ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Η γιαγιά Χαρούλα είναι από τον Πόντο και τώρα είναι 91 χρόνων. Ο γιατρός είπε ότι το μυαλό της είναι σαν παιδιού 3 χρόνων και μάλλον γι’ αυτό είναι χαρούμενη και γελαστή, παίζει όλη μέρα με παζλ και μετράει τα φύλλα που μαζεύει από τον κήπο. Η κόρη της η Στέλλα σταμάτησε να της βάφει τα μαλλιά γιατί δεν καθόταν ήσυχη. Έπιανε τις μπογιές και πασαλειβόταν ολόκληρη. Τώρα είναι κάτασπρα και αφράτα.
Όταν ήμουν μικρή και τελείωνε το σχολείο μέναμε με την αδερφή μου στο σπίτι της. Τότε ο δρόμος έξω ήταν με χώμα και απέναντι υπήρχε ένα άδειο οικόπεδο με μια τεράστια ελιά. Τώρα που τη βλέπω δεν μου φαίνεται τόσο τεράστια, αλλά τότε ήταν γιατί χωρούσε στα κλαδιά της τη μισή γειτονιά. Η γιαγιά ξυπνούσε το πρωί, μας έφτιαχνε πρωινό και ξεκινούσε γενική καθαριότητα. Το σπίτι έλαμπε. Το μεσημέρι μαζευόμασταν για φαγητό στην κουζίνα και μετά ύπνο με τα τζιτζίκια. Ξαπλώναμε μαζί της και μας έλεγε ιστορίες για έρωτες, τον πόλεμο, τον άλλον πόλεμο, τη Μόσχα, το σπίτι στον Πειραιά, τον παππού που δεν γνωρίσαμε, τον μπαμπά μας που μεγάλωσε με τη δική του γιαγιά για εννέα χρόνια. Και άλλες ιστορίες που δυστυχώς δεν έκατσα να γράψω ποτέ.
Τώρα είμαι μαμά και η δική μου μαμά περνάει ώρες με τα παιδιά μου.
H κόρη μου με ρωτάει: Μαμά, όταν γίνω μαμά θα έρχεσαι σπίτι μου να με βοηθάς με τα παιδιά μου; Θα είσαι τόσο καλή όσο είναι η δική μου γιαγιά; Κι εγώ της λέω: Βέβαια, αγαπημένη μου, θα είμαι η καλύτερη γιαγιά του κόσμου!
-Θα έχεις κι εσύ ένα τζίνι κρυμμένο στην ντουλάπα σου για να σε προστατεύει;
-Εγώ θα έχω ένα μικρό ξωτικό που θα κρύβεται στον γιακά μου.
-Θα τους λες ιστορίες για εσένα και τον μπαμπά;
-Θα τους τα πω όλα, με το νι και με το σίγμα, ακόμα κι αυτά που εσύ δεν ξέρεις.
-Θα κοιμάσαι το μεσημέρι;
-Όλες οι γιαγιάδες κοιμούνται το μεσημέρι.
-Ναι, αλλά εσύ θα κοιμάσαι στ’ αλήθεια;
-Μα τι καλύτερο από τον μεσημεριανό ύπνο μέσα στη ζεστή ησυχία των τζιτζικιών;