ΜΑΡΤΙΟΣ 2012

Πάει περίπου ενάμισης χρόνος από εκείνο το πολύ ζεστό πρωινό του Σεπτεμβρίου. Καθισμένη στο μπαλκόνι, παρακολουθούσα αμήχανα τα αγόρια να καταβρέχουν την τριανταφυλλιά (ό,τι είχε απομείνει από αυτήν τέλος πάντων) με τα νεροπίστολα. Εκείνη τη συνηθισμένη, σαν όλες τις άλλες, στιγμή ήταν που το σκέφτηκα. Ένα freepress. Για γονείς. Που θα το λένε Τaλκ. Απλά, αβίαστα, φυσικά. Σαν να ήταν η σκέψη αυτονόητη, η εκτέλεσή της αναπόφευκτη, η επιτυχία της εγγυημένη… Για το μόνο που δεν ήμουν σίγουρη ήταν το όνομα. Τaλκ;
Το πρώτο τηλέφωνο στον Γιώργο και τη Βάσω. Αγαπημένοι φίλοι από το πανεπιστήμιο που πάντα πίστευαν ότι η φοιτητική συναναστροφή θα γεννήσει και άλλες καινοτόμες ιδέες πέραν αυτών του πώς θα αντιγράψουμε ο ένας από τον άλλον στην εξεταστική. Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε να μιλάμε για το Τaλκ («μην το συζητάς, Τaλκ θα το πεις» επέμειναν) με ενθουσιασμό. Έτσι απλά.
Το δεύτερο τηλέφωνο στην Κατερίνα. «Καταπληκτική ιδέα, να βρεθούμε για καφέ». Στον καφέ είδα για πρώτη φορά τη γλυκιά μας Σίσσυ. Τη Σίσσυ με το κίτρινο πουλόβερ που γεμίζει στάχτες το γραφείο της. Τη Σίσσυ που χωρίς εκείνη Τaλκ δεν θα υπήρχε. Τουλάχιστον τέτοιο Τaλκ.
Και πώς θα είναι; Σε ποιον θα μοιάζει; «Δεν θα μοιάζει σε κανέναν», είπε ο Μπάμπης, «θα είναι μοναδικό». Και το σχεδίασε. Τaλκ. Όμορφο, πολύ όμορφο.
Τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ πως η πόλη θα γεμίσει Τaλκ, ο κόσμος να χαλάσει. Έτσι κι έγινε. Μετά από πολλές βραδινές συναντήσεις στο μπαλκόνι της Κ-Έφης μας στο Παγκράτι, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για να έρθει στον κόσμο και η μικρή Ιωάννα, το πρώτο Τaλκ μπήκε στο τυπογραφείο ξημερώματα, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Χρήστου. Και πήρε τους δρόμους. Η Τάνια, η Στέλλα, η Σίσσυ, η Έφη, η Βάσω, ο Χρήστος και ο Χρήστος, η Γιούλα, η Έλενα και η Ελένη το κρατούν σφιχτά από το χέρι. Με όλη τους την αγάπη.
Το καμαρώνουν, είναι πια έξι μηνών, τον Σεπτέμβρη θα «περπατάει».
Η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι μια γυναίκα πρέπει να έχει το δικό της «δωμάτιο» για να μπορεί να γράψει. Το δικό μου «δωμάτιο» είναι φωτεινό, γεμάτο αγάπη, αστεία και χαμόγελα, χάρη στον Νίκο. Ό,τι είναι μέχρι τώρα το Τaλκ οφείλεται και σε εκείνον. Τον ευχαριστώ…