ΤΡΑΜΠΑΛΑ: ΜΑΖΙ Ή ΧΩΡΙΑ;

0

Δύο φιλενάδες συζητούν για το τέλος ενός γάμου.

Α: Πάει κι ο Τζορτζ. Παντρεύτηκε εκείνο το ξυλάγγουρο με την καπελαδούρα.

Β: Πράγματι: ο γάμος της χρονιάς φεύγει. Το διαζύγιο της χρονιάς έρχεται…

Α: Ποιος χωρίζει; Ο Ολάντ χώρισε. Ο Κωστόπουλος επίσης. Ποιος μένει;

Β: Εγώ.

(Ακούγεται ένα μπαμ.)

Β: Τι έπαθες;

Α: Δεν τα λένε έτσι αυτά, ρε κολλητή. Να σπάσω κάνα κόκαλο στην ηλικία μου. Δεν παίρνω και ασβέστιο.

Β: Τουλάχιστον εσύ θα έχεις έναν σύζυγο να σε προσέχει.

Α: Α, ωραία, τώρα μου δίνεις ελπίδες.

Β: Γιατί, ψέματα είναι; Δεν είναι λόγος αυτός να νιώθεις τυχερή που έχεις σύζυγο;

Α: Κι εσύ έχεις. Ακόμα.

Β: Ακριβώς. Ακόμα. Όχι για πολύ όμως. Δεν πάει άλλο. Δεν τραβάει. Δεν λειτουργεί.

Α: Είπες τόσα «δεν» που δεν θέλω να σε ακούσω να το ξαναλές. Μίλα, χριστιανή, τι καινούργιο συμβαίνει;

Β: Τίποτα καινούργιο. Απλώς πνίγομαι μέσα σε αυτόν τον γάμο. Ασφυκτιώ. Νιώθω να περνάει η ζωή μου μέσα από τα χέρια μου. Και την ίδια στιγμή αυτομαστιγώνομαι που τολμώ να το κάνω αυτό στα παιδιά μου. Ή έστω να το σκέφτομαι.

Α: Τι ακριβώς κάνεις στα παιδιά σου; Αν ήσουν διάσημη θα σε έκανε η UNESCO πρέσβειρα καλής μητρότητας. Είσαι μάνα-υπόδειγμα. Μάνα-πρότυπο. Σε ζηλεύω.

Β: Αυτά να μου τα πεις σε 15 χρόνια. Που θα μου το χτυπάνε στα μούτρα: «Είμαστε κι εμείς παιδιά χωρισμένων γονιών»…

Α: Μπορεί και να σε ευγνωμονούν. Γιατί θα έχουν μια ευτυχισμένη μαμά.

Β: Ακόμα κι αν τώρα περνάνε και θα περάσουν –ίσως– ακόμα πιο άσχημα; Ακόμα κι αν μεγαλώσουν μακριά από τον μπαμπά τους; Ακόμα κι αν τον βλέπουν –όπως στις αμερικανικές ταινίες– μόνο κάθε δεύτερο Σάββατο για χάμπουργκερ και μπόουλινγκ;

Α: Γιατί, τι έχει το μπόουλινγκ; Εμένα μου αρέσει πολύ. Και στα παιδιά.

Β: Θέλεις να μιλήσουμε τώρα για την ελληνική ομοσπονδία τούτου του αθλήματος;

Α: Όχι, όχι, βέβαια. Απλώς μίλησα…

Β: Και τι είπες; Ότι είναι οκ να πάρω διαζύγιο; Να χωρίσω; Να σπάσω τα δεσμά του γάμου;

Α: Φτάνει. Ακούγεσαι σαν τον Άνθιμο τώρα. Αν πρόκειται να είστε τέσσερις άνθρωποι δυστυχισμένοι μέσα σε ένα σπίτι ‒ ναι, να χωρίσεις. Καλύτερα τώρα, παρά αύριο.

Β: Αύριο δεν μπορώ. Έχω οδοντίατρο…

Α: Φαντάσου αυτό: τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και να σας βλέπουν απόμακρους, σιωπηλούς, θυμωμένους. Και τσακωμένους. Να νιώθουν ότι δεν αγαπιέστε. Να αισθάνονται την ατμόσφαιρα σαν ερείπια των angry birds. Να ζουν με γονείς που δεν θέλουν να μοιράζονται τίποτα, που δεν είναι χαρούμενοι, που δεν συμπαθιούνται. Και το βασικότερο; Που δεν γελάνε. Και θα παρατηρούν. Και θα τα ξέρουν όλα. Και το ξέρεις καλά αυτό. Όλα τα γνωρίζουν τα παιδιά. Ακόμα κι αν δεν λέμε κουβέντα. Αυτά που σου λέω σου ακούγονται καλύτερα από το να υποφέρουν τώρα για λίγο;

Β: Μα αυτό ακριβώς εννοούσα κι εγώ πριν. Δεν είμαι καλή μάνα, δεν το βλέπεις; Γιατί σε κάθε περίπτωση θα τα πονέσω. Είτε χωρίζοντας είτε όχι. Τι μάνα είμαι εγώ; Γιατί να μην μπορώ να μείνω σε αυτόν τον γάμο; Γιατί δεν μπορώ να κάνω αυτό που έκαναν εδώ και χρόνια οι μανάδες μας, και πριν από αυτές οι δικές τους, με υπομονή και εγκαρτέρηση; Αυτός μου έλαχε, με αυτόν θα μείνω. Και τέλος. Ζω για τα παιδιά μου. Για να έχουν και τον μπαμπά και τη μαμά τους σπίτι.

Α: Δεν μπορείς γιατί είσαι καλός άνθρωπος και καλή μάνα, φιλενάδα. Αν εσείς μεταξύ σας είστε δυστυχισμένοι, για να το πω όπως θα το έλεγε η Κάτια Δανδουλάκη στη Λάμψη, πώς θα είναι χαρούμενα τα παιδιά σας; Και τα μεγαλώσατε σωστά. Θα καταλάβουν. Θα πονέσουν, μα θα το σεβαστούν. Άρα, φυσικά, και νοιάζεσαι για αυτά. Και για σένα. Και έτσι πρέπει. Να σε αγαπάς. Όπως αγαπάς τα παιδιά σου. Γιατί ένας κακός γάμος δεν αντέχεται. Όπως δεν αντέχεται φυσικά και η αποδοχή ότι ο γάμος απέτυχε. Σε καταλαβαίνω, φιλενάδα. Αλλά στ’ αλήθεια; Υπάρχει ελπίδα; Θα αλλάξουν τα πράγματα μεταξύ σας; Θα φτιάξει η κατάσταση; Αξίζει να προσπαθήσεις;

Β: Όχι. Θεωρώ ότι είναι ανέφικτο. Πιο πιθανό είναι να πάρει το πρωτάθλημα του χρόνου η ΑΕΚ. Τι να κάνουμε; Ας το αποδεχτούμε. Συγκαταλεγόμαστε κι εμείς πλέον στη λίστα των ζευγαριών που τους πέρασε η αγάπη και ο έρωτας. Όποια ψήγματα κατανόησης και συμβιβασμού μάς έχουν απομείνει δείχνουν να συμπιέζονται υπερβολικά κάτω από το βάρος της ανίας και της πλήξης. Της ρουτίνας. Της έλλειψης πάθους. Μα είμαστε γονείς, τώρα. Δεν είμαστε το ζευγαράκι που τα χαλάει και τα ξαναφτιάχνει και στέλνει selfies για να ζηλέψει ο άλλος. Έχουμε παιδιά και θα είμαστε για μια ζωή υπεύθυνα για αυτά. Για αυτό δεν πρέπει να χωρίσουμε.

Α:. Υπεύθυνοι είστε, ναι. Για να είναι υγιή. Στο σώμα και στο πνεύμα. Και αυτό θα το κάνετε μόνο αν είστε σωστοί απέναντί τους. Αν τα προσέχετε και τα αγαπάτε και τα φροντίζετε. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται τα αντίθετα για σας. Υπάρχετε κι εσείς. Εσύ. Αυτός. Εσείς δεν μετράτε;

Β: Εύκολα είναι όλα αυτά να τα λες. Κάν’ τα κιόλας.

Α:. Εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω άλλο. Θέλεις όμως να φωνάξουμε τη σύζυγο του Τζορτζ που είναι και δικηγόρος;

Α+Β: (Γέλια.)