ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Από τα εκατό παιδιά που ρώτησα εφέτος τα ενενήντα πέντε απάντησαν πως κέρδισαν το φλουρί της βασιλόπιτας. Εξ αυτών, τα δέκα, δήλωσαν ότι κάθε χρόνο αυτά το κερδίζουν. Θεωρώ το αποτέλεσμα στατιστικά σημαντικό. Δεν μου φαίνεται τυχαίο, παρά το τυχαίο του δείγματος. Το δέκα τοις εκατό των «σταθερά τυχερών» είναι επαναλαμβανόμενο τα τελευταία είκοσι έτη και αρκετά ενδεικτικό με βάση την τακτική πολλών γονιών να προστατεύουν τα παιδιά τους από ό,τι οι ίδιοι θα θεωρούσαν «απογοήτευση».
Το φετινό όμως τεράστιο ποσοστό των «κερδισμένων»  μ’ έβαλε σε σκέψεις. Μπήκα στη διαδικασία να υποθέσω πως στην προοπτική μιας σκληρής χρονιάς, οι περισσότεροι γονείς αισθάνθηκαν την ανάγκη να «κατασκευάσουν» την καλή τύχη των παιδιών τους. Σαν ευχή σαν ξόρκι και σα φυλαχτό, το φλουρί εξασφαλίζει μια ευοίωνη αρχή σε ό,τι προμηνύεται δύσκολο στη συνέχεια.
Κάθε χρόνο ανοίγαμε την πόρτα να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο μες στη νύχτα. Το ξέραμε ότι θα’ρθει – το πρόσωπό του μας ήταν άγνωστο και μυστηριώδες. Ήμαστε έτοιμοι να του κρεμάσουμε στο λαιμό γιρλάντες, φτιαγμένες από ελπίδες, επιθυμίες, λαχτάρες, προσδοκίες. Ταυτόχρονα, σπρώχναμε στο δρόμο κακήν κακώς τον προηγούμενο, κρεμώντας τενεκεδάκια στο φθαρμένο του παλτό γεμάτα από ήττες, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, τ’ ανεκπλήρωτα. Κοιτούσαμε στα χέρια τον καινούριο με λαχτάρα, να δούμε τι μας φέρνει.
Τώρα, μοιάζει σα να μην τολμάμε ξαφνικά να ελπίσουμε στο καλύτερο. Είναι και κείνος ο παλιός εαυτός μας που προσκομίζουμε, με τις εγκατεστημένες συνήθειες, τα βολέματα, τις αντιστάσεις, τις αγκυλώσεις, που δεν μπορούμε φαίνεται να τον πιέσουμε ν’ αλλάξει. Ή ίσως και να μην έχουμε το κουράγιο γιατί ο φόβος είναι μεγαλύτερος.
Μήπως χαρίζοντας στα παιδιά μας το φλουρί, θέλουμε να ξαναβρούμε την πίστη μας στη χαρά; Δεν είναι και τόσο κακή ως κεντρική ιδέα. Τα παιδιά, είναι ανοιχτά στην ομορφιά και τα θαύματα. Ο χρόνος ξεκινά κάθε μέρα – κάθε μέρα είναι δώρο που περιέχει μύρια άλλα. Εμείς, ελάχιστα προσέχουμε, λιγότερα ανοίγουμε, τα περισσότερα τα θεωρούμε δεδομένα, επικεντρωνόμαστε σταθερά σ’ αυτά που δεν μας δίνονται. Εν τω μεταξύ εκείνα μας έχουν εμπιστοσύνη, βασίζονται πάνω μας. Άδικο έχουν;