ΕΓΩ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΟΦΙΑ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΘΑ ΠΩ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ…

Μια γυναίκα βρίσκει το θάρρος και δημόσια μιλά για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη χρόνια πριν κι αντί αυτό να αφυπνίσει, ταρακουνήσει, προβληματίσει κάθε έναν, ειδικά του χώρου του αθλήματός της, η ίδια δέχεται πλήθος μηνυμάτων που εμμέσως πλην σαφώς την κρίνουν γιατί της πήρε τόσα χρόνια, ότι τα ήθελε, ότι το κάνει για τη δημοσιότητα.

Είστε όλοι τραγικοί… Οι γυναίκες δε που σχολιάζετε στο ίδιο μήκος κύματος είστε εμετικές.

Ξέρετε πόσο δύναμη χρειάζεται να αποδεχθείς αρχικά ότι είσαι θύμα βίας και να το πεις;

Έχετε σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να χειριστείς και τη βία αλλά και όλους όσους σε κρίνουν;

Έχετε μπει σε αυτήν τη θέση; Όπου το θύμα ζει με τον φόβο; Όπου δεν τολμά να ζητήσει βοήθεια γιατί ξέρει πως θα είναι αβοήθητη;

Η Σοφία Μπεκατώρου, μια σπουδαία αθλήτρια και γυναίκα, μέσα από αυτήν την εξομολόγηση της ξεκλείδωσε πολλά κουτάκια μνήμης.

Περίμενα σήμερα να υπάρχει υποστήριξη από τον χώρο. Δεν την είδα.

Εγώ, λοιπόν, Σοφία, με αφορμή τη δική σου ιστορία θα πω μια ακόμη… 28-30 χρόνια πριν, όταν ήμουν εν ενεργεία αθλήτρια της υδατοσφαίρισης, εμφανίστηκε ένας τραυματισμός στον ώμο. Ήμασταν σε προετοιμασία με την εθνική ομάδα ο πόνος επέμενε, με έστειλαν στον γιατρό. Δεν ήμουν μόνη, ήταν ακόμη 1-2 συναθλήτριες με παρόμοια θέματα.

Στις 3-4 επισκέψεις στον “γιατρό” αυτό, στην εξέταση και στις ενέσεις ενζύμων που μου έκανε για να βγάζω την προπόνηση, ΠΑΝΤΑ μου ζητούσε να κατεβάσω το μαγιό μου. Ο τραυματισμός μου ήταν στον δεξιό ώμο.

Την πρώτη φορά το έκανα, με αιφνιδίασε, δεν ήξερα γιατί το ζήτησε. Όταν βγήκα ρώτησα τις άλλες, μου είπαν ότι και σε αυτές κάτι ανάλογο είχε ζητήσει. Δε μίλησα σε κάποιον άλλον. Στην επόμενη επίσκεψη το ίδιο. Τον κοίταξα κατάματα και τον ρώτησα γιατί; Αφού τον ώμο μου θα δείτε. Μου απάντησε με υφάκι “Γιατί, ντρέπεσαι;” Ήταν ο τοπ γιατρός, με έστειλε η ομάδα, φοβόμουν, αν μιλούσα θα έχανα τη θέση μου στην ομάδα… Πήγα ακόμη 2 φορές, αρνήθηκα να ξανακατεβάσω το μαγιό μου. Στη συνέχεια δεν ξαναπήγα ΠΟΤΕ, ανέλαβε το σωματείο μου και με έστειλε σε άλλους γιατρούς.

Ο συγκεκριμένος δε με άγγιξε στο στήθος, την έβρισκε όμως να μας βλέπει. Τότε φοβόμουν. Έπειτα απλώς το διέγραψα από τη μνήμη μου.

Με αφορμή τα λόγια σου, Σοφία, σήμερα το ξέθαψα από τη μνήμη μου.

Ήμουν μια αθλήτρια που ζούσα μόνη μου στην Αθήνα κι αγωνιζόμουν για το όνειρο μου.

Άλλες εποχές τότε.

Τώρα αν κάτι ανάλογο συνέβαινε στα παιδιά μου, θα γινόμουν αγρίμι.

Με αφορμή τα λόγια σου, Σοφία, θα τους μιλήσω ξανά για τη βία, ειδικά για τη σεξουαλική…

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν και σου βγάζω το καπέλο