ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ-12

0

Πριν από περίπου ένα μήνα, εκεί κοντά πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, έγινε η συνάντηση των γονιών της τάξης με τη δασκάλα της πρώτης δημοτικού. Για να μας γνωρίσει και να τη γνωρίσουμε, να μας μιλήσει για τους εκπαιδευτικούς στόχους της αυτήν την τόσο ιδιαίτερη καινούργια σχολική χρονιά, το πρόγραμμα που θέλει να ακολουθήσει, τον τρόπο που επιθυμεί να συνεργαστεί με τους γονείς, τις ελπίδες της για τα παιδιά, τα σχολικά όνειρα που θα κάνουνε μαζί.

Εμείς πήγαμε καθυστερημένοι –κλασικά εικονογραφημένα– γιατί δουλεύουμε, ενώ τα σχολεία για κάποιον μυστήριο λόγο θεωρούν ότι δεν δουλεύει κανείς μας και καθόμαστε όλοι μέρα στη βεράντα διαβάζοντας Μαρία Μοντεσόρι, και άρα μπορούμε, μωρέ, να αφήσουμε λίγο το βιβλίο να πάμε στη συνάντηση. Επίσης μέσα στην τάξη έκανε ζέστη. Μείον ένα.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη από γονείς, θετικό, σκέφτηκα από μέσα μου πηγαίνοντας να πιάσω μια γωνία όρθια, με πλάτη στον τοίχο. Ωραία θέση γιατί μπορούσα να παρατηρώ εύκολα τι γίνεται γύρω και μπροστά μου και να κάνω και λίγο eye contact με τη δασκάλα, που γενικά μου φάνηκε μια χαρά άνθρωπος και, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιου μου, δεν είναι απλά μια χαρά, είναι καταπληκτική, άρα όλα καλά μέχρις εδώ. Βέβαια η γυναίκα δεν πρόλαβε να μιλήσει για όνειρα γιατί οι γονείς άρχισαν να ρωτάνε, εγώ γκρεμίστηκα από το συννεφάκι της χαριτωμένης, ανέμελης πρώτης δημοτικού και κατέληξα να συμπονώ την καταπληκτική δασκάλα και να ιδρώνουν οι παλάμες μου.

Ρωτούσαν για τα πάντα, από το πού πρέπει να κολληθεί η ετικέτα μέχρι το πόσο ευλαβικά πρέπει να συμμετέχουν στο διάβασμα και αν πειράζει που το τετράδιο δεν είναι κίτρινο μέχρι το πόσο ενθουσιώδης πρέπει να είναι η επιβράβευση. Επίσης, αρκετοί σημείωναν. Είχαν βγάλει μικρά, κομψά σημειωματάρια και σημείωναν με πολλά θαυμαστικά και υπογραμμίσεις σχόλια της δασκάλας που αφορούσαν ακόμα και σε θέματα συμπεριφορών, λες και τα παιδιά τα είχαμε νοικιάσει για κομπαρσιλίκι και μας τα παρέδωσαν αρχές Σεπτεμβρίου.

Φαντάστηκα βαριά, σκοτεινά σπίτια με τεράστιες βιβλιοθήκες τιγκαρισμένες από κομψά σημειωματάρια ταξινομημένα αλφαβητικά –θυμός, φόβος, αποδοχή– στα οποία ανατρέχουν σε κάθε πιθανή παιδική αντίδραση, σαν εγχειρίδια.

Φαντάστηκα κάποια παιδιά που μεγάλωσαν με το στρες της αποτυχίας και το άγχος της πρωτιάς, και έγιναν γονείς. Τους φαντάστηκα να μαζεύονται σε μία ζεστή αίθουσα και να αισθάνονται ότι εδώ τώρα γίνεται η μεγάλη Κρίση. Ότι αυτή τώρα εδώ είναι η μεγάλη Ευκαιρία για να αποδείξουν πως γνωρίζουν το Σωστό. Να ξεχωρίσουν, να φανούν, να διαπρέψουν, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι ίδιοι.

Ζορίστηκα λίγο με όλο αυτό, ελπίζω να το φαντάστηκα. Ελπίζω να μην είμαι μια αδιάφορη μαμά που θα οδηγήσει το παιδί σε καταστροφικά αποτελέσματα επειδή τον αφήνω σιωπηλή να κάνει λάθη. Από το πώς αντιλαμβάνεται την εργασία του μέχρι το πώς κολλάει την ετικέτα του. Ελπίζω να φαντάστηκα ότι για μερικούς αυτή δεν είναι η σχολική ζωή του παιδιού, αλλά είναι και δική τους.

Ελπίζω να έκανα λάθος στην πρώτη εντύπωση. Στην τελική, δεν είναι και κεραυνοβόλος έρωτας. Κάτι γονείς είναι.

www.notjustmums.gr