ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ-11

Μια παρέα από γονείς κάθονται στον κήπο ενός παλιού αρχοντικού με θέα το Ιόνιο και ταβάνι ένα σμήνος από αυγουστιάτικα αστέρια που φοντάρουν στον μεταμεσονύκτιο ουρανό. Όλα τα παιδιά κοιμούνται, κάποιοι γονείς φοράνε ακόμα μπλουζάκια με αλάτια, κάποιοι γελάνε με αστεία και μπίρες, άλλοι συναγωνίζονται για το σωστό playlist. Ένα μικρό ξυπνάει και κλαίει· μπα αυτό δεν είναι διακοπές, είναι η τρίτη φορά που ξύπνησε σήμερα, ούτε ένα ποτήρι κρασί δεν μπορώ να πιω, μουρμουρίζει μια μαμά και ανεβαίνει τα σκαλιά δυο δυο, οι υπόλοιποι της κάνουν πλάκα και τους απαντάει με χειρονομία και δάχτυλο σηκωμένο, η φίλη της τής αδειάζει το ποτήρι γιατί δεν της αρέσει η μπίρα και το κρασί τελείωσε.
Η συζήτηση ξεκινάει από εκεί που την άφησε η μαμά που ξανανεβαίνει να νανουρίσει: τι είναι διακοπές αλήθεια; Ένας λέει ατελείωτα ξενύχτια σε μέτρια νησιώτικα μπαρ με φλερτ και ποτά μέχρι το πρωί, ο άλλος θέλει ακούνητο χουζούρεμα στην παραλία, η άλλη περιγράφει περιπέτειες με βάρκες σε άγνωστα νερά, καινούργια βιβλία, σεξ στο κύμα, θέα στο εκτυφλωτικό γαλάζιο, χρόνο αδιαπραγμάτευτο για παιχνίδια και αγκαλιές με τα παιδιά, μεσημεριανό ύπνο σε μια αιώρα κάθε μέρα.
Σκέφτομαι κι εγώ μαζί τους. Μάλλον διακοπές θα έπρεπε να είναι όλα τα παραπάνω μαζί, ή ‒πιο ρεαλιστικά‒ τα περισσότερα, ιδανικά ό,τι έκανα παλιότερα και ό,τι κάνω τα τελευταία έξι καλοκαίρια της ζωής μου σε ένα κοκτέιλ με δική μου δοσολογία, αλλά καταλήγω τελικά στο ότι διακοπές είναι «απλά» να γυρίζεις πίσω χωρίς απωθημένα και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά για την πρώτη Δευτέρα του γραφείου που καταφθάνει απειλητική και φουριόζα, έτοιμη να σε καταπιεί στη δίνη της και να σε ρίξει στη λήθη. Οι διακοπές είναι ωραίες όταν καταφέρνεις να γυρίζεις πίσω γεμάτος από εικόνες που θα σε συντροφεύουν σε έναν χειμώνα που, όχι, δεν θα είναι δύσκολος, κανένας χειμώνας δεν είναι δύσκολος, για εμένα είναι πάντα υπέροχος, είναι μια καινούργια αρχή με σχέδια, με αγάπη, με εκπλήξεις, με παιδιά που μεγαλώνουν, με φιλίες που επαναδιαπραγματεύονται, με δουλειές που μεταλλάσσονται, με τον εαυτό σου που πάει μόνο μπροστά.
Σε κάθε πλοίο που γυρνάει στο λιμάνι, σε κάθε δρόμο που καταλήγει στο κέντρο της πόλης, κάθε σούρουπο του Σεπτέμβρη, γυρίζουν μαζί του εκατοντάδες όμορφες ιστορίες. Οι διακοπές είναι το κλείσιμο του τεύχους, είναι το άδειασμα. Και αυτό που περιμένει με ανυπομονησία είναι η κανονική ζωή, που αν την έχουμε φτιάξει έτσι όπως γουστάρουμε δεν θα χρειαστεί καν να ξαναξεφυλλίσουμε το τελευταίο τεύχος για πολύ ακόμα. Πάμε για άλλα.