ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ: Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

0

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Σήμερα γράφει η Μαρίνα, 40 ετών με μια κόρη εννιά ετών.

• Είμαι μονογονέας από επιλογή, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Δε νομίζω ότι κάποιος διαλέγει από επιλογή να μεγαλώσει ένα παιδί μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια από τον σύντροφο του. Ίσως μια μειοψηφία γυναικών το κάνει γιατί έχει πια απελπιστεί στην αναζήτηση συντρόφου, μετράει τα θετικά και τα αρνητικά και καταλήγει στο ότι ένα παιδί αξίζει τον κόπο και τις θυσίες ακόμα και χωρίς τη βοήθεια συντρόφου. Αυτές τις από επιλογή μονογονεϊκές οικογένειες τις σέβομαι και τους βγάζω το καπέλο. Τα προβλήματα πολλά· φανταστείτε ποσά προστίθενται στις μέρες της καραντίνας.
• Δουλεύω σε ένα γραφείο και έχω πάρει την άδεια ειδικού σκοπού μέχρι τις 10 Απριλίου. Από τη στιγμή που έκλεισαν τα σχολεία η μικρή έμεινε τρεις μέρες με τους γονείς μου, μέχρι να γίνει γνωστό ότι τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να είναι ασυμπτωματικά και να κολλήσουν παππούδες και γιαγιάδες. Ενώ πίεζα πολύ στην εργασία μου να μου πουν αν μπορώ να πάρω κι εγώ την άδεια ειδικού σκοπού, αυτοί επέμεναν ότι είναι μόνο για τους δημόσιους υπαλλήλους και το συζητάνε για το τι θα κάνουν στο γραφείο (να σημειώσω ότι δουλεύω σε ανθρωπιστική οργάνωση!!!) Μόλις βρήκα το ΦΕΚ της κυβέρνησης ανακοίνωσα ότι δε θα ξαναπάω στην εργασία μου και θα κάνω χρήση του νόμιμου δικαιώματος της αδείας ειδικού σκοπού. Μετά από λίγες μέρες βγάλαν ανακοίνωση ότι το δικαιούμαι.
• Τις πρώτες δυο εβδομάδες ήμουν πολύ χαρούμενη και ξαλαφρωμένη γιατί δεν έφερνα πια σε κίνδυνο τους γονείς μου (και οι δυο με υποκείμενα νοσήματα) αλλά και γιατί θα πέρναγα χρόνο με την κόρη μου. Κοιμόμασταν αρκετά, τρώγαμε μαζί, παίζαμε μαζί, πράγματα όχι τόσο αυτονόητα για μια εργαζόμενη μητέρα.
• Την τρίτη όμως εβδομάδα κάτι άρχισε να αλλάζει. Η μικρή άρχισε να κουράζεται, ήθελε να δει παιδιά καθώς ως μοναχοπαίδι βίωνε τεράστια μοναξιά. Άρχισαν οι προσπάθειες με την ασύγχρονη εκπαίδευση, όπου και εγώ πιέστηκα και η μικρή. Εγώ γιατί έπρεπε πάλι να έρθω αντιμέτωπη με αδιάκριτες μαμάδες που θέλουν να μάθουν το οικογενειακό στάτους στην προσπάθεια τους να καλύψουν τα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και με τις ρατσιστικές λογικές μιας πλατφόρμας εν έτη 2020, όπου ένα παιδί πρέπει να καταγράφεται με το όνομα πατρός. Η μικρή ήρθε ξανά αντιμέτωπη με το τρομαχτικό σχολείο, από το οποίο και τις υποχρεώσεις του πίστευε ότι είχε απαλλαγεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Κι άρχισαν τα νεύρα και οι γκρίνιες και οι φωνές και από τις δυο πλευρές. Και να σου πάλι οι τύψεις και το αυτομαστίγωμα της αποτυχημένης μητέρας που δεν μπορεί να τα καταφέρει ακόμα και τώρα, που έχει άπλετο χρόνο με το παιδί της, ακόμα και τώρα που δεν έχει τη δικαιολογία της κούρασης από τη δουλειά. Και ο φαύλος κύκλος κάπως έτσι ξεκινάει βασανίζοντας μια οικογένεια που αποτελείται από μαμά και κόρη που παλεύουν να επιβιώσουν-συμβιώσουν στα χρόνια του κορονοϊού.
• Αν ψάξουμε. όμως. να βρούμε όλες τις αιτίες που συνετέλεσαν στην αλλαγή της διάθεσής μας θα διαπιστώσουμε ότι τα προβλήματα είναι πολλά. Στην εργασία μου μαθαίνω από σπόντα ότι άλλοι συνάδελφοι δουλεύουν από το σπίτι ενώ εγώ αναγκάζομαι να χαλάω τις άδειες μου. Το γεγονός ότι δε ξέρουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό και ίσως να μην έχει μείνει ούτε ίχνος άδειας δεν μπορεί παρά να  στρεσάρει και τη πιο ζεν μαμά. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζομαι  ως συνάδελφος δεύτερης κατηγορίας επίσης με στεναχωρεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι έχει εξαφανιστεί ακόμα και ο απειροελάχιστος πάλαι ποτέ προσωπικός μου χρόνος  όπου θα μπορούσα να βγω και να τα συζητήσω όλα αυτά με μια φίλη και ένα ποτηράκι κρασί, συνιστούν μια ωρολογιακή βόμβα στο μυαλό και τη ψυχή μιας  μόνης μαμάς. Ας μη συζητήσουμε την εξαφάνιση από προσώπου γης της πιθανότητας γνωριμίας ενός συντρόφου για τους επόμενους μήνες.
• Τι να κάνουμε όμως για να την παλέψουμε; Προσωπικά κανόνισα συνεδρία μέσω βάιμπερ με ψυχολόγο για αρχή. Αποφάσισα να μην πιέσω τη μικρή με τα μαθήματα, ας πάει λίγο πίσω, τι να κάνουμε; Προέχει η ψυχική ηρεμία μας. Με τη δουλειά ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι να κάνω. Κανονικά έπρεπε να υπάρξει πρόβλεψη από το κράτος για τις μονογονεϊκές οικογένειες να μην επιβαρύνονται με μια μέρα κάθε τρεις. Στο δημόσιο όλες οι άδειες είναι μπόνους από το κράτος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο γονιός που είναι μόνος του στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να τελειώσει όλες του τις άδειες. Πολύ πιθανό σαν και μένα να είναι κι άλλες μητέρες, οι οποίες από ένα σημείο και μετά θ’ αφήσουν τα παιδιά στη γιαγιά και στον παππού για να κρατήσουν έστω μια δυο εβδομάδες να ξεκουραστούν με τα παιδιά τους όταν τελειώσει αυτή η τρέλα.  Ας σημειώσουμε και ένα άλλο μειονέκτημα των μονογονεϊκών οικογενειών: Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να πάμε μια βόλτα μόνες μας ή για σωματική άσκηση (Νο 6) και να αδειάσει το μυαλό μας, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε πού να αφήσουμε το παιδί. Πρέπει να το “κουβαλάμε” παντού μαζί και να πλακωνόμαστε με ηλίθιους που σου τη λένε στο σούπερ μάρκετ ότι τα δικά τους τα παιδιά τα κρατάνε μέσα και έχουν φάει τα πατώματα. Εμένα, κυρία μου, έχει φάει τα πατώματα κι εμένα μαζί!!!
• Μία εναλλακτική για τη σωματική άσκηση που βρήκα είναι βιντεάκια με ασκήσεις που τα κάνουμε μαζί με την κόρη μου! Κάτι που θα βοήθαγε πολύ θα ήταν ένα animation που να εξηγεί στα παιδιά γιατί δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με άλλα παιδάκια. Όσο και να το εξηγώ εγώ, η μικρή επιμένει ότι θέλει να δει και να παίξει με τους φίλους της. Μια λύση που την ανακουφίζει κάπως είναι οι βιντεοκλήσεις με τους φίλους της.
• Υπομονή λοιπόν σε όλες τις μόνες μανούλες-μόνους πατερούληδες. Ελπίζω μόλις τελειώσει όλο αυτό να βάλουμε αρκετά πράγματα στη θέση τους και να μη ξεχνάμε ότι τώρα είναι η ευκαιρία μας να έρθουμε κοντά στα παιδιά μας και μόλις τελειώσει η καραντίνα να αφιερώσουμε χρόνο για να έρθουμε κοντά στον εαυτό μας!

Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.