ΜΑΝΑ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ

Ο Κωνσταντίνος έσβησε το πρώτο του κεράκι στη γενέθλια τούρτα. Το δικό μου μωρό έγινε ενός; Τι σημαίνει «Ενός»; Ενός τι πράγματος; Ποιος έγινε ενός; Εκείνος ή εγώ; Γιατί μαζί του ενός αισθάνομαι κι εγώ?ενός έτους… μάνα. Στα γενέθλιά του γιορτάζω κι εγώ και κορδώνομαι σαν γύφτικο σκερπάνι, όχι μόνο επειδή το βλαστάρι που ξεπετάχτηκε, αλλά κυρίως που τα κατάφερα και είμαι ακόμα «έξω», δηλαδή που δεν με κλείσανε σε κανένα ίδρυμα, που ακόμα δείχνω τουλάχιστον νορμάλ, και που κάθε μέρα όλο και περισσότερο γίνομαι η μητέρα του Κωνσταντίνου. Όχι ότι αποφοίτησα, αλλά είναι σαν να πέρασα ένα πρώτο τεστ. Δεν κόπηκα. Φτάσαμε αισίως «ενός», και ένας θεός ξέρει πώς δεν σκορπίσαμε. Ένας θεός ξέρει πώς είμαστε όλοι στη θέση μας, στα πόστα μας, και ακόμα υποστηρίζουμε τους ρόλους μας.
Αρχίζω σιγά να γίνομαι παλιά, σαν να αλλάζω τάξη. Σε μια παιδική χαρά μάλιστα με έπιασα (τρομάρα μου) να δίνω και συμβουλές σε μια άπειρη του θέματος, που το δικό της μωρό ήταν τριών μηνών. Είναι μέρες που το πάω καλά – να με δεις να με ζηλέψεις, να βάλεις Φρόυντ και Λακάν να έρθουν να μου κάνουν χειραψία. Και είναι και άλλες στιγμές που κοιτάω πίσω από την πόρτα να δω αν μου το άφησε κανείς να τον τσακώσω και να το γυρίσω πίσω βλαστημώντας. Δεν ξέρω τι να πω για αυτόν τον πρώτο χρόνο. Ήταν χρονιά συμπυκνωμένη, εντελώς εβαπορέ. Πέρασε και δεν πέρασε. Κάθε μέρα το πάμε πάλι από την αρχή. Πολύ πυκνές οι μέρες, «μάνα μου», μου λέει η εσωτερική φωνή μου. Πολύ πυκνές οι σημασίες, γενικά από το θαύμα περνάς στη λοβοτομή και αρχίζεις να πιστεύεις ότι με καλή πίστη ακόμα και ο ελέφαντας περνάει από το κεφαλάκι της βελόνας. Συχνά πυκνά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας συνέβη; Πώς τα μαθηματικά τρύπωσαν στις ζωές μας. Πώς οι δυο γίναμε τρεις και πώς γίνεται κάποιες φορές στο τρία να μη χωράει το δύο. Στη μητρότητα πάντως μπήκα με όπισθεν και μαρσάροντας. Τον τελευταίο καιρό έμαθα κάπως να αλλάζω ταχύτητες, αλλά μια άγαρμπη κίνηση και, αυτό ήταν, μου έσβησε. Με τον μπαμπά του δε, αρκετές φορές, τον κοιτάζουμε ακόμα με δέος και λέμε εκείνο το «τι έγινε, ρε παιδιά; Από πού ξεφύτρωσε ετούτο;»
Στο άδειο κεφάλαιο της ζωής του, με όσο πιο καλλιγραφικά γράμματα, προσπαθούμε να γράψουμε μια δυο αράδες της προκοπής, αλλά από την πολλή προσπάθεια καταλήγουμε να κάνουμε μουντζούρες. Σαν το μπιλιετάκι όπου τελικά, από το άγχος σου, γράφεις την πιο άσχετη ευχή. Όπως και να έχει, το ημερολόγιο λέει ότι με τούτα και με κείνα πέρασε ένας χρόνος. Τι να πω για το βυζανιάρικό «μου», που άφησε πίσω τη βρεφική ηλικία και γίνεται σιγά σιγά παιδάκι. Που από ένα ασχημάτιστο «ουά ουά», που του άλλαζες πάνες κάθε δυο ώρες, έχει γίνει ένας πολλά βαρύς με άποψη. Όχι επειδή είναι σπλάχνο μου (και μην το παινευτώ), αλλά όσο μεγαλώνει γίνεται «τύπος» του γούστου μου?θα τον κάνω σίγουρα παρέα στο μέλλον. Είναι πεισματάρης, από εκείνους που σκάνε γάιδαρο. Αγύριστο κεφάλι λέμε, αλλά καταφερτζής. Είναι σοβαρός εκεί που πρέπει και, πέρα από κάτι μπεμπεκίσματα εντελώς της φάσης του, έχει βλέμμα ώριμο που μετράει τα πράγματα και τις καταστάσεις και σου δείχνει ότι ο φιλοσοφικός προβληματισμός ξεκινά από τα γεννοφάσκια. Αγαπάει δε όλα τα ριψοκίνδυνα, του αρέσουν κυρίως τα απαγορευμένα. Του αρέσει το έξω, τα σούρ’ τα φέρ’ τα, τα παιδάκια κάθε ηλικίας. Φοβάται τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας και του μίξερ, δεν του αρέσει να τον ντύνεις, ούτε να τον γδύνεις. Λατρεύει τα σκυλιά γιατί μεγάλωσε με δύο μέσα στην κούνια του. Αγαπάει το νερό και θέλει να κάνει όρθιος μπάνιο. Ω, ναι, πρόκειται περί θαύματος, δίχως αμφιβολία. Πέρυσι ήταν στην κοιλιά μου και τώρα γράφω τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει. Φτιάχνεις έναν άνθρωπο και κάθε μέρα τον βλέπεις να διαμορφώνεται. Ξεκολλάει το μυαλό μου. Βλέπω την τρυφερότητα, τη βία, τον θυμό, την υπέρβαση, το πείσμα, τις εναλλαγές του. Όλα ήδη συνυπάρχουν μέσα του. Μέσα από εκείνον απλώνεται ξανά το τοπίο άνθρωπος. Μέσα από τα μάτια του όλη η ύλη στην πρώτη της μορφή, την ακατέργαστη και την αληθινή. Και κάπου εκεί στο βάθος μια ολάνθιστη παιδική ηλικία σαν ξέφωτο ευτυχίας. Ξανά, και το μεγάλωμα γίνεται και δικός μου χώρος ευδαιμονίας. Ιδού η πρόκληση: πόσο χώρο τελικά αφήνει ο καθένας μας για να μεγαλώσεις ξανά από την αρχή; Όλη αυτή η διαδικασία της γέννησής του ένα χρόνο μετά συνοψίζεται στο εξής: Δώστε μου ένα ηρεμιστικό (και να είναι δραστικό), αλλά μη μου πάρετε με τίποτα τον Κωνσταντίνο (ούτε για μια ώρα).