λοιπόν να είμαι ο ένας γονιός που θα ανακουφίσει τον γιο μου αν ποτέ κάνει το λάθος που να χρειάζεται συγχώρεση…

Η Ντίνα Νομικού είναι μοντεσοριανή εκπαιδευτικός-νηπιαγωγός Ε.Κ.Π.Α.
thechildin.blogspot.com